κουφό ιστολόγιο

.

Τέλος.

Ξημερώνει η πρώτη μέρα χωρίς εσένα στη ζωή μου.

Πώς θα ζήσω χωρίς να σου γράφω;

Σου έγραφα κάθε μέρα, ώρες ολόκληρες. Άπλωνα την ψυχή μου στα γραφτά μου και σου την έστελνα. Πώς μπορώ να πάψω να γράφω;

Δεν μπορώ.

Συνεχίζω να γράφω, μόνη, σε μένα, σε σένα, σε κανέναν. Αυτά που γράφω δεν μπορώ να σου τα στείλω. Μαζεύονται στη μνήμη του υπολογιστή, αρχεία που μεγαλώνουν και απειλούν να με πνίξουν.

Δεν αντέχω να γράφω έτσι.

Τόσο μόνη.

Θέλω να με διαβάζει κάποιος, μα ποιος;

Θέλω να ξέρω πως τα γραφτά μου έχουν έναν παραλήπτη, πως υπάρχει κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής που τα διαβάζει. Μα δεν μπορώ να τα μοιραστώ αυτά με κανέναν, σε ποιον θα μπορούσα να μιλήσω για όλα αυτά;

Μόνο σε αγνώστους.

Ανώνυμοι αναγνώστες διάσπαρτοι στο δίκτυο.

Θέλω να μιλήσω, μα δεν αντέχω να ακούσω τίποτα. Δεν αντέχω συμβουλές, προτροπές, νουθεσίες. Δεν αντέχω οίκτο, λύπη, συμπόνια. Δεν αντέχω μομφές, κρίσεις, κατηγορίες. Δεν αντέχω φιλία, δεν αντέχω έχθρα, δεν αντέχω ανωτερότητα. Δεν αντέχω κανένα άγγιγμα.

Αόρατοι βουβοί αναγνώστες.

Ανοίγω ένα blog.

Χωρίς σχόλια.

Κουφό.

.

θέατρο

.

Κλείνω τα μάτια και ξαναβλέπω το τελευταίο σου γράμμα.

Τα λόγια σου αντηχούν μέσα στο μυαλό μου:

Ένα μόνο με νοιάζει να ξέρεις, ότι σ' αγαπώ.

Μ' αγαπάς!!

Μ' αγαπάς, και διαλέγεις άλλην.

Μ" αγαπάς, και με εξευτελίζεις.

Μ' αγαπάς, και με ποδοπατάς.

Τέτοια αγάπη, μάτια μου, ούτε στον εχθρό μου.


Get Your Own Player!

…τώρα που κλαις αληθινά

θυμάμαι τα ψέματά σου

λυπάμαι, δεν σε πιστεύω

όλα μου μοιάζουν θέατρο

σκέτο θέατρο.

Puro Teatro

La Lupe

Igual que en un escenario
Finges tu dolor barato
Tu drama no es necesario
Yo conozco ese teatro
Fingiendo
Que bien te queda el papel
Después de todo parece
que esa es tu forma de ser .

yo confiaba ciegamente
en la fiebre de tus besos,
mentiste serenamente
y el telón cayó por eso.

Teatro
Lo tuyo es puro teatro,
Falsedad bien ensayada
Estudiado simulacro,
Fue tu mejor actuación
Destrozar mi corazón .
Y hoy que me lloras de veras
Recuerdo tu simulacro
Perdona que no te crea
Me parece que es teatro

Yo confiaba ciegamente
en la fiebre de tus besos
mentiste serenamente
y el telón cayó por eso

perdona que no te crea
me parece que es teatro .
pero perdona que yo no te crea
me parece que es teatro

lo tuyo
lo tuyo es puro teatro.

.

βάρος

.

Είμαι βαριά.

Πολύ βαριά.

Τόσο βαριά που δεν μπορώ να με σηκώσω.

Με δυσκολία σέρνω τον εαυτό μου στις καθημερινές ασχολίες του. Δουλειά, σπίτι, παιδί, υποχρεώσεις.

Στην αρχή προσπαθούσα να συνεχίσω την ζωή μου απαράλλαχτη, λες και δεν συνέβη τίποτα. Πήγαινα στα μαθήματα χορού, έβγαινα βράδια, έκανα εκδρομές.

Μα ήμουν βαριά.

Τόσο βαριά!

Στάθηκε αδύνατον να σηκώσω το βάρος.

Σταμάτησα σιγά-σιγά να βγαίνω. Οι φίλοι το κατάλαβαν. Το τηλέφωνο έπαψε να χτυπά. Σταμάτησα τα μισά μαθήματα. Πρόσφατα έκοψα και τα μισά από τα υπόλοιπα. Τώρα πηγαίνω μόνο μια μέρα την εβδομάδα. Ίσα-ίσα να περάσω τις εξετάσεις. Στην παράσταση δεν θα λάβω μέρος.

Είμαι πολύ βαριά.

Καμμιά φορά προσπαθώ να πετάξω.

Βλέπω τον ουρανό και τον λαχταρώ.

Είναι τόσο γαλάζιος!

Κι εγώ τόσο βαριά!

Προσπαθώ να πετάξω, απλώνω τα φτερά μου με τη χάρη μιας στρουθοκαμήλου, τρέχω, πηδάω, σταματάω. Γελοία θλιβερή ή μήπως θλιβερά γελοία;

Θυμάμαι κάποτε ήμουν ανάλαφρη.

Πώς πήρα τόσο βάρος;

.

κι άλλα γραφτά

.

Κι ενώ όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει, μέσα μου ακόμη βράζω.

Και γράφω, γράφω, γράφω, γράφω.

Γράμματα που δεν στέλνω.

.

(προσωπικό αρχείο - γράμμα δέκατο) τέρμα

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"

.

Αναμασώ μονάχη μου το τελευταίο σου γράμμα.

"Έχεις δίκιο όταν λες ότι εγώ έσπασα αυτή τη σχέση, μπορεί να μη το ήθελα να γίνει έτσι, αλλά εγώ τάραξα αυτό που είχαμε."

...«μπορεί να μην το ήθελα να γίνει έτσι»? Είσαι απίστευτος μωρό μου!

Ώστε δεν ήθελες να γίνει έτσι! Τι ήθελες λοιπόν; Να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά; Πόσο χρόνο αφιέρωσες να σκέφτεσαι τι συνέπειες θα έχει η επιλογή σου να δεσμευτείς με άλλη; Και τι ακριβώς σκέφτηκες; Αν δεν σκέφτηκες ότι μπορεί και να μη με ξαναδείς, είσαι απλώς ηλίθιος. Αν όμως το σκέφτηκες και παρόλα αυτά προχώρησες μαζί της, τότε είσαι υποκριτής. Δεν μπορεί να μου λες «δεν ήθελα να γίνει έτσι» τη στιγμή που έκανες μια επιλογή η οποία είχε σαν πιθανή συνέπεια μεταξύ άλλων και αυτό! Και το ήξερες, φυσικά και το ήξερες. Μου είπες κάποια στιγμή, σε ένα από τα πρώτα γράμματά σου μετά τη γνωριμία σας, ότι «φοβάσαι μήπως με χάσεις από φίλη». Πράγμα που σημαίνει ότι γνώριζες πως υπάρχει το ενδεχόμενο να χαλάσει η σχέση μας. Πράγμα που σημαίνει ότι ήθελες και παραήθελες αυτό που έγινε. Μπορεί ο άμεσος στόχος σου να μην ήταν να διαλύσεις τη σχέση μας, αλλά ο άμεσος στόχος σου είχε σαν άμεση συνέπεια αυτό, και το γνώριζες.

«Νομίζω και εγώ ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, αν κάποτε θελήσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου θα χαρώ, αν μπορέσουμε να ήμαστε πάλι φίλοι θα χαρώ περισσότερο.»

Αγόρι μου, δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε φίλοι ποτέ ξανά. Θα πρέπει να συμβεί κάποια κοσμογονική αλλαγή, την οποία δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ, για να μπορέσω όχι μόνο να συγχωρέσω, όχι μόνο να ξεπεράσω, όχι μόνο να αφήσω πίσω μου τα όσα έγιναν, αλλά και να νιώσω άνετα στην παρουσία σου, και επιπλέον να νιώσω την ανάγκη και την επιθυμία να ανοιχτώ ξανά σε σένα. Αυτή τη στιγμή η εμπιστοσύνη μου στο συναίσθημά σου, στην ευαισθησία σου και στη συνειδητότητά σου έχει καταστραφεί τελείως. Έχεις πέσει τόσο πολύ στην εκτίμησή μου ώστε δεν διαβλέπω να ανεβαίνεις ποτέ ξανά αρκετά ώστε να επιθυμήσω να έχω ξανά σχέση εμπιστοσύνης μαζί σου.

