ατέρμονας

ατέρμονας - ατέρμονη - ατέρμονο:

[ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :‹ στερητικό α + τέρμονας ‹ τέρμα ]

1. αυτός που δεν έχει τέρμα (τοπικό ή χρονικό), ο ατελείωτος, ο ατερμάτιστος: "ατέρμονες διαπραγματεύσεις"
2. για αντικείμενα που είναι κυκλικά ή έχουν δεμένες τις άκρες τους, αυτός που δεν έχει αρχή και τέλος, που κινείται κυκλοτερά: "ατέρμονη αλυσίδα".

από την Live-Pedia

ατέρμονος κοχλίας:

Σύστημα που αποτελείται από έναν κοχλία που δεν τερματίζει ποτέ, ο οποίος συνεργάζεται με έναν οδοντωτό τροχό, που ονομάζεται κορώνα, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η συνεργασία τους να μοιάζει με τον τρόπο εμπλοκής ενός κοχλία με το περικόχλιό του.

από το λεξικό όρων αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας





Και ήρθε η στιγμή.

Τελείωσαν τα μαθήματα, οι εξετάσεις, οι υποχρεώσεις. Οι δικαιολογίες εξαντλήθηκαν. Είχαν περάσει κοντά τέσσερις μήνες από την προηγούμενη φορά που του είπα ότι θέλω να χωρίσουμε. Και τώρα είχα ένα παραπάνω κίνητρο: ήσουν ελεύθερος και με περίμενες.

Είπα στον εαυτό μου, σήμερα.

Τώρα.

Ήταν σαββάτο, ή μήπως κυριακή;

Είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσω τι συνέβη.

Η κουβέντα έγινε, κι έγινε ήρεμα. Όλα ξεκαθαρίστηκαν, όλα ειπώθηκαν όταν και όπως έπρεπε. Συμφώνησα για άλλη μια φορά να φύγει εκείνος, συμφώνησα να περιμένω να βρει σπίτι.

Και πήγαμε για ύπνο.

Και την άλλη μέρα όλα ήταν σαν να μην είχε αλλάξει κάτι. Σαν να μην είχε ειπωθεί απολύτως τίποτε. Σαν η κουβέντα αυτή να είχε γίνει μόνο μέσα στη φαντασία μου.

Περίμενα κάποια κίνηση, κάποια ενέργεια από μέρους του. Τίποτα. Καλημέρα, ετοίμασα τσάι, τι θα φάμε το μεσημέρι; Θέλω να μελετήσω λίγο τώρα, εντάξει, εγώ θα παίξω με τη μικρή.

Είναι τόσο δύσκολο να το περιγράψω.

Δεκαπέντε χρόνια μαζί και άλλοι τόσοι χωρισμοί. Και κάθε φορά εκείνος γύριζε, και κάθε φορά του άνοιγα την πόρτα. Πάντα χωρίς να ξέρω το γιατί. Μου ήταν αδύνατον να κάνω κάτι άλλο.

Αγάπη, ενοχές, αβεβαιότητα, ντροπή, ανασφάλεια, τρυφερότητα, στοργή, συμπόνια, εξάρτηση;

Και κάθε φορά που συνέβαινε το ίδιο, έχανα λίγη από την πίστη στον εαυτό μου. Και κάθε φορά ταμπουρωνόμουνα μέσα μου και έλεγα, οκέι, την επόμενη φορά. Και κάθε φορά ξαφνιαζόμουν από τον ίδιο τον εαυτό μου. Ώσπου στο τέλος ούτε κι εγώ η ίδια δεν με πίστευα.

Άλλες φορές πάλι προσπαθούσα, έλεγα οκέι, είσαι εδώ, είσαι εδώ για κάποιο λόγο, κάτι σου δίνει, κάπου σε γεμίζει. Άνοιξε τις πόρτες, τα παράθυρα, άσε να τρυπώσει στην καρδιά σου, δέξου τον όπως είναι, πάρε αυτό που σου προσφέρει, μοιράσου όσα έχετε κοινά.

Και βρισκόμουνα πάλι αντιμέτωπη με χάσματα που έμοιαζαν αγεφυρωτα.

Και κάθε φορά έτρωγα τα μούτρα μου ξανά.

Και πάλι έλεγα, όχι.

Και ξανά.

Πόσο εύκολο είναι να ερμηνεύσεις τις πράξεις των άλλων, πόσο εύκολο να καταλάβεις τις ξένες ζωές, πόσο εύκολο να βγάζεις κρίσεις και να δίνεις συμβουλές!

Πόσο δύσκολο είναι να δεις τον εαυτό σου!

Και βράδιασε εκείνη η μέρα, και ξημέρωσε η επόμενη, και βράδιασε ξανά.

Και ξαναζούσα τα ίδια, ξανά, και πάλι, και ξανά.

Και γύριζα στα ίδια μου τα λόγια.

Ατέρμονα.