κούραση

Όσο περνά ο καιρός, τόσο δυσκολεύομαι να συνεχίσω να γράφω.

Η πληγή κρυώνει και ο πόνος δυναμώνει. Περίμενα ότι θα απαλύνει με τον καιρό αλλά συμβάινει ακριβώς το αντίθετο, είναι από κείνες τις πληγές που ανοίγουν περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Σποραδικά φτάνουν ως εμένα πληροφορίες για τους δυο σας: πήγατε για σαββατοκύριακο στο σπίτι του θείου σου, και όλοι βρήκαν την καινούρια σου κοπέλα πολύ γλυκιά και συμπαθητική. Η αδελφή σου ήρθε για πρωτοχρονιά σε σας και την γνώρισε, τη βρήκε πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο, της φανήκατε πολύ ταιριαστό ζευγάρι.

Είναι τόσο κουραστικό να ζηλεύεις συνέχεια, να φθονείς συνέχεια, να μισείς συνέχεια. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι ένα είδος ζήλειας που πάντα περιφρονούσα και που ποτέ δεν περίμενα να νιώσω μέσα μου. Μου ανακατεύει τα σπλάχνα.

Ζηλεύω και μισώ μια κοπέλα που δεν με έχει βλάψει σε τίποτα, που δεν είχε ποτέ της καμμιά κακή πρόθεση απέναντί μου, που ίσως να την έβρισκα κι εγώ γλυκιά και συμπαθητική και ενδιαφέρουσα αν τη γνώριζα. Καμμιά φορά σκέφτομαι, φαντάσου να τη γνωρίσω τυχαία, φαντάσου να τη συναντήσω δίχως να ξέρω ποια είναι και να γίνουμε φίλες!

Και τότε κοιτάζω καχύποπτα όλες τις άγνωστες γυναίκες.

Δεν ζηλεύω την ίδια. Ζηλεύω τη θέση της. Ζηλεύω τη σχέση σας. Ζηλεύω τη θέση που έχει στη ζωή σου. Μπροστά της αισθάνομαι μικρή, αδύναμη, άσχημη, ανίκανη. Από το θρόνο της εκείνη μπορεί να με κοιτάζει με συγκατάβαση, με συμπάθεια, ακόμη και με κατανόηση. Εγώ όμως μπορώ να τη δω μόνο με μίσος.

Γιατί έχει αυτό που επιθυμούσα, αυτό που ένιωθα ότι μου ανήκε, αυτό που είχα και έχασα.

Ταξικός εχθρός.