Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

ψυχή απενδυόμενη



Πόσο δύσκολο είναι να ξεγυμνωθείς μπροστά στους άλλους;


Ξεγυμνώνουμε το κορμί μας καθημερινά. Αλλάζουμε ρούχα, κάνουμε μπάνιο, κάνουμε σεξ. Εκθέτουμε το σώμα μας γυμνό, πολλές φορές μπροστά σε αγνώστους, κάποτε ακόμη και μπροστά στον καθρέφτη.


Πόσο εύκολα κάνουμε το ίδιο και με την ψυχή;


Βγάζουμε την ψυχή μας βόλτα, την στολίζουμε για να εντυπωσιάσουμε και για να την προστατέψουμε. Της φοράμε ρούχα, εσώρουχα, κοσμήματα, κορσέδες. Την περιφέρουμε και την επιδεικνύουμε μεταμφιεσμένη, σαν γκέισα ή σαν άρμα του καρνάβαλου.


Κάποτε όμως θέλει κι εκείνη να ξεγυμνωθεί, να πετάξει τα ενδύματα των ρόλων, κι ελεύθερη να τεντωθεί, να χορέψει, να νιώσει πάνω της το καλοκαιρινό αεράκι. Κάποτε θέλει να εκτεθεί σε μάτια άλλων χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.


Όμως και τότε ακόμη, πάντα κρατά ένα κομμάτι της κρυφό.


. . .

9 σχόλια:

Yannis Petsas είπε...

Γιατί ξεγυμνώνεις την καρδιά σου, καρδιά μου στον φακό;
Ποιοι θαρρείς πώς είναι πίσω απ’ αυτό το μαύρο κρύσταλλο;
Εκατό που παίρνουν μάτι είναι, εκατό φοβισμένοι άνθρωποι, τι διάολο θαρρείς πως είναι; Και σε ρωτώ: Αξίζει;
Όχι, όχι το να σε δουν γυμνή, ποιος νοιάζεται; Αξίζει εσύ να θυσιάζεις το μέσα σου, το πιο δικό σου κάτι;
Αυτό, αυτό ήθελα να σου πω εξ αρχής.
Μπορεί και να μην σε νοιάζει κιόλας, το 'χω κι αυτό σκεφτεί.
Πάντως, έστω και τώραπολύ θαύμασα αυτό σου το κουράγιο, το ξέρεις.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Γιατί βαρέθηκα ρε Γιάννη να την έχω ντυμένη με κρινολίνα και φραμπαλάδες όλη μέρα, κάθε μέρα, χρόνια ολόκληρα.

Άνθρωποι είναι, βέβαια, τι θα ήτανε, εξωγήινοι; Άνθρωποι όπως όλοι μας, φοβισμένοι, απορημένοι, διψασμένοι, καχύποπτοι. Έχουν κι εκείνοι τέτοια κομμάτια κάπου παραχωμένα, κι ίσως τους ξεκουράζει να βλέπουν κάποιον άλλον να τα βγάζει στον αέρα.

Ότι θα με δουν γυμνή στο σώμα, βέβαια, ποιος νοιάζεται; Σιγά τον πολυέλαιο, το δίκτυο γεμάτο κώλους και μουνιά είναι. Όσο για την ψυχή, εδώ ξεγύμνωσα μονάχα ένα κομμάτι της. Ένα κομμάτι που είναι κιόλας πεθαμένο.

Yannis Petsas είπε...

Εντάξει, δεν διαφωνώ, δεν έχω λόγο. Καλώς όρισες λοιπόν στον έξω κόσμο, μικρή κι απονενοημένη...
Είναι ωραίο να μιλάς με ανοιχτά χαρτιά, το ξέρω, είναι ανακουφιστικό.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Καλώς σας βρήκα.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Η έκθεση ή και η υπερέκθεση του σώματός μας,των σκέψεών μας,των ανομολόγητων - μέχρι την ώρα που γράφουμε - επιθυμιών μας φαντάζομαι πως εξυπηρετεί σίγουρα κάποιον σκοπό,κι ας μας φαίνονται στην αρχή,θολά και ασαφή τα κίνητρα αυτής της σχεδόν "παρόρμησης".Έχουμε ανάγκη τα αυτιά ή τα μάτια του άλλου,για να ενσαρκωθεί σε λόγο αυτή η μνήμη που πονάει,που πληγώνει,που ακόμα μας βασανίζει.Ακόμα και τα βασανιστήρια,γίνονται λιγότερο φρικτά,αν έχεις κάποιον να του μιλάς,να σε βλέπει,να συμ-πάσχει μέσα από το λόγο σου,γραπτό ή προφορικό.Δε βρίσκω τίποτε το κακό σε αυτό,σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου,για το "διαφορετικό" αυτό blog που δήλωνε εξαρχής την γενεσιουργό του αιτία.
Ας σταματήσω εδώ γιατί φοβάμαι πως ο Γιάννης θα με πει κυρία Λογοτεχνίδου-Ξερόλα.
:)
Να σαι καλά,να έχεις τύχη και όλα να σου πάνε καλά.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Δεν ξέρω αν με βοήθησε σε κάτι αυτό το μπλογκ. Σίγουρα είχα πολύ έντονη ανάγκη να γράφω, να χορεύω, να απεικονίζω με κάθε τρόπο αυτό που μου συνέβη. Τώρα ξεθύμανε όλο αυτό. Ίσως να είχε ξεθυμάνει ούτως ή άλλως, και χωρίς το μπλογκ. Ίσως το μπλογκ επιτάχυνε κάπως την διεργασία, ίσως την έκανε κάπως πιο ανώδυνη. Όπως και να έχει, εδώ είναι.

Σ΄ευχαριστώ για το σχόλιο.

spirosvii είπε...

Αν σε κάποιο σχόλιο μου σας πρόσβαλλα, ζητώ συγνώμη. Να είστε πάντα καλά και να χαμογελάτε! Όπως στην αρχή...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Δεν με πρόσβαλες, αλλά είναι αλήθεια ότι φρίκαρα με ορισμένα σχόλια και τα έσβησα χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Δεν φταις εσύ, όμως. Έτσι που γράφω, φυσικό είναι να γράψει και κάποιος στα σχόλια αντίστοιχα.

spirosvii είπε...

Δε με πειράζει, έτσι θα σκέφτομαι κι εγώ πιο πολύ αυτά που γράφω.