Οπότε ξέχνα το.

«Ότι είπα αυτό τον τελευταίο καιρό το είπα με το σκεπτικό να σε κρατήσω κοντά μου, αλλά με τους δικούς μου όρους και μου άρεσε να πιστεύω ότι θα ήταν αρκετά καλά και για εσένα.»

...«σου άρεσε να πιστεύεις ότι θα ήταν αρκετά καλά και για μένα»? Φυσικά, ο ναυτικός παντρεύεται και φεύγει στα καράβια και του αρέσει να πιστεύει ότι θα είναι αρκετά καλά για τη γυναίκα του να μένει σπίτι με τη μάνα του και να του είναι πιστή. Ο πασάς παίρνει όσες γυναίκες γουστάρει και του αρέσει να πιστεύει ότι είναι αρκετά καλά και για εκείνες να κάθονται κλεισμένες στο χαρέμι και να τρώγονται μεταξύ τους όσο εκείνος κάνει τη ζωή του και τις πηδάει όποτε του έρχεται όρεξη. Βέβαια, γιατί να μην είναι αρκετά καλά και για μένα; Και γιατί να μπεις στον κόπο να με ρωτήσεις και να με μετρήσεις και να με νοιαστείς πριν μου ετοιμάσεις το πλαίσιο όπου έπρεπε να βολευτώ, ήθελα δεν ήθελα; Αφού ήταν αρκετά καλά για μένα!

«Σε ευχαριστώ που βρέθηκες στο δρόμο μου.»

Εγώ αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκες στο δικό μου.

Κι ύστερα σιωπή.

Κι ένα μήνα μετά, άλλο ένα γράμμα.

«Έχεις δίκιο, σου συμπεριφέρθηκα άσχημα, το ήξερα αλλά το απωθούσα, απέφευγα να το κοιτάξω. Πριν από λίγες μέρες έκανα μια συνεδρία οργονοθεραπείας για κάτι συμπτώματα που εμφάνισα και ξαφνικά, εκεί που δε το περίμενα μου βγήκε ένα απίστευτο κλάμα με αναφιλητά. Έκλαιγα για τη συμπεριφορά μου απέναντί σου, για τον πόνο που σε προσκάλεσα, για τον χωρισμό μας. Έκλαιγα και δε σταματούσα.

Θέλω μόνο να σου ζητήσω συγνώμη για όλον αυτό τον πόνο, τίποτα άλλο... αυτή τη στιγμή δε μπορώ να γράψω γιατί κλαίω πάλι, ο πόνος αυτού του χωρισμού είναι και δικός μου.»

Όσο και να θέλω, δεν μπορώ να σε συμπονέσω. Ο πόνος σου δεν μου κάνει καμμία εντύπωση. Έκλαψες ένα απόγευμα, πόση ώρα; Δέκα λεπτά; Δεκαπέντε; Μισή ώρα ίσως; Έκλαψες και άλλο ένα απόγευμα, όταν μου έγραφες, φαντάζομαι και πάλι άλλο τόσο. Ίσως να βούρκωσες και κάποιο βράδυ στην αγκαλιά της κοπέλας σου, που θα κοίταξε αμέσως να σε παρηγορήσει, να γλυκάνει τον πόνο σου, να σου θυμίσει ότι όλα αυτά πάνε, πέρασαν πια, ότι στο κάτω-κάτω δεν έφταιγες εσύ, ότι επιτέλους μου ζήτησες συγγνώμη, δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτε άλλο. Κι εσύ θα αφέθηκες στο αγκάλιασμά της, στα φιλιά της, θα άφησες να σου διώξει τον πόνο και να βάλει στη θέση του απόλαυση. Και καλά έκανες, τι άλλο να κάνεις άλλωστε;

Εγώ έκλαιγα κάθε νύχτα μια ώρα, δυο ώρες συνέχεια, στις τρεις και στις τέσσερις το ξημέρωμα με πνιχτούς λυγμούς, στον καναπέ για να μην με ακούσει κανείς, για δυο ολόκληρους μήνες. Εγώ ξεσπούσα σε αναφιλητά κάθε ώρα της ημέρας, κάθε στιγμή, την ώρα που μαγείρευα, την ώρα που δούλευα, την ώρα που έπαιζα με το παιδί, την ώρα που ετοίμαζα το πρωινό μας, ξαφνικά από το πουθενά άρχιζαν να αναβλύζουν δάκρυα και ένας λυγμός ανέβαινε στο λαιμό μου, και έσφιγγα τα σαγόνια μου για να τον συγκρατήσω, και απέστρεφα το πρόσωπό μου για να μη με δούνε, και έτρεχα στο μπάνιο και άνοιγα τη βρύση για να κλάψω λίγο με ησυχία, έστω πέντε λεπτά, έστω δέκα, χωρίς να χρειάζεται να συγκρατώ άλλο το θρήνο που ξεχείλιζε.

Δυο μήνες, πολλές φορές τη μέρα, πολλές ώρες τη νύχτα. Μονάχα μετά το προηγούμενο γράμμα που μου έστειλες, εκείνο που έλεγες ότι «ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε», μονάχα τότε μπόρεσα να βάλω μέσα μου μια παύλα δίπλα στην τελεία που είχες βάλει εσύ τον Αύγουστο και να ηρεμήσω λίγο. Πέρασα αρκετές μέρες χωρίς κλάμα, μονάχα λίγο βούρκωνα καμμιά φορά, όταν ήμουν μόνη ή αφηρημένη. Νεκρή μέσα μου, έρημη, ξεγυμνωμένη, αποκομμένη από κάθε συναίσθημα.

Και ύστερα ήρθε το γράμμα αυτό, που μου ζητούσες ειλικρινά συγγνώμη.

Ήταν η πρώτη αληθινή κουβέντα που άκουσα από σένα μετά τη γνωριμία σου μαζί της, η πρώτη κουβέντα από καρδιάς. Μου έκανε καλό, γιατί πήρες την ευθύνη σου ολόκληρη, όπως είχα πάρει κι εγώ τη δική μου προηγουμένως, και με ξεκούρασε. Αλλά ταυτόχρονα με μαλάκωσε, έλιωσε λιγάκι τον πάγο μέσα μου, και ξανάρχισα να κλαίω. Όχι τόσο πολύ όσο πριν, ούτε τόσο απεγνωσμένα. Δεν ήταν πια αναφιλητά αλλά βουβά δάκρυα, ένα ήρεμο ποτάμι θλίψης που ξεχυνόταν σε ανύποπτο χρόνο από τα μάτια μου. Τι να σου πρωτοπώ; Τι να σου δώσω να καταλάβεις;

Ως και χθες το βράδυ, μήνες μετά, εκεί που έτρωγα τη σούπα που είχε ετοιμάσει ο άντρας μου, ξαφνικά άρχισαν να κυλάνε δάκρυα και να πέφτουνε στο πιάτο. Δεν είπα τίποτα, ούτε κι εκείνος είπε τίποτα. Έχει συνηθίσει πια να με βλέπει να κλαίω δίχως να του λέω το λόγο. Κουράστηκε πια να ρωτάει και να του απαντώ «δεν θέλω να σου πω».

Κλαίω γιατί έχω μια όμορφη ζωή εδώ, μια όμορφη οικογένεια που με αγαπάει, κι εγώ δεν μπορώ να το χαρώ. Κλαίω γιατί δεν μπορώ να γευτώ αυτή τη νόστιμη σούπα που μου ετοίμασε με αγάπη ένας άντρας που εγώ δεν αγαπώ. Κλαίω γιατί δεν μπόρεσα να κάνω τη ζωή μου όπως την ήθελα, και το μόνο πια που μου απομένει, είναι να μην την εξευτελίσω, που λέει κι ο ποιητής.

