Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

πώς;

Πώς να σου γράψω ερωτικά χωρίς να γίνω χυδαία;

Αυτός ο γρίφος με βασάνιζε από την πρώτη σχεδόν στιγμή.

Πώς να μιλήσεις για τον έρωτα, τον ζωντανό, τον σαρκικό, χωρίς να εκπέσεις στην πορνογραφία; Όμορφες ρομαντικές φιοριτούρες, μέχρι πότε; Μέχρι πότε να μιλάς για αστέρια και λουλούδια, για φεγγάρια και τραγούδια; Μέχρι πότε να μένεις στο πνεύμα, στο μυαλό, στο συναίσθημα;

Ο έρωτας δεν είναι μουσική, δεν είναι χρώματα. Ο έρωτας είναι πείνα, είναι αγωνία, είναι άγριος πόθος. Πόθος να αγγίξω το κορμί σου, να το δαγκώσω, να το σημαδέψω, να το πάρω μέσα μου και να χαθώ μέσα του.

Στην αρχή ήταν λέξεις δειλές και ντροπαλές, ύστερα ολοένα πιο τολμηρές, κρυμμένες ωστόσο πίσω από πέπλα και παραπετάσματα. Στην αρχή ήταν υποννοούμενα, μετά εννοούμενα, μετά ξεγύμνωμα ψυχής και σώματος.

Κι όσο αφηνόμουν να κατέβω όλο και βαθύτερα τις σπείρες της ηδονικής εκείνης δίνης, τόσο καταλάβαινα πόσο απλό ήταν στην πραγματικότητα, πόσο προφανές.

Όπως ανοίγεις λίγο-λίγο το κορμί σου και το προσφέρεις, όχι όλο μονομιάς αλλά σιγά-σιγά, πρώτα ένα άγγιγμα στο μάγουλο, ένα χαμόγελο, ένα φιλί στο λαιμό, ύστερα μια βαθιά ανάσα και πλησίασμα, ύστερα ένα βογκητό, κι ύστερα χέρια που εξερευνούν τυφλά, επιτακτικά, απελπισμένα, και βλέμματα έκθαμβα και μαγεμένα, ρούχα που φεύγουν ένα-ένα, πρώτα τα κουμπιά της ζακέτας μου με λίγη αμηχανία και παιχνιδιάρικο χαμόγελο, ύστερα το πουκάμισό σου, ύστερα η φούστα μου, ύστερα κάλτσες και παντελόνι, ύστερα τα εσώρουχα, πότε; πώς; δεν πρόλαβα να καταλάβω, και ύστερα τα σώματα ελεύθερα γνωρίζονται, αγγίζονται, πλησιάζουν και απομακρύνονται...

...έτσι και οι λέξεις.

Αργά, σταδιακά, ανεπαίσθητα σχεδόν.

Αφέθηκα να αγγίξω λέξεις απαγορευμένες, όπως θα άγγιζα απαγορευμένα μέρη του κορμιού. Τόλμησα να μιλήσω για τα μύχια του κορμιού όπως θα χάιδευα τις πιο κρυφές γωνιές του. Αν ήσουν δίπλα μου θα σου ψιθύριζα στο αυτί πόσο σε θέλω και θα σου έδειχνα με το κορμί μου τη λαχτάρα μου. Ήσουν μακριά μου κι έπρεπε να σου το πω με λέξεις, λέξεις γραμμένες με μαύρο στο άσπρο της οθόνης, λέξεις που αντικαθιστούσαν τα αγγίγματα, τα παιχνίδια της σάρκας.

Λέξεις αδιανόητες, χυδαίες, πορνογραφικές, ζωγράφιζαν για μας έναν κόσμο γλυκό, τρυφερό και παθιασμένο.

Έμαθα ότι δεν υπάρχει τίποτα χυδαίο και τίποτα μικρό.

Υπάρχει μονάχα Έρωτας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: