πορεία στο σκοτάδι

Αυτό το μπλογκ είναι τελείως μοναχικό, αυτιστικό, αυνανιστικό. Ίσως και νεκροφιλικό. Με μάτια και αυτιά κλειστά στον έξω κόσμο, αναμασάει πτώματα και φαντάσματα. Αναρωτιέμαι πού θα με οδηγήσει.

Όταν γεννούσα την κόρη μου, στις μεγάλες ωδίνες, λίγο πριν την εξώθηση, είδα τον εαυτό μου μέσα σε μια σκοτεινή σήραγγα μαζί με το παιδί. Πίσω μας η σήραγγα ήταν κλεισμένη. Η μόνη διέξοδος βρισκόταν μπροστά μας. Στο βάθος μόλις που διακρίνονταν μια κουκίδα φωτός. Σερνόμουν προς την έξοδο μαζί με το παιδί, του έδινα κουράγιο, έλα, του έλεγα, λίγο ακόμη και φτάσαμε, μπορούμε, θα τα καταφέρουμε.

Δε θυμάμαι τίποτε άλλο, η ανάμνηση του πόνου έχει σβηστεί σχεδόν. Το μόνο που έχω είναι η εικόνα της σκοτεινής σήραγγας και το εκθαμβωτικό φως στο τέλος.

Τώρα αισθάνομαι ώρες ώρες ότι διανύω την ίδια σήραγγα ή μια άλλη παρόμοια, χωρίς όμως να βλέπω φως στο βάθος, γνωρίζοντας μονάχα ότι ο μόνος δρόμος είναι προς τα εμπρός, γιατί προς τα πίσω η είσοδος είναι μπαζωμένη, τα σχοινιά κομμένα, το λιμάνι κλειστό.

Άλλωστε η σήραγγα είναι τόσο στενή ώστε δεν χωράω να στρίψω. Μπορώ μόνο να προχωρώ, όσο έχω δυνάμεις, όταν έχω δυνάμεις. Κάποιες φορές σωριάζομαι εξαντλημένη και μένω ακίνητη για μια αιωνιότητα. Ύστερα μια σπίθα μέσα μου με ωθεί και προχωρώ.

Μέχρι να βρω την άλλη άκρη.

Αν υπάρχει άλλη άκρη.

Αν υπάρχει φως.