Πόσο έκλαψες εσύ; Πόσο πόνεσες; Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις; Λίγα απογεύματα, ένα μοναχικό απομεσήμερο; Πόσο πονάς και πόσο υποφέρεις όταν είσαι μαζί της; Την αγκαλιάζεις και σκέφτεσαι εμένα και πονάς; Σε φιλάει και ξεσπάς σε αναφιλητά; Κάνεις έρωτα μαζί της καταναγκαστικά, για να μην την πληγώσεις, ενώ κατά βάθος θα προτιμούσες να είσαι μόνος; Μετά τον οργασμό βυθίζεσαι σε θλίψη, νιώθεις οργή και απελπισία και αηδία για τον εαυτό σου;

Όχι βέβαια. Απολαμβάνεις και χαίρεσαι την παρουσία της στη ζωή σου.

Εγώ όμως τα κάνω όλα αυτά, αγόρι μου, όλα αυτά και ακόμη παραπάνω. Σέρνω τον εαυτό μου καταναγκαστικά, τον υποχρεώνω να ζήσει, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, τον υποχρεώνω να μιλά, να χαμογελά. Μου είναι αδύνατον όμως να χαρώ, να γευθώ τη ζωή, να απολαύσω. Δεν πηγαίνω πια εκδρομές, δεν έχω διάθεση. Έχω δυο μήνες που δεν έχω πάει καθόλου για χορό. Τις προάλλες ξεκίνησα πάλι, πιέζοντας τον εαυτό μου να προχωρήσει, να μην αφεθεί. Το σώμα μου βαρύ, δυσκίνητο, άχαρο, έχανα τα βήματα, μα πάνω από όλα έχανα τη διάθεση. Θέλω να παραιτηθώ από όλα, να κουβαριαστώ σε μια γωνιά και να κλαίω, τίποτε άλλο.

Και κουβαλώ παντού σταυρό τον πόνο μου. Έχει καταλαγιάσει κάπως τώρα πια, είναι αλήθεια. Μετά από λίγους μήνες θα είναι υποφερτός. Σε δυο ή τρία χρόνια ίσως να μπορέσω και να σκεφτώ ξανά ότι ίσως θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη. Αλλά να ερωτευτώ ξανά; Να ερωτευτώ έτσι ολοκληρωτικά, να δοθώ τόσο απόλυτα όπως δόθηκα σε σένα;

Ποτέ πια, μωρό μου. Δεν έχω πλέον ψυχικά αποθέματα, δεν έχω πλέον πίστη στον έρωτα. Το ερωτικό μου κομμάτι είναι οριστικά νεκρό.

Εσύ ζητάς συγγνώμη, ρίχνεις και λίγο κλάμα και καθαρίζεις. Κανείς άλλωστε δεν περιμένει τίποτε παραπάνω από σένα, ούτε καν εγώ η ίδια.

Εγώ όμως μένω ακρωτηριασμένη, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Όπως είπε σε μια συνέντευξη η κόρη ενός θύματος τρομοκρατικής ενέργειας:

«Ο δολοφόνος μπορεί κάποτε να γίνει μετανοημένος δολοφόνος. Όμως ο νεκρός μένει οριστικά νεκρός.»

.

(προσωπικό αρχείο - γράμμα ένατο) αποστασία

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"

.

Έχω σκεφτεί κάποιες φορές, σε μια προσπάθεια να σε καταλάβω και να σε δικαιολογήσω, ότι ίσως όταν την γνώρισες και αποφάσισες να προχωρήσεις στη σχέση μαζί της να μην συνειδητοποίησες πλήρως ότι μπορεί και να με χάσεις ολοκληρωτικά. Ίσως να μην αντιμετώπισες μέσα σου αυτό το ενδεχόμενο. Ίσως να θεώρησες περίπου δεδομένο ότι θα μπορέσεις να μας κρατήσεις και τις δύο. Τα δυο πρώτα σου γράμματα, άλλωστε, κάτι τέτοιο δείχνουν.

Γι’ αυτό και ξαφνιάστηκα πάρα πολύ όταν στο τρίτο γράμμα σου μου είπες ότι εκείνη θα έχει πρόβλημα να με δεις ιδιωτικά. Εκεί ήταν που πραγματικά ταράχτηκα, εκεί ήταν που πραγματικά κάτι άλλαξε μέσα μου, κάτι μετατέθηκε, μετακινήθηκε, ξεχαρβαλώθηκε. Όπως όταν τραβάς ένα ξυλάκι από έναν πύργο mah jong.

Δεν μπορούσα να καταλάβω.

Αφού εγώ ήμουν το κορίτσι σου, η γυναίκα σου, η νεράιδα σου, πώς ήταν δυνατόν να μην μπορείς να με δεις ιδιωτικά; Φυσικά και μπορούσες! Αν η άλλη είχε πρόβλημα με αυτό, ας κοίταζε να το λύσει, ας κοίταζες κι εσύ πώς θα το χειριστείς. Δεν ήταν δυνατόν να δεχτείς να μη με ξαναδείς ιδιωτικά επειδή έτσι ήθελε η άλλη! Ή μήπως ήταν;

Γι’ αυτό σε ρώτησα τι ακριβώς εννοούσες.

Η απάντησή σου ήταν ξεκάθαρη.

Είναι το κορίτσι μου, είναι η γυναίκα μου, είναι πρώτη προτεραιότητα για μένα. Είναι του χαρακτήρα της δέσμευσης, δέχεται τα ερωτικά παιχνίδια αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο του ζευγαριού. Ανταλλαγή παρτενέρ, τρίγωνα, παρτούζες, πάντα όμως μαζί, σαν ζευγάρι.

Τι θέση θα είχα εγώ εκεί;

Όποια κι αν ήταν η θέση μου, ένα πράμα ήταν τελείως ξεκάθαρο: ότι τη θέση της συζύγου, της συντρόφου, της γυναίκας σου, θα την είχε πάντα και σε κάθε περίπτωση εκείνη. Δεν υπήρχε χώρος για εμένα εκεί.

Τότε σου έγραψα ότι το ερωτικό κομμάτι της σχέσης μας τελείωσε.

Για μένα αυτή ήταν η κρίσιμη στιγμή.

Εκεί, τότε, αν δεν είχες καταλάβει μέχρι τότε ότι μπορούσες να με χάσεις ολοκληρωτικά, εκεί και τότε θα πρέπει να το κατάλαβες.

Και αν μετρούσα για σένα όσο νόμιζα, όσο έλεγες ότι μετρώ, εκεί και τότε θα είχες κάνει κάτι για να με κρατήσεις.

Δεν το έκανες.

Έκανες κάθε τι που περνούσε από το χέρι σου για να κατοχυρώσεις τη θέση της, για να οριοθετήσεις τα δικαιώματά τηςπάνω σου. Ξεκαθάρισες και τόνισες πως ότι σχέση θα είχες, αν είχες, μαζί μου, θα βρισκόταν στο περιθώριο της σχέσης σου με εκείνη.

Αν, ακόμη και τότε, είχες πει ότι με αγαπάς τόσο πολύ ώστε δεν αντέχεις με χάσεις, ότι μπορεί εκείνη να σου καλύπτει κάποιες ανάγκες αλλά ότι έχεις και άλλες που μόνον εγώ μπορώ να καλύψω, ότι έχεις ανάγκη να με κρατήσεις στη ζωή σου και ότι θέλεις να βρούμε μαζί έναν τρόπο να γίνει αυτό, αν είχες τοποθετηθεί έτσι, θα είχα δεχτεί να διαπραγματευτώ, να προσπαθήσω να βρω κι εγώ τρόπους να ισορροπήσουν οι δυο σχέσεις.

Όμως εσύ τοποθετήθηκες αλλιώς.

Νοιάστηκες πάνω απ’ όλα να τονίσεις ότι εσύ και εκείνη είσαστε ζευγάρι, ότι η ανάγκη σου να με δεις δεν είναι τόσο επιτακτική, ότι θα σου άρεσε να με έχεις αλλά μόνο υπό ορισμένους όρους, τους όρους που έθετε εκείνη και που εσύ υιοθετούσες αδιαπραγμάτευτα, γιατί μετρούσε πια τόσο πολύ για σένα ώστε να αντέχεις να με παραγκωνίσεις τελείως, ώστε να αντέχεις στη σκέψη να με χάσεις. Δεν άντεχες να χάσεις εκείνην, άντεχες όμως να χάσεις εμένα. Τι πιο ξεκάθαρο;

Εκεί τελείωσαν λοιπόν όλα.

