Παίζω πολλά σενάρια για συνάντηση, εννοείται. Τώρα, αργότερα, μόνοι, με άλλους, στο δρόμο, στο σπίτι σου, σε ταβέρνα. Το επικρατέστερο είναι αυτό με τον γάμο. Το φτιάχνω μέσα στο κεφάλι μου κάπως έτσι: άμα μεγαλώσουν τα παιδιά και παντρευτούνε, αναγκαστικά θα πάμε και οι δύο στη δεξίωση. Μπορώ να αποφύγω τις οικογενειακές συναντήσεις, τις καλοκαιρινές διακοπές, τις μαζώξεις των φίλων, αλλά για τους γάμους δεν θα μπορέσω να βρω δικαιολογία, θα χτυπήσει άσχημα, τόσα χρόνια φίλοι και να μην πάω;
Εσύ φυσικά θα είσαι εκεί με τη γυναίκα σου, απαστράπτουσα και σαγηνευτική, θα με πλησιάσεις και θα με χαιρετήσεις χαμογελαστός, αφελέστατος, ίσως και χαρούμενος, επιτέλους βρε παιδί να σφίξουμε τα χέρια, περασμένα ξεχασμένα, αφήνω που μάλλον θα τα 'χεις στ' αλήθεια ξεχάσει.
- Τι κάνεις;
- Κουκιά σπέρνω.
Με χαμόγελο αυτό, βέβαια, με χαμόγελο δεξίωσης του πρέσβη, τσιμπώντας το φερρέρο ροσέ από τον δίσκο. Στρέφομαι σε κείνη.
- Και σεις;
- Εεεε... καλά, καλά... παρομοίως.
Γελάει λίγο αμήχανα, αναρωτιέται αν πρέπει να θυμώσει ή να παραστήσει την πνευματώδη, εσύ ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, θυμάμαι παλιά μ' άρεσε αυτό, αυτό σου το χάρισμα να τα ρίχνεις όλα στο αστείο, να γελάς ακόμα και με τον εαυτό σου, αλλά βέβαια τότε το γέλιο σου δεν στρεφόταν κατά πάνω μου. Θυμάμαι το μοναδικό τηλεφώνημα που σου έκανα μετά τον χωρισμό μας, την αγωνία μου, το στεγνό στόμα, τη ζάλη, την ταχυπαλμία, τις σαρκαστικές ατάκες που πετούσα για να αμυνθώ, και το γέλιο σου, τόσο ανόητο, τόσο άκαιρο. Ίσως αν είχες κλάψει τότε αντί να γελάσεις, ίσως αν είχες πονέσει έστω για μια στιγμή, ίσως να μην είχα πληγωθεί τόσο.
Κοιτώ δεξιά κι αριστερά, όλοι γελούν, χαμογελούν, διασκεδάζουν. Γυρνώ σε σένα γελαστή.
- Μια που δεν έχουμε κοινό, λέω να ρίξουμε αυλαία.
Γυρνώ την πλάτη και φεύγω.
Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου.
Δεύτερου, όχι πρώτου, ποτέ πρώτου.
Μια ζωή καρατερίστα.
.
3 σχόλια:
Σαν θεατής μπορώ να πω ότι πολλές ταινίες σώθηκαν από τους δεύτερους ρόλους, αλλά αν το σενάριο είναι μάπα, δεν ξέρω για τους άλλους γύρω, εγώ πάντως κοιμάμαι... :)
Αν δεν σ' αρέσει η ηθοποιία, γύρνα το στο τραγούδι. :))
εντάξει,δε θα γίνεις ποτέ η γυναίκα του,αυτό το ξέρουμε.Και μπορεί να μην το θέλεις κιόλας κατά βάθος.Όμως,τη ρώτησες ποτέ κι αυτή τη χριστιανούλα,πώς είναι δίπλα του,αν τον αντέχει πάντα,αν είναι αυτό που λέμε "ευτυχισμένη";Δεν το λέω για να σε παρηγορήσω,δε σε γνωρίζω άλλωστε,αλλά πολλές φορές νομίζουμε πως ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι πάντα και ο καλύτερος και ο πιο λαμπρός...Έχει όμως και αυτός,το κουπί του...δε μπορείς να πεις.
ΟΘΠΚ, ω ναι, το έχω σκεφτεί! :-)
Είμαι σίγουρη ότι βλαστημάει και κείνη αρκετές φορές που τον φορτώθηκε. :-)
Ας είναι καλά τα παιδιά να χαίρονται ο ένας τον άλλον. :-)
Είχα μια φλασιά φοβερή σήμερα, πέρασα σε τελείως άλλη φάση. Σε μερικές μέρες θα ανεβάσω μια ανάρτηση, πρώτα θέλω να κάνω κάτι άλλα πράγματα και να οργανωθώ.
Μπάτλερ, λαμπρή η συμβουλή σου! Τραγούδι και χορό!
Πάω για καριέρα!
:-)))
Δημοσίευση σχολίου