Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

μια ακόμη τελεία

Προχτές σου έστειλα ένα γράμμα.

Καλημέρα.

Θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη. Όπως ξέρεις, ένας κοινός μας φίλος βρίσκεται στην πόλη σου αυτές τις μέρες. Σε παρακαλώ πολύ, δώσε του τα τρία βιβλία που σου είχα δώσει πριν δυο χρόνια να μου τα φέρει. Είναι παλιές εκδόσεις, εξαντλημένες, δεν έχω τρόπο να τα ξαναβρώ. Είναι πολύ αγαπημένα βιβλία μου και είναι σημαντικό για μένα να τα έχω.

Σε ευχαριστώ.

Δεν ήξερα αν έκανα καλά ή άσχημα, αν έπρεπε να γράψω ή όχι, αν θα μου έκανε περισσότερο καλό να διεκδικήσω το χαμένο μου κομμάτι ή να βρω τη δύναμη να το αποχαιρετήσω για πάντα. Τέλος αποφάσισα ότι ήθελα να το ζητήσω, και ότι οποιαδήποτε απάντησή σου θα χρησίμευε σαν τελεία. Είτε θα δεχόσουν, και τότε θα είχα πίσω το κομμάτι μου, είτε θα αρνιόσουν, και τότε θα αποφάσιζα ότι δεν το χρειάζομαι, ότι και να μου το δώσεις κάποια στιγμή εγώ θα το πετάξω στα σκουπίδια.

Επίτηδες άφησα τον υπολογιστή κλειστό εικοσιτέσσερις ώρες. Διάβασα την απάντησή σου την άλλη μέρα.

Εντάξει για τα βιβλία.

Πολλές φορές κάθησα στον υπολογιστή για να σου ξαναγράψω, δεν ήξερα όμως αν έπρεπε ή τι. Συχνά φαντασιώνομαι ότι συναντιόμαστε ξανά μετά από χρόνια, κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση και είμαστε καλά μεταξύ μας. Εγώ και τώρα είμαι καλά μεταξύ σου, εσύ δεν ξέρω πώς είσαι μεταξύ μου.

Να είσαι καλά.

Ευτυχώς είχα τη διαύγεια και την εγκράτεια να γράψω μονάχα:

Σε ευχαριστώ για τα βιβλία.

Θα προτιμούσα να μη μου ξαναγράψεις.

Φρόντιζε τον εαυτό σου, τον δικό μου εαυτό τον φροντίζω εγώ.

Ύστερα έσβησα όλα τα μηνύματα, και την διεύθυνσή σου από τον κατάλογο των επαφών.

Θα ήθελα να σου πω ότι εγώ φαντασιώνομαι πως υποφέρεις, πως βασανίζεσαι φριχτά, και πως το απολαμβάνω. Θα ήθελα να σου πω ότι εγώ φαντασιώνομαι πως σου ξερνάω κατάμουτρα όλο το δηλητήριο που έκανες να κυλήσει στο μυαλό μου. Θα ήθελα να σου πω ότι εγώ φαντασιώνομαι εκδίκηση, φαντασιώνομαι πως σε πληγώνω με κάθε τρόπο που μπορώ, και πώς η αδυναμία να το κάνω πράξη με κάνει να λυσσάω από κακία και ανημπόρια. Θα ήθελα να σου πω ότι καθένας έχει τα δικά του φαντάσματα, και για τούτο τις δικές του φαντασιώσεις, που ποτέ δεν είναι ίδιες με του άλλου, ούτε μπορεί να τις μοιραστεί. Θα ήθελα να σου πω να βράσεις μόνος στο καζάνι με τις ενοχές σου, κι αν θέλεις άφεση να την δώσεις ο ίδιος στον εαυτό σου, εγώ δεν δύναμαι.

Αλλά δεν στο είπα, γιατί δεν θέλω να σου δώσω ούτε ένα τόσο δα κομμάτι μου ποτέ ξανά.

Θα ήθελα να σου πω ότι δεν είσαι καλά μαζί μου, αλλά με μια φαντασίωση δική σου, με μια ιδέα που έχεις φτιάξει μέσα στο κεφάλι σου για μένα και για σένα και για το πώς έγιναν τα πράματα. Δεν είσαι καλά μαζί μου, δεν είσαι καν μαζί μου, δεν είσαι. Δεν.

Δεν ξέρεις καν πώς είμαι, ποια είμαι, έκοψες τις γέφυρες εδώ κι ενάμιση χρόνο. Μη μου λες λοιπόν ότι είσαι καλά μαζί μου. Είσαι καλά με την αφεντομουτσουνάρα σου και αυτό είναι όλο.

Κι εγώ φυσικά και δεν είμαι καλά μαζί σου, γιατί δεν είμαι καν μαζί σου, και όσο για την εικόνα σου που κουβαλώ μέσα μου, νιώθω για κείνη τόσο μίσος, τέτοια ζήλια, τέτοιο φθόνο, όσο δεν με είχα ποτέ μου ικανή να νιώσω.

Κατάφερες να μου αποκαλύψεις νέες πτυχές του εαυτού μου, άγνωστες, αγνώριστες, άλλες μαγευτικές, άλλες αποκρουστικές - οι περισσότερες, αυτές που μου απόμειναν, αηδείς και απεχθείς.

Δεν μπορώ να πω, ήταν μια διδακτική εμπειρία.

2 σχόλια:

Yannis Petsas είπε...

Όχι, ποτέ δεν σκέφτομαι καλά τι θα πω, συνήθως γράφω κάτι και το αλλάζω στη συνέχεια. Πριν καιρό είχα δει πως το 'χες κλείσει το blog. Δεν μ' ενδιέφερε. Αλλά είναι καλό να 'χεις να πεις μια κουβέντα σε κάποιον, καμιά φορά. Γι' αυτό χάρηκα σήμερα, σαν να 'χε γυρίσει ένας παλιός γείτονας. Μπορεί να μην είχαμε να πούμε τίποτα αλλάήταν εκεί. Είδα φως λοιπόν και μπήκα.
Και πες μου, εσύ ήσουν η Ντολόρες;

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Να σου πω, ούτε κιε γώ σκέφτομαι ποτέ καλά τι θα πω σ' αυτό το μπλογκ.

Είναι οπωσδήποτε ευχάριστο να βλέπεις παλιούς γείτονες. Γι' αυτό άλλωστε σας επισκέφτομαι πού και πού στα μπλογκ σας. Εδώ δεν έχω πια τι να πω, έτυχε τώρα να προκύψει αυτό και το ξανάνοιξα, σε λίγες μέρες θα το ξανακλείσω, και φαντάζομαι πως δε θα νοιάζει κανέναν.

Όσο για τη Ντολόρες, να υποθέσω ότι δεν έχεις άλλους γνωστούς με τόσο άθλιο χιούμορ;-)