Και δεν έφταιγε το γεγονός ότι ήμουν ακόμη με τον άντρα μου. Δεν έφταιγε αυτό και το ξέρεις πάρα πολύ καλά. Ήξερες ότι ήθελα να χωρίσω, ότι αμφιταλαντευόμουν αλλά το ήθελα. Θα μπορούσες να με στηρίξεις, να με βοηθήσεις, να μου δώσεις την αγάπη σου για να πιαστώ και να κάνω το βήμα, για να σταθώ στα πόδια μου τις πρώτες δύσκολες μέρες ή εβδομάδες. Θα μπορούσες να περιμένεις λίγο ακόμη, δεν σου λέω μια ζωή, λίγο μόνο, λίγες εβδομάδες, ένα δύο μήνες. Θα μπορούσες επειδή θα το ήθελες, επειδή θα το λαχταρούσες, γι’ αυτό και μόνο.

Αν μετρούσα αρκετά για σένα, θα έκανες μια προσπάθεια να με κρατήσεις, ακόμη κι έτσι, ακόμη και ενόσω ήμουν με τον άντρα μου, ακόμη και αφού γνώρισες εκείνη. Θα έκανες μια προσπάθεια γιατί θα το ήθελες, θα το λαχταρούσες. Αληθινή προσπάθεια, όχι μια πρόταση με δικούς σου όρους, αδιαπραγμάτευτους, και αν δε μου αρέσει τη βόλτα μου. Αληθινή προσπάθεια, με υποχωρήσεις, με διαπραγματεύσεις, με προσεγγίσεις, με θυσίες στην ανάγκη.

Το πράγμα είναι απλό και ξεκάθαρο:

Γούσταρες τη σχέση μαζί της περισσότερο απ’ όσο τη σχέση μαζί μου. Ακόμη και ελεύθερη, εγώ θα ήμουν σε θέση να σου καλύψω ορισμένες ανάγκες σου, όχι όμως όλες, και οπωσδήποτε όχι αρκετές για να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι άλλη γυναίκα. Η απόσταση και μόνο ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο: άλλο πράγμα μια γυναίκα τόσα χιλιόμετρα μακριά, με υποχρεώσεις να την κρατούν εκεί, με μικρό παιδί, και άλλο μια γυναίκα στην ίδια πόλη με σένα, διαθέσιμη καθημερινά, με τα παιδιά της μεγάλα πια. Αλλά δεν ήταν μόνο η απόσταση, έτσι δεν είναι, μωρό μου; Ήταν και το γεγονός ότι εκείνη σου άρεσε, τη γούσταρες, την έβρισκες μαζί της τουλάχιστον όσο και μαζί μου, και κατά πάσα πιθανότητα περισσότερο. Σου κάλυπτε απόλυτα όλες σου τις ανάγκες, κι αν όχι όλες τουλάχιστον τις περισσότερες, οπωσδήποτε περισσότερες από όσες εγώ, και οπωσδήποτε αρκετές για να θέλεις να την κρατήσεις κοντά σου με κάθε τρόπο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έχανες τη σχέση σου μαζί μου.

Να την έχεις να τη χαίρεσαι, λοιπόν, την κοπέλα σου.

Είναι όλη δική σου.

.

(προσωπικό αρχείο - γράμμα όγδοο) ανταγωνισμός

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"

.

Μου είπες πολλές φορές ότι φέρομαι ανταγωνιστικά, ότι ανταγωνίζομαι την κοπέλα σου, ενώ εκείνη δεν με ανταγωνίζεται. Προσπάθησα με πολλούς τρόπους να σου δώσω να καταλάβεις ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, αλλά φυσικά δεν θέλεις να το δεις. Πολύ απλά: δεν σε ενδιαφέρει.

Θέλω παρόλα αυτά να το επιχειρήσω πάλι.

Όταν μου έγραψες ότι εκείνη θα είχε πρόβλημα να σε δω ιδιωτικά, ξαφνιάστηκα και σοκαρίστηκα πολύ. Θεωρούσα δεδομένο ότι ήμουν το κορίτσι σου, θεωρούσα δεδομένο πως ό,τι άλλο και να γινόταν στη ζωή σου, εγώ πάντοτε θα μπορούσα να σε βλέπω ιδιωτικά, πάντοτε θα υπήρχε ένας ιδιαίτερος χώρος για μένα στη ζωή σου. Το θεωρούσα δεδομένο όχι επειδή μου το είχες υποσχεθεί λεκτικά, ξέρεις ότι δεν ήθελα να σε δέσω με υποσχέσεις. Το θεωρούσα δεδομένο επειδή εισέπραττα το συναίσθημά σου, επειδή ένιωθα ότι με λαχταρούσες τόσο όσο σε λαχταρούσα κι εγώ.

Όμως για να μου λες κάτι τέτοιο, για να μου αναφέρεις την επιθυμία μιας άλλης γυναίκας για την ιδιωτική ζωή σου, αυτό σήμαινε ότι μετρούσες την επιθυμία αυτή, ότι είχε βάρος για σένα. Σήμαινε ότι αυτή η άλλη γυναίκα είχε πάρει πολύ σημαντική θέση στην καρδιά σου.

Μου είπες όμως ταυτόχρονα, μεταξύ άλλων, ότι της είχες μιλήσει για μένα και ότι τα ήξερε όλα. Ποια όλα; Σε ρώτησα. Ξαφνιάστηκα, μπερδεύτηκα, απόρησα. Γιατί αν τα ήξερε πραγματικά όλα, θα ήξερε και πόσο ερωτευμένοι ήμασταν, θα ήξερε ότι είμαι το κορίτσι σου, θα ήξερε ότι είμαι πρώτη στην καρδιά σου. Θα ήξερε ότι σκέφτομαι να χωρίσω για να είμαι δίπλα σου, θα ήξερε ότι έχουμε κάνει όνειρα για ένα κοινό μέλλον, θα ήξερε ότι είμαι τόσο ξεχωριστή για σένα ώστε να αποτελώ κομμάτι σου.

Ποια όλα; Σε ρώτησα.

Όλα, μου απάντησες μονολεκτικά, λες και έτσι ξεμπέρδευες.

Είτε δεν ήθελες να απαντήσεις, είτε δεν προλάβαινες, είτε δεν καταλάβαινες, είτε δεν σε ένοιαζε – ήσουν αλλού, δεν είχες πια τόσο χρόνο και ενέργεια για μένα όσο πριν, έδινες πολύ περισσότερα στην άλλη.

Επέμενα, σε ρώτησα: της μίλησες για τη σχέση μας, για το είδος της σχέσης μας, για τα αισθήματά μας; Της είπες τι νιώθεις για μένα;

Τι νιώθεις για μένα, αλήθεια;

Μου απάντησες ότι ναι μεν της είπες τι ένιωθες, αλλά ότι «δεν της το τόνισες στο βαθμό που το ένιωθες», δεν επέμενες στο βάθος και στην ένταση αυτών των αισθημάτων, γιατί «το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να της προκαλέσεις ανταγωνισμό».

Μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα εγώ τότε; Όχι, δεν μπορείς. Αν πριν ένιωθα αγωνία και ταραχή, εκεί ένιωσα τέτοιο πόνο, τέτοιο κρύο, τέτοιο σκοτάδι, ώστε με κόπο πια μπορούσα να συνεχίσω να διαβάζω. Μου έλεγες ότι έβαλες στην άκρη το συναίσθημά σου για μένα, το έκρυψες, το μείωσες, για να κάνεις χώρο μέσα σου για το νέο συναίσθημα που γεννιόταν.

Δεν της είπες ψέματα. Δεν της είπες ψέματα όταν μείωσες τη σημασία των αισθημάτων σου για μένα. Της είπες την αλήθεια. Όπως της έλεγες την αλήθεια σε όλα τα άλλα. Ήθελες να χτίσεις μια καινούρια σχέση, και ήθελες η σχέση αυτή να βασίζεται στην ειλικρίνεια. Της έλεγες την αλήθεια σε όλα. Και αν η αλήθεια δεν ήταν της αρεσκείας της, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια: θα έπρεπε να αλλάξει.

Και άλλαξε.

