νικητές και ηττημένοι

.

Νόμιζα πως ο έρωτας ήταν ένα παιχνίδι που παίζουν δύο άνθρωποι μαζί. Ένα παιχνίδι που διασκεδάζουνε μαζί, ένα παιχνίδι που η νίκη του ενός είναι και νίκη του άλλου.

Τόσο αφελής ήμουν.

Δεν φανταζόμουν πως είναι το πιο σκληρό και ανταγωνιστικό παιχνίδι που υπάρχει.

Άκουγα εκείνες τις ατάκες, πως ο έρωτας είναι σαν τον πόλεμο, και δεν τις καταλάβαινα. Νόμιζα πως για να κερδίσεις πρέπει να δοθείς ολόψυχα, να παραδοθείς άνευ όρων.

Τέτοια ασχετοσύνη.

Άνοιξα όλα τα χαρτιά μου και στα έδειξα. Έπαιξα όλους μου τους άσσους στον πρώτο γύρο. Ποντάρισα όλες μου τις μάρκες, νομίζοντας πως έκανες κι εσύ το ίδιο.

Τέτοιος μαλάκας είμαι.

Για να βρεθώ στο τέλος όχι απλώς χαμένη, αλλά μαδημένη.

Κι εσύ, ο κερδισμένος, τα παίρνεις όλα.

Δε λέω, ήξερα πως γίνονται και τέτοια. Αλλά νόμιζα πως συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Νόμιζα πως στον αληθινό έρωτα είναι διαφορετικά.

Άκου να δεις τώρα!

Σαράντα χρονών γυναίκα!

Να νομίζω πως ο δικός μας έρωτας είναι αλλιώτικος από τους άλλους!

Αφέλεια και αλαζονεία μαζί!

Να πεις ότι δεν είχα διαβάσει ούτ' ένα φωτορομάντζο, ότι δεν είχα ακούσει ούτ' ένα τραγουδάκι; Είχα, πώς δεν είχα, αλλά νόμιζα ότι αφορούσαν τους άλλους.

Καβάλα στο καλάμι.

Έπαιξα με λάθος κανόνες.

Κι έχασα.

Κι εσύ, ο κερδισμένος, τα πήρες όλα και ζητούσες κι άλλα. Ζητούσες και δεύτερο βραβείο, ζητούσες και άφεση, ζητούσες και δικαίωση. Λες και δεν ήταν αρκετό που κέρδισες.

Η αλαζονεία του νικητή.

...

Δε βαριέσαι, αγόρι μου. Τελικά, στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι.

Νικητές και ηττημένοι.

.