Από προχτές δεν μπορώ να γράψω.

Δεν ζω πια μέσα στις αναμνήσεις, όπως πριν. Δεν είναι πια πολύχρωμες, τρισδιάστατες, πανταχού παρούσες, αλλά έχουν γίνει ασπρόμαυρες, χάρτινες, με ξεφτισμένες άκρες.

Κάπως σαν αφίσα παλιάς ελληνικής ταινίας.

Δεν αντέχω πια τις ερωτικές πριγραφές. Όταν πάω να ξαναπαίξω μια σκηνή μέσα στο κεφάλι μου, η εικόνα σκοντάφτει, ο ήχος κολλάει, και μέσα μου αναδεύεται κάτι σαν ναυτία.

Οι λέξεις δεν ρέουν πια αβίαστα από μόνες τους. Τις κυνηγώ με την απόχη, σκαλίζω ανάμεσα σε πέτρες και αγριόχορτα, ανασκαλεύω.

Όσο πλησιάζω στο τέλος της αφήγησης, τόσο αυτό απομακρύνεται, σαν αντικατοπτρισμός. Κι εγώ ασθμαίνοντας το κυνηγώ, διψασμένος ταξιδευτής χαμένος στην έρημο.

Ίσως και να μην φτάσω ποτέ.

Οι χαμένοι ταξιδιώτες δεν φτάνουν πάντοτε στην όαση.

Τα κόκαλα των άτυχων ασπρίζουν στην άμμο της ερήμου.