κβαντικό άλμα

.

Από εχθές το βράδυ αισθάνομαι καλά.

Όχι εκείνο το λαμπερό, το ξέχειλο, το εκστατικό καλά της δύναμης και της δημιουργικότητας, ωσόσο καλά. Αρκετά καλά για να χαίρομαι τη ζωή. Βλέπω πάλι τα χρώματα, μυρίζω τα αρώματα, νιώθω τις γεύσεις, ακούω τη μουσική.

Μπορώ ξανά να απολαύσω μια πεζοπορία ανάμεσα στα δέντρα, ένα ερωτικό παιχνίδι, ένα γαλήνιο απομεσήμερο με λιακάδα και καφέ.

Καθώς ξεδιάλεγα τις φωτογραφίες για την προηγούμενη ανάρτηση αντίκρισα ξανά το πρόσωπό σου. Είχα μήνες να το δω. Με ξάφνιασε η αντίδρασή μου: αδιαφορία. Έγειρα το κεφάλι λίγο αριστερά και σε ξανακοίταξα. Προχώρησα λίγο παρακάτω, εκεί που βαδίζεις στο μονοπάτι με το σακίδιο στηνπλάτη, εκεί που κρατάς τη μηχανή έτοιμος να με φωτογραφίσεις, ενώ εγώ φωτογραφίζω εσένα.

"Αυτός είναι λοιπόν;" σκέφτηκα.

Κάτι σαν λάβα αναδεύτηκε βαθιά μέσα μου, κουλουριάστηκε ξανά και βυθίστηκε στον ύπνο. Ένας άντρας σαν όλους, τίποτε ιδιαίτερο. Ένας συνοδοιπόρος που μόλις τελείωσε η κοινή μας πορεία τράβηξε τον δρόμο του κι εγώ τον δικό μου.

Στο καλό, σε ευχαριστώ, να μη χαθούμε...

Δίχως να κοιτάξει πίσω.

Καλό κατευόδιο.

.