δώρο γενεθλίων

- Χρόνια πολλά αδελφούλα!
Μια σακούλα από το Χόντο κλεισμένη με σελοτέιπ.
- Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή έψαχνες κάτι τέτοιο.

Ακόμη ένα ελατήριο σπάζει μέσα μου.

Μήνες πριν. Βγήκα με την αδελφή μου για χορό.
- Ρε συ, δε μου λες… έχεις ιδέα πού μπορώ να βρω πρόστυχα εσώρουχα;
Συνομωτικά γέλια.
- Έχει πολλά, και φτηνά, και ακριβά… εξαρτάται τι θέλεις...
- Να σου πω… μήπως ξέρεις πού θα βρω τίποτε προφυλακτικά με γεύσεις, κανένα λιπαντικό, τέτοια πράγματα;
- Εδώ πάνω στην Κηφισίας έχει ένα sex shop, το Eros, να κοίτα, τώρα περνάμε από μπροστά. Έχει και εσώρουχα και απ’ όλα.
Τεράστια πινακίδα μέσα στη μέση της λεωφόρου. Την έχω προσπεράσει δεκάδες, εκατοντάδες φορές. Σήμερα τη βλέπω για πρώτη φορά.

Μαζί σου βλέπω τον κόσμο για πρώτη φορά.

Γυρίζω όλη την Αθήνα με τα πόδια. Ομόνοια, Αιόλου, Αγίου Μάρκου, Ερμού, Σύνταγμα. Χαζεύω βιτρίνες. Αφήνω το βλέμμα μου να μαγνητιστεί, να φανταστεί, να ερεθιστεί. Μπαίνω σε μαγαζιά με εσώρουχα και δοκιμάζω. Είναι δικά σου τα χέρια που με γδύνουν, είναι δικό σου το βλέμμα που με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη.

Ένας κορσές μαύρος με ζαρτιέρες. Μαύρη δαντέλα και φούξια κορδέλα. Κουμπώνω χαμογελαστή τις πολλές μικρές κόπιτσες καθώς φαντάζομαι τα δάχτυλά σου να τις ξεκουμπώνουν μία-μία. Κοιτάζω εξεταστικά το κορμί μου. Με βλέπω με τα δικά σου μάτια.

Είμαι όμορφη.

Το χέρι μου γλιστράει ανάμεσα στα πόδια μου. Χαϊδεύομαι μέσα στο δοκιμαστήριο. Η εικόνα μου στον καθρέφτη με κοιτάζει αναψοκοκκινισμένη, λαχανιασμένη, γεμάτη λαγνεία και ντροπή. Η ντροπή με ερεθίζει. Ακούω τη φωνή σου.
- Γιατί κλείνεις τα μάτια;
- Ντρέπομαι...
- Μου αρέσει όταν ντρέπεσαι.

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια.
Δαγκώνω τα χείλη μου για να μη φωνάξω.




Πετάω τη σακούλα κλειστή σε μια γωνιά. Δεν αντέχω να την ανοίξω.
Όμως κάποια στιγμή πρέπει. Πρέπει να πάω να το αλλάξω.
Ξεκολλάω αργά και προσεκτικά το σελοτέιπ.
Ένα μαύρο δαντελένιο κορμάκι.

Αμέτρητα μαχαίρια σκίζουν τη σάρκα μου.

Το χώνω πάλι βιαστικά στη σακούλα.

Κάρτα αλλαγής.

happy birthday

Σήμερα είχα τα γενέθλιά μου.

Άλλη μια μέρα κλεμμένη από τη ζωή μου. Μια μέρα δική μου, καταδική μου, στην υπηρεσία της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας. Τίποτα δικό μου δεν μου ανήκει πια.

- Τι δώρο θέλεις για τα γενέθλιά σου;

Αγγίζω το κορμί σου, το λατρεμένο σου κορμί, το κορμί της ψυχής μου. Το δώρο μου.

- Κινέζικα μπαλάκια.

Γελάς. Αγγίζεις τη ρώγα του στήθους μου με τον αντίχειρα. Ερεθίζομαι.

- Πονηρούλα.

Το βλέμμα σου με χαϊδεύει. Λιώνω.

- Είσαι υπέροχη.

- Θα το ξεχάσεις.

- Θα το βάλω στο ημερολόγιο του τζιμέιλ να μου το θυμίσει.

Το πρωί ο άντρας μου σηκώθηκε πρώτος κι έκλεισε την πόρτα για να με αφήσει να χουζουρέψω. Ετοίμασε εκείνος το παιδί για το σχολείο. Έμεινα κάτω από το πάπλωμα, μουδιασμένη, με κλειστά μάτια. Αναβολή μπροστά στο απόσπασμα.

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου.

Δεν είσαι εδώ.

Δεν είσαι.

Δεν.

Αν ήμασταν ακόμη μαζί, το βράδυ θα έπαιρνα το τραίνο και θα ερχόμουν να περάσω το τριήμερο μαζί σου. Τώρα με περιμένει ένα ήσυχο οικογενειακό σαββατοκύριακο.