Στην παλιά σου αλήθεια, με αγαπούσες τρελά, παθιασμένα, πάνω από κάθε τι άλλο. Στην καινούρια σου αλήθεια, με αγαπούσες τρυφερά και νοσταλγικά, αλλά δεν με είχες πια και τόσο ανάγκη.

Κι ύστερα είχες το θράσος να συνεχίζεις να μου λες ότι με αγαπάς το ίδιο, ότι αισθάνεσαι για μένα το ίδιο όπως πριν, ότι αυτό που ένιωθες για μένα δεν μπορεί να αλλάξει επειδή γνώρισες μιαν άλλη!

Είχε ήδη αλλάξει, και δεν ήσουν ούτε καν σε θέση να το δεις.

Γιατί δεν ήσουν πια ο παλιός σου εαυτός, ο δικός μου άντρας. Ήσουν ένας καινούριος άντρας, αλλιώτικος, διαφορετικός. Ο άντρας της άλλης. Και νόμιζες πως νιώθεις το ίδιο, γιατί νόμιζες πως ήσουν ο ίδιος. Όμως ήσουν άλλος, και ένιωθες διαφορετικά. Απλά δεν μπορούσες να το δεις. Γιατί το σημείο αναφοράς είναι πάντα ο εαυτός μας. Όταν όλα γύρω μας αλλάζουν σκεφτόμαστε ότι άλλαξαν εκείνα, δεν σκεφτόμαστε ότι αλλάξαμε εμείς και ότι γι’ αυτό φαντάζουν διαφορετικά.

Είχες αλλάξει και δεν το ήξερες καν.

Ώστε λοιπόν της είπες τι ένιωθες, αλλά ότι «δεν της το τόνισες στο βαθμό που το ένιωθες», δεν επέμενες στο βάθος και στην ένταση αυτών των αισθημάτων, γιατί «το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να της προκαλέσεις ανταγωνισμό».

Σκέψου το λιγάκι αυτό. Σκέψου το δυο λεπτάκια μόνο.

Αν τονίζοντας σε κείνη τα αισθήματά σου για μένα θα της προκαλούσες ανταγωνισμό, τι φαντάζεσαι ότι προκαλούσες σε μένα όταν μου μιλούσες για τη σημασία και τη θέση της στη ζωή σου;

Το τελευταίο πράγμα που ήθελα, και στο λέω με το χέρι στην καρδιά, ήταν να μπω σε ανταγωνισμό. Γι’ αυτό αποτραβήχτηκα αμέσως, γι’ αυτό σεβάστηκα απόλυτα την επιλογή σου και δεν επεχείρησα να σε τραβήξω ξανά πάνω μου, ούτε στο ελάχιστο. Γι’ αυτό δεν πρότεινα να συναντηθούμε άμεσα. Γι’ αυτό δεν σου ξανάγραψα ερωτικά, όσο και να το λαχταρούσα, πέταξα σελίδες επί σελίδων με εξομολογήσεις και φαντασιώσεις, για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση. Γι’ αυτό δεν σου μίλησα για τον πόνο μου, για το πόσο μου λείπεις, για το πόσο σε έχω εγώ ανάγκη κι ας μην με έχεις πια ανάγκη εσύ, για να μην σε πικράνω, για να μην σε πληγώσω, για να μην σε βάλω ξανά σε δίλημμα. Είχες μπει στο δίλημμα και το είχες λύσει μόνος σου, ερήμην μου. Δεν είχα σκοπό να σε γυρίσω πίσω αφού ήταν φανερό ότι δεν ήθελες κάτι τέτοιο.

Εσύ ήσουν που με έβαλες σε ψυχολογία ανταγωνισμού. Εσύ ήσουν που με έφερες σε αντιπαράθεση με εκείνη, προτείνοντάς μου ένα ερωτικό παιχνίδι με τους τρεις μας, ένα ερωτικό παιχνίδι όπου εκείνη θα έμπαινε με την ιδιότητα της συντρόφου σου κι εγώ θα έμπαινα σαν τρίτη, σαν ξένη.

Εκεί φούντωσε μέσα μου η ζήλια.

Ένα τέρας πράσινο, γλοιώδες, φαρμακερό, αποτρόπαιο.

Ποτέ μου δεν είχα νιώσει τόσο άθλια στη ζωή μου, ποτέ μου!

Είχα ζήσει ερωτική απόρριψη ξανά, και όχι μονάχα μια φορά. Είχα πονέσει, είχα υποφέρει, είχα τσακιστεί, ποτέ μου όμως δεν είχα θυμώσει τόσο, ποτέ μου δεν είχα μισήσει τόσο, ούτε είχα νιώσει ποτέ μου τέτοια ζήλια!

Εσύ το πέτυχες αυτό, μωρό μου. Εσύ και οι υπέροχες εμπνεύσεις σου.

Εσύ κατάφερες να βγάλεις το χειρότερο εαυτό μου, ένα τέρας που ούτε καν γνώριζα ότι υπήρχε μέσα μου. Εσύ με έβαλες στο ρινγκ, εσύ μου έδωσες τα γάντια, εσύ χτύπησες το κουδούνι, για να μου πεις μετά τι; Ότι είμαι ανταγωνιστική, ότι είμαι νευρωτική, ότι δεν αναγνωρίζω το ρίσκο που παίρνει εκείνη παραχωρώντας μου μεγαλόθυμα την ευκαιρία να παίξω στο παιχνίδι αυτό με τον άντρα της, με τον δικό της άντρα, με εσένα!

Εκείνη, λες, δεν με ανταγωνίζεται, και σαν απόδειξη φέρνεις το γεγονός ότι δέχτηκε να συμμετάσχει σε ερωτικό παιχνίδι μαζί μου. Λες ότι δεν χαίρεται κάτι τέτοιο με ανταγωνισμό.

Αγόρι μου, εκείνη δέχτηκε το ερωτικό παιχνίδι ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

Το δέχτηκε μη γνωρίζοντας το πραγματικό βάθος των αισθημάτων μου για σένα, μη γνωρίζοντας το πραγματικό βάθος που είχαν τα δικά σου αισθήματα για μένα πριν τη γνωρίσεις, μη γνωρίζοντας την πραγματική φύση της σχέσης μας, γιατί «δεν της το τόνισες». Εάν το γνώριζε θα ήταν πιο κουμπωμένη – όπως και έγινε όταν της το είπες.

Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εσύ θα φρόντιζες πάντα πρώτα να της δώσεις την ασφάλεια που χρειαζόταν. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ δεν θα επιχειρούσα να έχω από εσένα τίποτε παραπάνω πέρα από μια περιστασιακή συνάντηση. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ δεν θα επιθυμούσα ένα κομμάτι από την πίτα που είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό της. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι η σχέση μου μαζί σου θα ήταν πιο ρηχή, πιο χαλαρή, πιο επιπόλαια από τη δική της σχέση μαζί σου. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ θα ήμουν σε δεύτερη μοίρα.

Μόνον έτσι μπορούσε να είναι «μη ανταγωνιστική».

Μα έτσι, μάτια μου, κι εγώ θα το μπορούσα!

Ήμουν ανταγωνιστική όταν έβγαινες με άλλες; Ήμουν ανταγωνιστική όταν πήγες εκδρομή με μια συνάδελφο; Ήμουν ανταγωνιστική όταν φλέρταρες εκείνη την κοπέλα στο μπαρ; Ήμουν ανταγωνιστική όταν μου πρωτοέγραψες για την νέα σου γνωριμία, πριν την τοποθετήσεις στη θέση της «γυναίκας σου»; Ήμουν ανταγωνιστική ακόμη και με την επίσημη γυναίκα σου που είχε πρακτικά δικαιώματα πάνω σου; Όχι, δεν ήμουν, ούτε στο ελάχιστο. Γιατί ήξερα, γιατί ένιωθα, ότι ήμουν πρώτη στην καρδιά σου. Ήξερα ότι είχα μέσα σου μια θέση που κανείς δεν μπορούσε να μου πάρει.

Λοιπόν και εκείνη από μια τέτοια θέση μπορεί εύκολα να μην είναι ανταγωνιστική.

