Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

μετά

Κοίταξα έξω από το παράθυρο του ξενοδοχείου.

Η θάλασσα γκρίζα, γαλήνια, τα σύννεφα χαμηλά και φιλικά.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τέτοια πληρότητα, τέτοια γαλήνη, τέτοια ασφάλεια. Πρώτη φορά στη ζωή μου δόθηκα τόσο ολοκληρωτικά. Πρώτη φορά εμπιστεύτηκα απόλυτα. Σου πρόσφερα τον εαυτό μου ολόκληρο, τον εαυτό μου τον μισό, τον πονεμένο, και μου τον ξανάδωσες πίσω γιατρεμένο.

Η μουσική σε ενοχλούσε, δεν ήθελες καφέ, το παγωτό έλιωσε, το κερί έσβησε.

Η δική μας φλόγα άναψε και σιγοκαίει ακόμη μέσα μου άσβεστη.

Τα χέρια σου να με εξερευνούν διστακτικά, επιτακτικά, ακόρεστα, λατρευτικά.

Σκόρπιες λέξεις και εικόνες.

Σκυμμένος ανάμεσα στα πόδια μου με γλείφεις και μου λες,
- Α, πόσα χρόνια είχα να κάνω κάτι τέτοιο!

Μπαίνεις μέσα μου από πίσω για δεύτερη φορά - ή μήπως τρίτη;
Με κρατάς σφιχτά πάνω σου λίγο πριν τελειώσεις,

- Παράτησα τη γυναίκα μου για σένα!

Γλείφουμε τα βουτηγμένα στη μαρμελάδα αμαρτωλά μας χέρια, άτακτα παιδιά.

Και πάνω απ' όλα γελάμε, γελάμε!

Πόσο αγαπώ να γελάμε μαζί!

Πόσο αγαπώ να κάνουμε έρωτα, να σταματάμε, να κουβεντιάζουμε, να ξανακάνουμε έρωτα, και ενώ κάνουμε έρωτα να μιλάμε, να γελάμε, να παίζουμε, να παθιαζόμαστε, να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε, ηθοποιοί, θεατές και σκηνοθέτες.

Στο δρόμο της επιστροφής οι σκέψεις μου είναι ναρκωμένες. Αιωρούμαι μέσα σε ένα απαλό σύννεφο, γλιστρώ μαλακά πίσω στην πραγματικότητα. Στον ορίζοντα του μυαλού μου σκάνε πολύχρωμα πυροτεχνήματα, σβήνουν και σκορπούν αργά στο βάθος.

Όπου πηγαίνω σε κουβαλώ μέσα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: