Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

καθήλωση

.

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος.

Παράξενο αλήθεια.

Σε σκέφτομαι ακόμη, κάθε μέρα, πολλές ώρες τη μέρα. Η σκέψη σου έχει γίνει κάτι σαν καρκίνωμα μέσα στο μυαλό μου, κάπως σαν τον κάλλο στις φτέρνες, που όλο τον κόβεις και όλο ξαναγίνεται. Καμμιά φορά τυχαίνει να συγκεντρωθώ πολύ στη δουλειά μου και να μην σε σκεφτώ καθόλου για δυο ή τρεις ώρες. Ύστερα η σκέψη σου εισβάλει ξανά στο μυαλό μου απότομα, σαν να τραβιέται μια κουρτίνα και να μπαίνει εκτυφλωτικό το φως του ήλιου, ή μήπως το σκοτάδι; Και τότε αντιλαμβάνομαι ότι ποτέ μου δεν σε ειχα ξεχάσει, απλώς είχα ξεχάσει να σε σκέφτομαι.

Τι σκέφτομαι; Πολλά και τίποτα. Σε θέλω ακόμη; Ούτε με σφαίρες. Σε αγαπώ; Αστείο πράγμα. Καλά καλά δεν θυμάμαι την όψη σου, δεν θυμάμαι πια πώς ήσουν, δεν θυμάμαι πια πώς ένιωθα. Δεν θυμάμαι τίποτα σχεδόν, ούτε αισθάνομαι. Έχω κλείσει το μπαούλο κι έχω κάτσει πάνω στο καπάκι με όλο μου το βάρος. Αν τυχόν ανοίξει κατά λάθος μια χαραμάδα, από αφηρημάδα ή από αδυναμία, το πρώτο πράγμα που ξεχύνεται από μέσα είναι πόνος. Υγρός, ψυχρός πόνος που καίει, κάπως σαν υγρό άζωτο ή σαν χυτό πυρακτωμένο μέταλλο.

Καλύτερα λοιπόν να μην αισθάνομαι τίποτα. Δεν αισθάνομαι, αλλά κάνω σκέψεις. Αυτές δεν μπορώ να τις φυλακίσω, είναι σαν τον σκώρο ή σαν τα ασημόψαρα, ξεγλιστρούν από τις χαραμάδες. Τι σκέψεις; Ούτε και ξέρω. Ξαναπαίζω τα γνωστά παλιά σενάρια, τα τελειοποιώ, τα παραλάσσω, φτιάχνω καινούρια. Σενάρια εκδίκησης, σενάρια γεμάτα καυστικές ειρωνικές ατάκες που εξαντλούνται από τις πρώτες κιόλας γραμμές, γιατί σκοντάφτουν πάνω στο αξεπέραστο: κέρδισες κι έχασα. Τι θα μπορούσα ποτέ να πω ή να κάνω που να με κάνει εμένα κερδισμένη;

Ξαναμασώ λοιπόν τις παλές γνωστές τσίχλες, καλύτερα έτσι, απαλλάχτηκα από σένα, έτσι κι αλλιώς δεν οδηγούσε πουθενά, αργά ή γρήγορα εκεί θα καταλήγαμε.

Και ξαναγράφω το σενάριο, μαζεύω το καπέλο μου, το φοράω στραβά στο κεφάλι μου και απομακρύνομαι κόντρα στον ήλιο, για να μη φανούν τα αυλάκια στα μάγουλά μου.

.