Ενώ εγώ, σπρωγμένη στη θέση της παρακατιανής, της δεύτερης, καλούμαι να σεβαστώ τα δικαιώματα της πρώτης κυρίας, και όταν τυφλώνομαι από μίσος και ζήλια δέχομαι επικρίσεις: είμαι νευρωτική, είμαι ανταγωνιστική.

Δεν ξέρω εγώ τι είμαι, παλικάρι μου, εσύ πάντως είσαι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ.

Όσο για εκείνη, φυσικά και είναι ανταγωνιστική, όπως κι εγώ, όπως κι εσύ, όπως και κάθε άνθρωπος ΥΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Απλώς σου ζητά να δημιουργήσεις τις ιδανικές συνθήκες για να μην βιώνει ανταγωνισμό και να αισθάνεται άνετα, κι εσύ το κάνεις, φυσικά, γιατί μετρά για σένα περισσότερο από κάθε τι άλλο. Αν στην πορεία δημιουργείς ακριβώς τις συνθήκες που χρειάζονται για να γίνω εγώ ανταγωνιστική, τόσο το χειρότερο για μένα: όχι μόνο υποφέρω, όχι μόνο καταλήγω να σιχαθώ τον εαυτό μου, αλλά ακούω και κριτική από πάνω.

Θέλει εσένα και σε θέλει ολόκληρο.

Τόσο απλά.

Εγώ επίσης θέλω εσένα και σε θέλω ολόκληρο.

Εξίσου απλά.

Και τα δυο μαζί, πολύ απλά, δεν γίνονται.

Απλά πράγματα.

Όποια από τις δύο σε έχει εξασφαλισμένο, θα νιώθει ήρεμη και μπορεί να το παίζει άνετη και καθόλου ανταγωνιστική. Η άλλη, θα τρώει τα λυσσακά της.

Αν δεν θες να το δεις ούτε και τώρα, αγόρι μου, καληνύχτα.

Παραιτούμαι.

.

(προσωπικό αρχείο - γράμμα έβδομο) ανάγκη

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"

.

Σε κάποιο γράμμα σου μου είπες ότι, τώρα που έχεις εκείνην, η ανάγκη σου να με δεις μειώνεται.

Τι γίνεται όμως με τη δική μου ανάγκη;

Η δική μου ανάγκη να σε δω είναι επιτακτική, είναι αδηφάγα. Η δική μου ανάγκη να σε αγκαλιάσω, τώρα που έχεις εκείνην, θεριεύει, γιγαντώνεται.

Έχω ανάγκη να σε δω, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε γλείψω, να σε δαγκώσω, να σε τυλίξω.

Τι να την κάνω εγώ αυτήν την ανάγκη;

Πώς να έρθω να σε βρω, με την ακόρεστη ανάγκη μου για το κορμί σου, με την άσβεστη δίψα μου για τα φιλιά σου, ξέροντας πως εσύ δεν με έχεις και τόσο πολύ ανάγκη; Πώς θα σταθείς απέναντί μου, εσύ, με την ανάγκη σου για έρωτα καλυμμένη από τα αγκαλιάσματα της άλλησ; Πώς θα ισορροπήσουν οι ανάγκες μας;

Ακόμη και αν βρισκόμασταν ξανά οι δυο μας, χωρίς την παρουσία της, η σκιά της θα έστεκε σαν πέπλο ανάμεσά μας, η σκέψη της θα μάργωνε το μυαλό σου και θα δηλητηρίαζε το δικό μου μυαλό.

Ποτέ πια δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε οι δυο μας μόνοι.

.

κλείσιμο

.

...και ξαφνικά, ένα γράμμα.

Ένα γράμμα αλλιώτικο από τα άλλα.

Ένα γράμμα που κλείνει εκκρεμότητες.

Κλείνει ένας κύκλος.

Και ανοίγει ένας άλλος.

.

(προσωπικό αρχείο - γράμμα έκτο) μην απαντάς

Αυτά τα γράμματα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο "κλείσιμο"

***

Μην απαντήσεις σ' αυτό το γράμμα.

Αρκετές φορές ξεκίνησα να γράφω αυτό το γράμμα και το σταμάτησα, αποφάσισα όμως να το γράψω τελικά, αν και δε θέλω να μου απαντήσεις.

Έχεις δίκιο, σου συμπεριφέρθηκα άσχημα, το ήξερα αλλά το απωθούσα, απέφευγα να το κοιτάξω. Που πριν από λίγες μέρες έκανα μια συνεδρία οργονοθεραπείας για κάτι συμπτώματα που εμφάνισα και ξαφνικά, εκεί που δε το περίμενα μου βγήκε ένα απίστευτο κλάμα με αναφιλητά. Έκλαιγα για τη συμπεριφορά μου απέναντί σου, για τον πόνο που σε προσκάλεσα, για τον χωρισμό μας. Έκλαιγα και δε σταματούσα.

Θέλω μόνο να σου ζητήσω συγνώμη για όλον αυτό τον πόνο, τίποτα άλλο... αυτή τη στιγμή δε μπορώ να γράψω γιατί κλαίω πάλι, ο πόνος αυτού του χωρισμού είναι και δικός μου.

Χρόνια πολλά και για τη γιορτή σου που πέρασε, ελπίζω να πέρασες όμορφα, δε το είχα ξεχάσει, απλά δεν ήθελα να ενοχλήσω, αλλά τώρα που σου στέλνω αυτό το γράμμα σου στέλνω και τα χρόνια πολλά.

Να είσαι καλά.

***

Χαίρομαι που βρήκες επαφή με αυτά τα συναισθήματα. Κι εγώ από τη μεριά μου κανω ό,τι καλύτερο μπορώ με τα δικά μου συναισθήματα. Θα έγραφα ευχαρίστως και άλλα, όμως αφού μου ζητάς να μην το κάνω, δεν θα το κάνω. Σου εύχομαι να ζεις τη ζωή σου ολόκληρη και να αγαπάς τον εαυτό σου ολόκληρο. Σου στέλνω πολλή αγάπη και πολλές ευχές.

***

Με συγχωρείς που γράφω πάλι... Θέλω απλώς να σου πω, για μια ακόμη φορά, ότι είχες κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να διαλέξεις άλλη γυναίκα. Δεν ήμουν δεσμευμένη μαζί σου, άφηνα τη σχέση μας στον αέρα, δεν αναλάμβανα ευθύνες, έσπρωχνα την απόφαση στο μέλλον. Μετά το χωρισμό σου, συζητούσα διαρκώς το αν θέλω ή όχι να αφήσω τον άντρα μου, άλλοτε έλεγα ότι θέλω αλλά δεν αντέχω, άλλοτε ότι δεν ξέρω τι θέλω. Δεν ξεκαθάριζα τι ήθελα ούτε έμοιαζε να πρόκειται να το ξεκαθαρίσω σύντομα. Όπως είπες κι εσύ, μπορεί να ήθελα, αλλά μπορεί παρ' όλα αυτά να μην χώριζα. Δυο φορές, μετά το χωρισμό σου, σου άφησα στον αέρα μέχρι τελευταία στιγμή το αν θα συναντηθούμε. Σε είχα κάνει λάστιχο και δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ σου. Όλο αυτό ήταν άδικο για σένα και φυσικά σε πλήγωνε και σε έκανε να νιώθεις ανασφάλεια. Ήταν φυσικό να αποτραβηχτείς μέσα σου. Με αγαπούσες, με λαχταρούσες, αλλά δεν ένιωθες σίγουρος για μένα. Θέλησες να προστατέψεις τον εαυτό σου, να αποφύγεις τον πόνο και την απογοήτευση, και αποτραβήχτηκες. Ίσως να μη συνειδητοποίησες πλήρως τι συνέβαινε με τα συναισθήματά σου, ίσως σου πάρει αρκετό χρόνο να το συνειδητοποιήσεις, το ίδιο και σε μένα από τη μεριά μου. Εγώ ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να σε αφήσω μετέωρο για πολύ ακόμη, καταλάβαινα ότι είναι άδικο, καταλάβαινα ότι θα σε χάσω αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, συν το γεγονός ότι πολύ απλά ούτε εμένα μου άρεσε να ζω έτσι μετέωρη, ήθελα να διαλέξω ή τη μία πλευρά ή την άλλη και να νιώθω συνεπής με τον εαυτό μου. Είχα αρχίσει να νιώθω αγωνία, πίεζα τον εαυτό μου να πάρει μια απόφαση (επειδή εγώ το ήθελα για να ηρεμήσω, όχι επειδή μου το ζητούσες, δεν ένιωσα πίεση από σένα σε καμμία στιγμή). Ωστόσο τη στιγμή που έμαθα για την άλλη ακόμη δεν είχα χωρίσει, κι ας έλεγα μέσα μου ότι το θέλω και ότι θα το κάνω. Δεν ξέρω καθόλου τι θα γινόταν αν μου είχε δοθεί και άλλος χρόνος. Πραγματικά καθόλου. Δεν νομίζω όμως ότι έχει σημασία. Δεν αισθάνομαι ότι όφειλες να περιμένεις, δεν στο ζήτησα ποτέ ούτε είχες καμμία υποχρέωση. Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι απέναντι στον εαυτό σου, να τον φροντίσεις, να καλύψεις τις ανάγκες σου. Ο πόνος του χωρισμού ανήκει και στους δυο μας. Η απόφαση του χωρισμού δεν ήταν μόνο δική σου, ήταν και δική μου. Έμμεσα, με τη στάση μου, σε ώθησα εκεί, σου επέτρεψα να απομακρυνθείς. Το ξέρω καλά και θέλω να ξέρεις ότι το ξέρω. Με πλήγωσες, πρώτα όμως σε είχα πληγώσει εγώ. Αυτό πονάει, και ζω κι εγώ το δικό μου διπλό πόνο, τον πόνο της απώλειας και τον πόνο της ευθύνης μου. Ήταν λάθος μου που αφέθηκα να βρεθώ σε δυο παράλληλες ασυμβίβαστες σχέσεις, με τον άντρα μου και μαζί σου ταυτόχρονα. Δεν κατάφερα να το διαχειριστώ. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, τα λάθη ανθρώπινα βέβαια, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Μάτια μου σου εύχομαι να τα βρεις με τον εαυτό σου και να είσαι καλά. Πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να περάσουμε και οι δύο από αυτόν τον πόνο για να βγούμε από την άλλη μεριά. Λυπάμαι πολύ που έγινα αφορμή να πονέσεις, σου ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Χάιρομαι που ξέρω ότι ζεις τη ζωή σου όπως εσύ διαλέγεις, ότι είσαι συνεπής με τον εαυτό σου, ότι είσαι ελεύθερος και χαρούμενος, ότι έχεις δίπλα σου μια γυναίκα που σε στηρίζει και σε συναισθάνεται. Να είσαι πάντα καλά.

