κατώφλι

Αυτό που με κέρδισε ήταν το μυαλό σου.

Όλα τα άλλα ήρθαν αργότερα.

Το πρώτο που γνώρισα ήταν οι σκέψεις σου. Μικρά μαύρα γράμματα στο λευκό φόντο της οθόνης. Σκέψεις που έτρεφαν τις δικές μου, που τις αγκάλιαζαν με ενθουσιασμό και ταξίδευαν μαζί τους.

Μαζί σου μπορούσα να Μιλήσω, μπορούσα να Μοιραστώ όσα γεννούσε το μυαλό μου, χωρίς να χρειάζεται ούτε να τα λογοκρίνω, ούτε να τα ερμηνεύσω, να τα απλουστεύσω, να τα κατακερματίσω για να μπορέσει να τα συλλάβει μια διάνοια λίγα σκαλιά πιο κάτω από τη δική μου.

Μαζί σου ένιωθα ίσος προς ίσον.

Ο νους μου αναμετριόταν με το δικό σου και εύρισκε έναν άξιο αντίπαλο, έναν άξιο συνοδοιπόρο.

Μα ο νους είναι το κατώφλι της ψυχής.

Πέρασα το κατώφλι αυτό και μπήκα στην ψυχή σου.

Ήταν τόσο εύκολο να μιλώ σε σένα! Ήξερες να ακούς με τόση αποδοχή, με τόση ηρεμία, με τόση γλύκα! Η υπομονή σου άνοιξε τη μία μετά την άλλη τις κλειδωμένες πόρτες της μνήμης μου. Ξεδίπλωσα το ένα μετά το άλλο τα τυλιγμένα φύλλα της καρδιάς μου. Ξετύλιξα τον εαυτό μου στα πόδια σου όπως ξετυλίγουν το ένα πάνω στο άλλο τα χαλιά οι ανατολίτες έμποροι.

Μπορούσα επιτέλους να μιλήσω με έναν Άντρα.

Πόσο διαφορετικό ήταν!

Είχα συνηθίσει να εμπιστεύομαι γυναίκες, να μοιράζομαι σκέψεις, αισθήματα, όνειρα, με γυναίκες. Λάτρευα το γυναικείο σώμα, τη γυναικεία ψυχή. Οι άντρες στροβιλίζονταν μακριά, στην περιφέρεια της ζωής μου, πλάσματα ανόητα και ακατανόητα.

Μα εσύ... εσύ ήσουν Διαφορετικός, εσύ ήσουν Ξεχωριστός.

Και ξεδιπλώθηκες κι εσύ στα πόδια μου, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, μικρά μαύρα γράμματα πάνω στο λευκό της οθόνης. Και πήρα τη φοβισμένη σου καρδιά και τη ζέστανα στη χούφτα μου και στην ξανάδωσα πίσω λεύτερη και δυνατή.

Έτοιμη να πετάξει μακριά μου στο πρώτο της φτερούγισμα.