15 σχόλια:

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καμιά φορά συμβαίνει να νιώθουμε μια ευχαρίστηση ξύνοντας στο σώμα μας μια ανοιχτή πληγή.Κυριολεκτώ.Σκαλίζουμε το δέρμα σε εκείνο το σημείο,ξαναματώνει,πάει να την κλείσει ο χρόνος σιγά-σιγά κι εμείς πάλι την πειράζουμε.Θα σου έχει συμβεί.
Νομίζω πως το ίδιο κάνεις κι εσύ και μάλλον το γνωρίζεις.Προφανώς δε μπορείς να κάνεις αλλιώς,κάτι εξυπηρετεί όλο αυτό.Δεν έχω να δώσω συμβουλές κι ούτε πρέπει σε ένα τόσο προσωπικό θέμα.Εσύ ξέρεις.Το μόνο σίγουρο όμως είναι,με το να μετράς ποιος είναι κερδισμένος και ποιος χαμένος σε αυτή την ιστορία,πως χάνεις χρόνο και δυνάμεις πολύτιμες.Αναλώνεσαι.Και η ζωή ταυτόχρονα προχωράει,δεν περιμένει...
Αλλά,μπορεί να κάνω και λάθος.Εσύ,είπαμε,ξέρεις καλύτερα κι εσύ στο τέλος αποφασίζεις.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Και τι να κάνω ρε συ; Νομίζεις ότι γουστάρω αυτήν την άθλια κατάσταση; Αλλά τι να κάνω; Δεν έχει κουμπί στην καρδιά μου να το πατήσω και να αλλάξω αισθήματα. Κάνω ό,τι μπορώ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ προσπάθησα και προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά, να σκέφτομαι θετικά, να φροντίζω τον εαυτό μου, να εστιάζω σε πράγματα που με γεμίζουν και με δυναμώνουν.

Δεν μπορώ παραπάνω. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Μόνο να περιμένω.

Ειλικρινά, αν έχεις να μου πεις κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει, κάποια ιδέα για το τι θα μπορούσα να κάνω, θα χαρώ πάρα πολύ να το ακούσω.

Αν υπάρχει πιο σύντομος δρόμος να βω από εδώ, λες ότι δεν θα ήθελα να τον ξέρω;

Ανώνυμος είπε...

τόσος πόνος? ενας πιο συντομος δρόμος λες... υπαρχει πιο δυνατο απο την αγαπη του παιδιου σου? παρε δύναμη απο εκει...ειμαι σιγουρη οτι για αυτο και μόνο αξίζει να διωξεις τις σκοτεινες παλιες σκέψεις και να χαρισεις στον εαυτο σου και σε εκεινο...περισσοτερα χαμογελα μεσα στην ημέρα. Ε? δεν αξίζει?

ολα θα πανε καλα... είπε...

Θα ήταν απερίσκεπτο αν πίστευα κάτι τέτοιο,ότι γουστάρεις δηλαδή,όπως λες,αυτήν την κατάσταση...Είναι περίπλοκο.Προφανώς βρίσκεσαι σε διαδικασία πένθους αυτού του έρωτα και το έχεις ανάγκη να το βιώνεις ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό σου μέχρι κάποτε να το αποβάλλεις εν μέρει ή τελείως.Όχι,δεν έχω συμβουλές να σου δώσω και σίγουρα δεν ήθελα να μειώσω τον πόνο σου με αυτά που έγραψα παραπάνω.Απλώς,ούσα εκτός,εκ των πραγμάτων ίσως να είχαν κάποια ουσία τα λόγια μου.
Όμως σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχουν ούτε διδαχές ούτε καν συμβουλές.Αυτό για τον χρόνο που λένε,ότι όλα τα αλλάζει και τα μαλακώνει ή είναι σαν την άμμο της ερήμου πάνω στα γεγονότα,είναι γεγονός,το έχω ζήσει και μιλάω εκ πείρας.Πίστευα ότι δε θα συνέβαινε σε μένα,που είμαι ειδική στο να αναμοχλεύω καταστάσεις που με πλήγωσαν αλλά τελικά όλα αποδυναμώνονται,ακόμα και ο θάνατος.Ίσως να είναι το μόνο δώρο που μας κάνει ο χρόνος που είναι αδυσώπητος.
Καταλαβαίνω ότι περνάς δύσκολα...

Yannis Petsas είπε...