***

Ξέχασα να σου πω το πιο σημαντικό απ' όλα: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το τελευταίο γράμμα σου. Μου έκανε πολύ καλό. Έμεινα να το κοιτάζω στην οθόνη ώρα πολλή, με άγγιξε βαθιά, με βοήθησε πολύ, κάτι γλύκανε μέσα μου και μαλάκωσε. Ευχαριστώ.

***

Σ' ευχαριστώ. Μου φαίνεται μικρή αυτή η λέξη γι' αυτό που νοιώθω.

Σ' αγαπώ και πάντα θα σ' αγαπώ, αυτό μόνο με νοιάζει να ξέρεις.

Να είσαι πάντα καλά.

***

Το ξέρω μάτια μου. Κι εγώ σ' αγαπώ. Απλώς κάναμε λάθη.

Να σε φροντίζεις.

***

παρανάλωμα

.

Σηκώνω το καπάκι. Ανακατεύω. Θέλει λίγο ακόμα. Αλλά πρέπει να πάω λαϊκή και σουπερμάρκετ. Θα το σβήσω λίγο πριν βγω, και θα γίνει με τη ζέστη του ματιού.

Κάλτσες, παπούτσια, λεφτά... το πουλόβερ μου, πού είναι; Στη σιδερώστρα. Τσάντα, μπουφάν, κλειδιά. Έτοιμη. Έφυγα.

Γυρνώ φορτωμένη σακούλες. Από το ασανσέρ με παίρνει η μυρωδιά. Ακούω φωνές στο κλιμακοστάσιο "καπνός", "πυροσβεστική", "από πού έρχεται;".

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Βγάζω τα κλειδιά, αφήνω τις σακούλες. Κινούμαι αργά, βασανιστικά, τα μέλη μουδιασμένα, όπως στα όνειρα εκείνα που σε καταδιώκουν και δεν μπορείς να τρέξεις.

Μόλις ανοίγω την πόρτα, ο σκύλος πετάγεται έξω και ροβολάει τη σκάλα κατά κάτω. Ούτε που ακούει τις φωνές μου, αρνείται να γυρίσει. Το σπίτι είναι ντουμάνι, δεν βλέπω μπροστά μου. Σκεπάζω το πρόσωπο με το μπουφάν, τρέχω στην κουζίνα, σβήνω το μάτι. Ανοίγω μπαλκονόπορτες. Ο κρύος αέρας φέρνει μια γεύση πραγματικότητας.

Ο καπνός δεν λέει να φύγει. Πιάνω την κατσαρόλα με πετσέτες και την χώνω στον νεροχύτη. Τσιτσιρίζει απειλητικά. Είναι κατάμαυρη. Ανοίγω την βρύση.

Αφήνω όλες τις πόρτες διάπλατα ανοιχτές.

Σωριάζομαι στο κρεβάτι.

Η μυρωδιά της κάπνας πλανιέται στο σπίτι για μέρες.

.

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Όλα θα πάνε καλά.

Πού ξέρεις, μπορεί και να πάνε.

λόγια

.

Θυμάμαι τα λόγια σου, ξανά, και πάλι, και ξανά.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Ένα μονάχα με νοιάζει να ξέρεις, πως σ' αγαπώ.

Τέτοιο κορίτσι σαν και σένα δεν το αφήνω με τίποτα.

Είμαι δικός σου, είσαι δική μου.

Θυμάμαι τα δικά μου λόγια, ξανά, και πάλι, και ξανά.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Ποτέ πριν δεν ένιωσα έτσι με κανέναν άντρα.

Ως και το παιδί μου θα άφηνα για να είμαι μαζί σου.

Είμαι δική σου, είσαι δικός μου.

Και ξανά, και πάλι, και ξανά. Λόγια, λόγια, λόγια.


Get Your Own Player!

Parole, parole

(Matteo Chiosso, Giancarlo Del Re, G. Ferrio)

Mina & Alberto Lupo, 1971

Alberto: 

Cara, cosa mi succede stasera, ti guardo ed è come la prima volta

Mina: 

Che cosa sei, che cosa sei, che cosa sei

Alberto: 

Non vorrei parlare

Mina: 

Cosa sei

Alberto: 

Ma tu sei la frase d’amore cominciata e mai finita

Mina: 

Non cambi mai, non cambi mai, non cambi mai

Alberto: 

Tu sei il mio ieri, il mio oggi

Mina: 

Proprio mai

Alberto: 

È il mio sempre, inquietudine

Mina: 

Adesso ormai ci puoi provare

chiamami tormento dai, già che ci sei

Alberto: 

Tu sei come il vento che porta i violini e le rose

Mina: 

Caramelle non ne voglio più

Alberto: 

Certe volte non ti capisco

Mina: 

Le rose e violini questa sera raccontali a un’altra,

violini e rose li posso sentire

quando la cosa mi va se mi va,

quando è il momento e dopo si vedrà

Alberto: 

Una parola ancora

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Ascoltami

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Ti prego

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Io ti giuro

Mina: 

Parole, parole, parole, parole 

parole soltanto parole, parole tra noi

Alberto: 

Ecco il mio destino, parlarti, parlarti come la prima volta

Mina: 

Che cosa sei, che cosa sei, che cosa sei,

Alberto: 

No, non dire nulla, c’è la notte che parla

Mina: 

Cosa sei

Alberto: 

La romantica notte

Mina: 

Non cambi mai, non cambi mai, non cambi mai

Alberto: 

Tu sei il mio sogno proibito

Mina: 

Proprio mai

Alberto: 

È vero, speranza

Mina: 

Nessuno più ti può fermare

chiamami passione dai, hai visto mai

Alberto: 

Si spegne nei tuoi occhi la luna e si accendono i grilli

Mina: 

Caramelle non ne voglio più

Alberto: 

Se tu non ci fossi bisognerebbe inventarti

Mina: 

La luna ed i grilli

normalmente mi tengono sveglia

mentre io voglio dormire e sognare

l’uomo che a volte c’è in te quando c’è

che parla meno

ma può piacere a me

Alberto: 

Una parola ancora

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Ascoltami

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Ti prego

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Io ti giuro

Mina: 

Parole, parole, parole, parole parole soltanto parole, parole tra noi

Alberto: 

Che cosa sei

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Che cosa sei

Mina: 

Parole, parole, parole

Alberto: 

Che cosa sei

Mina: Parole, parole, parole

Alberto: 

Che cosa sei

Mina: Parole, parole, parole, parole 

parole soltanto parole, parole tra noi

Get Your Own Player!



