Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

παραλειπόμενα

Είναι μια ταινία που ήθελα να συνδέσω με το μπλογκ αυτό, αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν κόλλησε σε καμμιά ανάρτηση. Ίσως γιατί κολλάει σε όλες.

Εξαιρετική ταινία, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Μια πορνογραφική σχέση (Une liaison pornographique), σενάριο Philippe Blasband (Φιλίπ Μπλαμπάν), σκηνοθεσία Frederic Fonteyne (Φρεντερίκ Φοντέν), παίζουν Nathalie Baye (Ναταλί Μπάιγ), Sergi López (Σερζί Λοπέζ γαλλιστί, Σέρχι Λόπεθ ισπανιστί).

Μια γυναίκα βάζει αγγελία στην εφημερίδα ζητώντας παρτεναίρ για την πραγμάτωση μιας σεξουαλικής φαντασίωσης που δεν κατονομάζεται. Ένας άντρας ανταποκρίνεται και ξεκινούν μια σχέση καθαρά σεξουαλική, χωρίς ονόματα, χωρίς υποχρεώσεις. Ερωτεύονται ο ένας τον άλλον ανεπαίσθητα. Όταν εκείνος θέλει να προχωρήσει σε μια σχέση ανοιχτή, "φυσιολογική", εκείνη διστάζει και τελικά υπαναχωρεί. Στον εαυτό της λέει ότι εκείνος κατά βάθος δεν θα ήθελε: ήταν μικρότερός της, αργά ή γρήγορα αναπόφευκτα θα κουραζόταν, θα ήθελε οικογένεια, παιδιά.

Γλυκόπικρη γεύση, τέλος χωρίς τέλος, μα μήπως η ζωή έχει ποτέ τέλος;


Une liaison pornographique

(Δεν μπόρεσα να βρω κάποιο trailer με ελληνικούς υπότιτλους, το αγγλόφωνο trailer μου φάνηκε πολύ αμερικανιά, ξεσκονίστε λοιπόν τα γαλλικά του σχολείου και χαλαρώστε).

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα σουρσίματα στις βυσσινί μοκέτες, το παιχνίδισμα της ανάμνησης πίσω απ' το συντριβάνι. Κι εκείνος ο ανεκπλήρωτος έρωτας που...

Από τις ταινίες που αρχικά πας με ένα ερωτηματικό, το εμφανές. (Κατά πόσο δηλαδή συνδέεται το σεξ με το συναίσθημα και το αντίστροφο, το συναίσθημα με το σεξ.) Και τελικά φεύγεις με μερικές δεκάδες ακόμη παράπλευρα ερωτηματικά...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Πάντα είχα μια αδυναμία στους μπάτλερ! ;-)

Υπέροχη ταινία, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Και φυσικά μόνο πορνογραφική δεν είναι.

Έχουμε φλομώσει στις αμερικανιές χώνουν το σεξ παντού, σαν μαϊδανό, ακόμη κι εκεί που δεν κολλάει, κι έχουμε ξεχάσει τον ερωτισμό, αυτό το βαθύ άγγιγμα όπου δεν ξέρεις πού τελειώνει το σώμα και πού αρχίζει η ψυχή.

ολα θα πανε καλα... είπε...

καλημέρα.Την έχω δει την ταινία και μέχρι το τέλος "ήλπιζα" να αλλάξει γνώμη η πρωταγωνίστρια και να πηγαίνει στο ξενοδοχείο έχοντας υπ όψιν της τις αρχικές της μόνο προθέσεις.Αλλά ερωτεύθηκε και μου τα "χάλασε",με την έννοια ότι ακόμα και αυτή,στην ταινία,δε μπόρεσε να αντισταθεί στο συναίσθημα,στον έρωτα για τον πρωταγωνιστή και,ίσως,και στη συνήθεια αυτών των συναντήσεων.Κι έτσι,θα έλεγα πως πρόκειται για μια μάλλον πολύ ανθρώπινη σχέση,παρά/εκτός από πορνογραφική.

Raven είπε...