Θα πω κουταμάρες αν πω κάτι, οπότε δεν λέω τίποτα.
Την καλημέρα μου.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Γιάννη, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω. Σε ευχαριστώ που πέρασες από εδώ.

ΟΘΠΚ, σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Δεν μπορείς να πεις τίποτα, λες, και είναι αλήθεια, όμως λέγοντας αυτό λες ήδη κάτι. Μου κάνει καλό να σε ακούω.

Ανώνυμε, η αγάπη του παιδιού μου είναι δυνατό στήριγμα, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να βγω από εδώ. Δεν μπορώ να είμαι μόνο μάνα, τουλάχιστον όχι για πάντα. Είμαι και γυναίκα. Αυτή τη στιγμή το γυναικείο μου κομμάτι έχει παγώσει τελείως, αλλά μπορεί θα μείνει για πάντα έτσι, νιώθω λειψή.

Άνεμος είπε...

Νοικοκυρά μου, πολύ καιρό έχω να σου μιλήσω...

Μπαίνω και γω πολύ συχνά στο τρυπάκι που περιγράφεις... Μου φαίνεται πολύ γνώριμο όλο αυτό το κείμενο... Με τις σκέψεις, τις αλήθειες, το μπαούλο...

Μήπως ξέρεις γιατί σκεφτόμαστε τόσο αφού ξέρουμε τα πάντα... Τί υπάρχει μέσα μας που μας κατατρώει...;

Δεν έχω βρει απάντηση... Δυστυχώς...

Φιλάκια!

Υ.Γ. Χαίρομαι που άνοιξες τα σχόλια!

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Καλημέρα Άνεμε, σ' ευχαριστώ που πέρασες από εδώ. Κι εγώ έχω καιρό να σου μιλήσω, είναι που δεν βρίσκω τι να πω.

Δεν γνωρίζω κανέναν που να έχει βρει αάντηση. Ίσως να μην υπάρχει.

spirosvii είπε...

Τα ίδια και τα ίδια. Ένας φίλος μου έχει το ίδιο πρόβλημα μόνο που δεν είχε καν σχέση. Μόνο που αυτή δεν ξέρω κατα πόσο το είχε καταλάβει. Μόνο που αυτός ήταν βαριά ερωτευμένος, χωρίς καν να την έχει αγγίξει. Στον ίδιο χώρο εργασίας και οι δύο...32 Χρονών άντρας και αναμασάει τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα...μία από τα ίδια κι εσύ..εσύ τουλάχιστον τον πήδηξες και κάμποσες φορές.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Σπύρο μα το θεό, χίλιες φορές καλύτερα να μην τον είχα πηδήξει ούτε μία.

Κοίτα να δεις. Πριν από πολλά χρόνια είχα ερωτευτεί τρελλά ένα άλλο πρόσωπο. Το μυαλό μου ήταν εκεί νύχτα μέρα. Σεξ κάναμε μόνο μια φορά, αλλά μου έφτανε για να κολλήσω (και χωρίς αυτό κολλημένη ήμουνα). Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να είμαστε μαζί. Τίποτα. Το άτομο δεν ήταν ερωτευμένο μαζί μου. ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Ποτέ δεν μου πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ποτέ δεν μου είπε σ' αγαπώ και τρελαίνομαι για σένα και σε θέλω για μια ζωή και τέτοιο κορίτσι δεν το αφήνω με τίποτα (όπως μου είπε ο άλλος κερατάς). Απέφευγε την κουβέντα όσο μπορούσε, και όταν επέμεινα μου μίλησε ξεκάθαρα: μου είπε ότι δεν με ήθελε.

Εφτά χρόνια ήμουνα ερωτευμένη. Εφτά χρόνια ήλπιζα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Κρατούσα επαφή, έκανα προσεγγίσεις. Τρεις φορές έκανα συζήτηση ευθέως, και τις τρεις πήρα αρνητική απάντηση. Με πολύ νοιάξιμο και αγάπη, χωρίς έρωτα φυσικά. Την τρίτη φορά πια, το πήρα απόφαση. Και αυτό που ένιωθα εξανεμίστηκε. Σαν να εξασθενούσε σιγά-σιγά, σαν να μαράθηκε, δεν ξέρω. Πάντως έγινε καπνός, διαλύθηκε σαν σύννεφο, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΠΟΝΟ.