Χτύπησε το κουδούνι. Σηκώθηκα. Άνοιξα την πόρτα. Από το διάδρομο χαρούμενες φωνές. Η μάνα μου μπήκε στο υπνοδωμάτιο. Η κόρη μου όρμηξε πάνω στο κρεβάτι. Ο άντρας μου στάθηκε στο διάδρομο χαμογελαστός. Λουλούδια, ένα βιβλίο, μια καρτούλα ζωγραφισμένη από τη μικρή.

Η καρδιά μου σπαράζει.

Σπαράζει γιατί δεν είσαι μαζί μου, ποτέ πια δεν θα είσαι μαζί μου.

Σπαράζει για όλα αυτά τα δώρα που δεν μπορώ να χαρώ, σπαράζει γιατί ζω μια ζωή που δεν είναι δική μου.

Τα δάκρυα κυλούν ερήμην μου.

Από τη συγκίνηση, σκέφτονται όλοι.

Χαμογελούν.

άκρως προβλέψιμο

Η μαμά
Μεθενίτης, Παύλος

εκδόσεις Καστανιώτη (2008)
271 σελ.
ISBN 978-960-03-4742-5
Τιμή €15,68

Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα

Η Μαρίνα δε σκεφτόταν ό,τι έκανε - απλώς έκανε, για πρώτη φορά στη ζωή της, ό,τι επιθυμούσε. Λες και με κάθε βογγητό, με κάθε σπασμό, διέγραφε κι από μια μέρα, ή ένα μήνα, ή ένα χρόνο από την παλιά ζωή της, απ' όλα εκείνα τα ατέλειωτα πρωινά στο μαγαζί, απ' όλες εκείνες τις αναρίθμητες νύχτες που πέρασε δίπλα στον Χρίστο. Ένιωθε πως ο εαυτός της ως μαμά και γιαγιά και σύζυγος και μπακάλισσα και τίμια κι άμεμπτη γυναίκα ξεθώριαζε, όπως και το ίδιο το οικείο περιβάλλον της - σα να έβλεπε τον εαυτό της με τους δικούς της μέσα στο σπίτι και το μαγαζί να χάνουν τα χρώματά τους και τους ήχους τους, να γίνονται κάπως διάφανοι και σιωπηλοί. Ενώ αντίθετα φανταζόταν πως η άλλη, η καινούρια Μαρίνα, η ερωμένη του Παναγιώτη, γινόταν εντονότερη με κάθε μέρα που περνούσε. Όπως η εικόνα της, έτσι και της ίδιας το περίγραμμα γινόταν πιο αδρό, τα χρώματά της πιο ζωντανά, οι μυρωδιές κι οι ήχοι που εξέπεμπε πιο ευδιάκριτοι, πιο υπαρκτοί.

Αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα η ηρωίδα του βιβλίου, πιστή στο ρόλο για τον οποίο την προόρισε η καταγωγή και η ανατροφή της, θα συναντήσει στα πενήντα πέντε της πρώτη φορά τον έρωτα στα μάτια ενός πολύ νεότερού της άντρα: ενός ταλαντούχου ζωγράφου με τον οποίο θα υπερβεί προσωπικές αναστολές και κοινωνικά στερεότυπα, θα διαρρήξει οικογενειακούς δεσμούς και θα διεκδικήσει τελικά το δικαίωμά της στην ευτυχία. Οι συνέπειες όμως, τόσο για την ίδια όσο και για τους γύρω της, θα είναι απρόβλεπτες.

Άφησα κάτω το βιβλίο.

Το στομάχι μου πέτρα. Το κεφάλι μου μύλος.

- Εννιά και σαράντα.

- …

- Οι φωτοτυπίες σας. Εννιά και σαράντα.

Το χέρι μου βγάζει μηχανικά τα ψιλά.

Χώνω τα έντυπα του κτηματολογίου στη σακούλα.

Κοιτάζω εντός μου.

Όχι μόνο γελοία, λοιπόν, αλλά και κοινότυπη.

Κρανίου τόπος.

Απρόβλεπτες συνέπειες.

Δόντια πεινασμένου λύκου.

«Γνώρισα μια υπέροχη γυναίκα και αμέσως αναπτύχθηκε αίσθημα ανάμεσά μας. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι όσο είμαι μαζί σου δεν θα συμβιβαστώ με κάτι δεύτερο; Λοιπόν εδώ νομίζω ότι βρήκα πρώτο πράγμα και θέλω να το προχωρήσω.»

Κατελισσόμενη σπειροειδής χοάνη.

Απρόβλεπτες συνέπειες.

Αυλαία.

Γυρίζω σπίτι.

Έχω να μαγειρέψω γιουβαρλάκια.

Στη μία πρέπει να πάω να πάρω το παιδί.

Το μεσημέρι γυρίζει ο άντρας μου από το γραφείο.

Άκρως προβλέψιμο.

sick

There is no failure, only feedback - Robert Allen

I' m sick of feedback.