Paroles, paroles

Dalida & Alain Delon

Alain:

C'est étrange,

je n'sais pas ce qui m'arrive ce soir,

Je te regarde comme pour la première fois.

Dalida:

Encore des mots toujours des mots

les mêmes mots

Alain:

Je n'sais plus comme te dire,

Dalida:

Rien que des mots

Alain:

Mais tu es cette belle histoire d'amour...

que je ne cesserai jamais de lire.

Dalida:

Des mots faciles des mots fragiles

C'était trop beau

Alain:

Tu es d'hier et de demain

Dalida:

Bien trop beau

Alain:

De toujours ma seule vérité.

Dalida:

Mais c'est fini le temps des rêves

Les souvenirs se fanent aussi

quand on les oublie

Alain:

Tu es comme le vent qui fait chanter les violons

et emporte au loin le parfum des roses.

Dalida:

Caramels, bonbons et chocolats

Alain:

Par moments, je ne te comprends pas.

Dalida:

Merci, pas pour moi

Mais tu peux bien les offrir à une autre

qui aime le vent et le parfum des roses

Moi, les mots tendres enrobés de douceur

se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur

Alain:

Une parole encore.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Ecoute-moi.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Je t'en prie.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Je te jure.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles

encore des paroles que tu sèmes au vent

Alain:

Voilà mon destin te parler....

te parler comme la première fois.

Dalida:

Encore des mots toujours des mots

les mêmes mots

Alain:

Comme j'aimerais que tu me comprennes.

Dalida:

Rien que des mots

Alain:

Que tu m'écoutes au moins une fois.

Dalida:

Des mots magiques des mots tactiques

qui sonnent faux

Alain:

Tu es mon rêve défendu.

Dalida:

Oui, tellement faux

Alain:

Mon seul tourment et mon unique espérance.

Rien ne t'arrête quand tu commences

Si tu savais comme j'ai d’ envie

d'un peu de silence

Alain:

Tu es pour moi la seule musique...

qui fit danser les étoiles sur les dunes

Dalida:

Caramels, bonbons et chocolats

Si tu n'existais pas déjà je t'inventerais.

Dalida:

Merci, pas pour moi

Mais tu peux bien les offrir à une autre

qui aime les étoiles sur les dunes

Moi, les mots tendres enrobés de douceur

se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur

Alain:

Encore un mot juste une parole

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Ecoute-moi.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Je t'en prie.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Je te jure.

Dalida:

Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles

encore des paroles que tu sèmes au vent

Alain:

Que tu es belle !

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Que tu est belle !

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Que tu es belle !

Dalida:

Paroles, paroles, paroles

Alain:

Que tu es belle !
Dalida:

Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles

encore des paroles que tu sèmes au vent

Δεν μπόρεσα να κατεβάσω την ελληνική βερσιόν, δείτε το βίντεο εδώ.

Κουβέντες

Ελληνικοί στίχοι: Εύη Δρούτσα

Τραγούδι: Μαρινέλλα & Κώστας Σπυρόπουλος

Κώστας:

Ε, ξαναγύρισα! Τι περίμενες δηλαδή, ότι δε θα 'ρθω; ...Για να σε δω, λοιπόν, είναι σαν να σε βλέπω για πρώτη φορά. Θέλεις να ζήσουμε πάλι μαζί; Ε; Πες μου...
Μαρινέλλα:

Εσύ κι' εγώ δε ζήσαμε ποτέ καλά...

Κώστας:

Ε, υπερβολές τώρα, όχι και ποτέ!

Μαρινέλλα:

Σχεδόν ποτέ.

Κώστας:

Τώρα θα γίνω αυτός που θέλεις, θα προσπαθήσω.

Μαρινέλλα:

Μην προσπαθείς ειλικρινά δεν θέλω πια...

Κώστας:

Τι, τι, τι, τι δε θέλεις;

Μαρινέλλα:

...Να σ' αγαπώ!

Κώστας:

Αυτή τη φορά θ' αλλάξω, στο υπόσχομαι.

Μαρινέλλα:

Μου φτάνουν πια οι υποσχέσεις που εσύ δεν κράτησες ποτέ, για θυμήσου.

Κώστας:

Ωραία, ωραία, ωραία, ωραία θυμάμαι, έκανα λάθη... Όμως τώρα στ' ορκίζομαι, στ' ορκίζομαι!

Μαρινέλλα:

Κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες!

Με λόγια με είχες χορτάσει!

Περνάγαν' οι μήνες με όρκους...

Σεπτέμβρης! Οκτώβρης! Νοέμβρης! Δεκέμβρης!

Δεν είδα καμιά διαφορά, λοιπόν αρκετά!

Κώστας:

Ξέρεις κάτι; Όταν σ' έχασα, κατάλαβα τι αξίζεις. Τώρα σε θέλω, σε θέλω! Αλήθεια σου λέω, σε θέλω. Έλα λοιπόν... Τώρα!

Μαρινέλλα:

Στο είχα πει πως πίσω εσύ θα με ζητάς...

Κώστας:

Αυτό δε το θυμάμαι, όχι, όχι...

Μαρινέλλα:

Γιατί ξεχνάς;

Κώστας:

Για μια φορά μόνο, συγχώρεσε με.

Μαρινέλλα:

Σε συγχωρώ, πολλές φορές σου είχα πει...

Κώστας:

Ε, πες το άλλη μία...

Μαρινέλλα:

Γιατί γελάς;

Κώστας:

Γιατί τα λες τόσο χαριτωμένα, γι' αυτό ...Θα αλλάξω, στ' υπόσχομαι!

Μαρινέλλα:

Μου φτάνουν πια οι υποσχέσεις που εσύ δεν κράτησες ποτέ, για θυμήσου...

Κώστας:

Α χα, χα... Θυμάμαι, θυμάμαι... Το 'χω μετανιώσει όμως τώρα, στ' ορκίζομαι, στ' ορκίζομαι!

Μαρινέλλα:

Κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες!

Με λόγια με είχες χορτάσει!

Περνάγαν' οι μήνες με όρκους...

Σεπτέμβρης! Οκτώβρης! Νοέμβρης! Δεκέμβρης!

Δεν είδα καμιά διαφορά, λοιπόν αρκετά!

Εκείνος γυρίζει και την παρακαλάει, εκείνη τον διώχνει.

Το όνειρο κάθε παρατημένης γκόμενας.

Αλλά εσύ δεν είσαι Μίνα, ούτε Δαλιδά, ούτε καν Μαρινέλλα.

Φάε τη χυλόπιτά σου, κούκλα μου, και κάνε μόκο.

.


σημείωση: Η Μίνα και ο Αλμπέρτο έχουν την αίγλη της πρώτης εκτέλεσης, όπως και να το κάνουμε. Όμως εγώ προτιμώ την Δαλιδά και τον Αλαίν, ακούγεται τόσο ειλικρινά απελπισμένος όταν την παρακαλάει και της ορκίζεται, κι εκείνη αδιαφορεί τόσο ολοκληρωτικά, ώστε η γεύση της εκδίκησης είναι πιο γλυκιά. Η Μαρινέλλα με τον Κώστα πάλι δεν με πείθουν καθόλου: πολύ λαϊκιά εκείνη, πολύ μουράτος εκείνος, δεν μοιάζει τόσο μετανιωμένος όσο υποκριτής.

Κι επειδή πολλά τα είπαμε και πολλή σημασία δώσαμε και πολύ δάκρυ έπεσε, πάρτε και μια παρωδία με τον αχτύπητο Αντριάνο Τσελεντάνο.

Νομίζω ότι το τραγουδάκι παθαίνει αυτό που του αξίζει.

Πάρτε μια καραμέλα!

.