Από τη σχέση εκείνη γεννήθηκε μια από τις βαθύτερες φιλίες της ζωής μου και κρατάει ακόμη, σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα.

Ο τωρινός λεγάμενος με είχε βασίλισσα, έρωτας τρελός και παλαβός, ήμουνα μοναδική και αξεπέραστη - μέχρι που πέρασε μπροστά του μια άλλη πιο μοναδική ακόμη, και με ξεπέρασε στο άψε σβήσε.

Τι να το κάνω λοιπόν που τον πήδηξα και δέκα ή δεκαπέντε φορές; Αφού δεν αντέχω ούτε καν να τις θυμηθώ, σπαράζω από τον πόνο.

Καλύτερα να μην τον είχα αγγίξει ποτέ μου.

Cassiel είπε...

Επειδη εχω περασει απο τον ιδιο δρομο, κουραγιο!!

spirosvii είπε...

έτσι ακριβώς κυρά νοικοκυρά. Ποτέ δεν του έχει πει το παραμικρό, έστω ότι της αρέσει. Αυτός εκεί..... 7 χρόνια! Έλεος! Υπόψην ο φίλος μου έχει κάνει σεξ μια φορά όταν ήταν 17 -18, δεν είναι καθυστερημένος. Έχει τελειώσει ΤΕΙ λογιστικής, αλλά έχει μείνει κάτι χόνια πίσω τότε που ήταν συνεργαζόντουσαν. Τι να πω, εγώ της τον δίνω, αλλά όχι και να την ερωτευτώ. Η γυναίκα μου είναι 3καλύτερη σε όλα της!

fractal είπε...

Καλή μου, πως σε καταλαβαίνω.
Συμφωνώ εν μέρει με την ΟΛΑ.
Μας αρέσει να ξύνουμε πληγές. Ηδονικός πόνος.
Δεξιά μου καθώς γράφω αυτό το σχόλιο διαβάζω το ποιημα του Καβάφη.
"Όσο μπορείς"
Όσο δεν μπορείς άστο να ξεχιλίζει και να αυλακώνει το πρόσωπό σου.
η και την οθόνη του PC.
Εδώ ακουμπά ο ένας στον άλλον μας τον δικό του πόνο.
Πολλά φιλιά καλή μου. Ακριβώς πάνω στα αυλάκια.

Unknown είπε...

δε θέλω να πω κάτι βαρύγδουπο. άλλωστε, ο καθένας βιώνει την πραγματικότητά του διαφορετικά απ' τον καθέναν. ούτε θα σου πω τα σχετικά περί χρόνου. ένα θα σου πω...

...πως σου χαμογελώ...όμορφα...

;)

φιλιά βρόχινα...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ όλους.

Έλειπα ταξίδι κάτι μέρες και άνοιξα σήμερα το μπλογκ, δεν περίμενα να βρω τίποτα, και βρήκα τα λόγια σας να με περιμένουν.

Κάσσιελ, να είσαι καλά, αυτό που λες μου φτάνει.

Σπύρο, φίλε μου, είσαι αφασία. Μα το θεό έχεις δίκιο, πολύ τους πάει η σημασία που τους δίνουμε. Να είσαι καλά να χαίρεσαι τη γυναίκα σου.

Φράκταλ, πώς με καταλαβαίνεις! ναι, αυτό το μπλογκ είναι για όσο δεν μπορώ. Είναι η υπερχείλιση, η δικλείδα ασφαλείας.

Νεράιδα μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Πάω να κοιμηθώ αγκαλιά με το χαμόγελό σου.

Καληνύχτα σε όλους.