Καλησπέρα! :)

Την έχω δει την ταινία και έχω να πω τα καλύτερα. Όπως και το Dangerous Liaisons που είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών και θυμάμαι πως την είχες αναφέρει σε μια σου ανάρτηση. Οπότε έχουμε το ίδιο γούστο στις ταινίες, αδιαμφισβήτητα!

Παρακολουθώ το ιστολόγιό σου πολύ καιρό τώρα, αλλά δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να σου σχολιάσω κάτι, καθώς πιστεύω ότι οποιοδήποτε σχόλιο θα ήταν περιττό.

Συγχαρητήρια για τον τρόπο που γράφεις και για το πόσες φορές με έκανες να συγκινηθώ και να νιώσω την ίδια ένταση με αυτή που έβγαζες τόσο όμορφα στις αναρτήσεις σου...

Αυτός ο πόνος είναι γλυκός και μαζοχιστικός ταυτόχρονα, ίσως γι'αυτό γίνεται τόσο έντονο βίωμα. Το καλό είναι πως τον ζούμε μια φορά και μόνο, γιατί μια είναι η φορά που δινόμαστε τόσο ολοκληρωτικά και χωρίς όρια σε κάποιον.

Το κακό είναι ότι μαζεύουμε τα κομμάτια μας πολύ καιρό, ίσως και για πάντα.

Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή, ή αν κάποιο κομμάτι της είναι αληθινό, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Αναγνώρισα όλα τα συναισθήματα και όλη τους την αλήθεια και αυτό είναι ότι με ενδιαφέρει...

Να είσαι πάντα καλά και να χαμογελάς, ακόμα και αν δεν υπάρχει λόγος!

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

ΟΘΠΚ, η οπτική σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι περισσότεροι συγκινούνται με τον έρωτα των πρωταγωνιστών και θέλουν να ολοκληρωθεί. Πρώτη φορά ακούω κάποιον που να θέλει να παραμείνει η σχέση στο καθαρά σεξουαλικό.

Ομολογώ ότι κι εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, τους κλασικούς ερωτοπαθείς. Νομίζω όμως ότι η δική σου θέση είναι πιο ακέραιη.

Ξεκάθαρες σχέσεις, ξεκάθαρα όρια. Ανέφικτα πράγματα, δεδομένου του μπάχαλου της ανθρώπινςη φύσης.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Raven, με συγκινείς. Χαίρομαι που αισθάνθηκες έτσι.

Ναι, η ιστορία είναι αληθινή, με εξαίρεση κάποιες επιφανειακές λεπτομέρειες που άλλαξα για να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμα τα πρόσωπα (σε περίπτωση που ξεπέσει εδώ κανένας γνωστός μου - ο κόσμος είναι πολύ μικρός).

Κι εγώ αισθάνομαι ότι μόνο μια φορά το ζει κανείς αυτό. Ειλικρινά, εγώ δεν θα άντεχα δεύτερη. Το θέμα έρωτας έκλεισε για μένα οριστικά.

Λέω τώρα να μάθω βελονάκι.

ολα θα πανε καλα... είπε...

@απονενοημένη νοικοκυρά:

Ναι,τυχαίνει να με συγκινεί συχνά όχι το συναίσθημα που μπορεί ή όχι να γεννηθεί από μια τέτοια σχέση αλλά η τιμιότητα,η ίδια η τιμιότητα στη συναλλαγή καθώς και η πίστη στις αρχικές προθέσεις των πρωταγωνιστών,των ανθρώπων,των πρωταγωνιστών στις ζωές μας,που είμαστε εμείς και ο άλλος ή η άλλη,ανάλογα.Αυτό εμένα με συγκινεί γιατί είναι σπάνιο και σπάνια ξεκάθαρο.Δεν είμαστε τίμιοι σε αυτό που ζητάμε,δεν είμαστε ειλικρινείς ή μπορεί να παρεμβαίνει και η ανωριμότητα και να τα κάνουμε μετά μπάχαλο στις σχέσεις.

ολα θα πανε καλα... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.