Κάθομαι στο γραφείο μου αφηρημένη, και ξαφνικά ένα τραγούδι έρχεται και μου ανακατεύει τα σπλάχνα, σπάζει τη λεπτή κρούστα της αδιαφορίας και φέρνει στην επιφάνεια όλο το σκότος και τη δυσωδία που κρύβεται από κάτω, τον πόνο, τον φθόνο, τη μνησικακία, και πάλι τα ίδια, τα ίδια σκατά που νόμιζα ότι είχα αφήσει για λίγο πίσω.
Για λίγο μόνο, μέχρι να βρεθεί κάτι να τα ανασύρει.
Και ξαφνικά, από εκεί που βρισκόμουν ασφαλής στο ενυδρείο μου, το γυαλί σπάζει, το νερό ξεχύνεται και βρίσκομαι να κολυμπώ σε έναν αχανή τρικυμισμένο ωκεανό. Βρίσκομαι πάλι στον κόσμο μας, έναν κόσμο κάποτε μαγευτικό και ρόδινο, έναν κόσμο τώρα ζοφερό και πικρό, σπαρμένο σπασμένα γυαλιά και αγκαθωτά σύρματα.
Όπως γυρνάς μια κάλτσα το μέσα έξω.
Θέλω να σου γράψω και να σου πω
σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ.
Θέλω να το ξέρεις, έχεις δικαίωμα να το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Έχω δικαίωμα να σε κάνω να υποφέρεις, να σε πληγώσω με όποιον τρόπο μπορώ, έτσι δεν είναι; Άλλωστε γιατί όχι;
Θέλω να βασανιστείς, να τυραννιστείς, να υποφέρεις, θέλω να χάσεις τα πάντα αμετάκλητα και να θρηνήσεις, κι εγώ ακίνητη να σε βλέπω να πονάς. Ανακαλύπτω την ηδονή της χαιρεκακίας, αλλά μονάχα μέσα στη φαντασία μου.
Άραγε θα ένιωθα το ίδιο αν είχα πράγματι τη δύναμη να σε πληγώσω; Νομίζω πως όχι. Η τυφλή κακία πηγάζει μόνο από την αδυναμία. Και πάλι σε μια λάμψη ενόρασης κατανοώ τους βασανιστές, τους θύτες: άνθρωποι που πέρασαν από φωτιά και σίδερο, που υποβλήθηκαν σε αφόρητο πόνο όταν δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν, που έζησαν πόνο πέραν των ορίων, ώστε οι αισθητήριες απολήξεις του πόνου νεκρώθηκαν και τώρα μπορούν να προκαλούν τον πόνο χωρίς να υποφέρουν, και ακόμη παραπάνω, μόνο προκαλώντας σε άλλους τον πόνο που υπέστησαν οι ίδιοι μπορούν να πάρουν πίσω κάτι από τη δύναμη που στερήθηκαν όταν την είχαν ανάγκη, όταν ανήμποροι αφέθηκαν έρμαια στη σκληρότητα, την αναισθησία, την αναλγησία, την ίδια σκληρότητα που ρούφηξαν, την ίδια αναλγησία που κοινώνησαν, την ίδια αναισθησία που κληρονόμησαν.
Θέλω να σου γράψω ένα σύντομο μήνυμα, αυτό μόνο:
Σε μισώ.
Σε μισώ και θέλω να το ξέρεις, αγάπη μου.
Hoy
canta Gloria Estefan
Tengo marcado en el pecho
todos los días que el tiempo
no me dejó estar aquí.
Tengo una fe que madura
que va conmigo y me cura
desde que te conocí.
Tengo una huella perdida
entre tu sombra y la mía
que no me deja mentir.
Soy una moneda en la fuente,
tú mi deseo pendiente,
mis ganas de revivir.
Tengo una mañana constante
y una acuarela esperando
verte pintado de azul.
Tengo tu amor y tu suerte,
y un caminito empinado.
Tengo el mar del otro lado,
tú eres mi norte y mi sur.
Hoy voy a verte de nuevo,
voy a envolverme en tu ropa.
Susúrrame en tu silencio
cuando me veas llegar.
Hoy voy a verte de nuevo,
voy a alegrar tu tristeza.
Vamos a hacer una fiesta
pa’ que este amor crezca más.
Tengo una frase colgada
entre mi boca y mi almohada
que me desnuda ante ti.
Tengo una playa y un pueblo
que me acompañan de noche
cuando no estás junto a mí.
Tengo una mañana constante...
Σήμερα
τραγουδά η Γκλόρια Εστέφαν
Έχω στο στήθος σημάδια
από τις μέρες που ο χρόνος
μακριά σου θα με κρατά.
Έχω στην καρδιά μια πίστη
που πάντα μου παραστέκει
όσο σε νιώθω κοντά.
Έχω ένα χνάρι χαμένο
ανάμεσα στις σκιές μας
τα ψέματα να σκορπά.
Είμαι ένα κέρμα στη λίμνη
κι εσύ η θερμή ευχή μου
πόθος να ζήσω ξανά.
Έχω μια μέρα γαλάζια
κι ένα πινέλο που θέλει
να ζωγραφίσει χαρά.
Έχω αγάπη και τύχη,
και μια μεγάλη ανηφόρα
μια θάλασσα όλη δική μου
είσαι αστέρι οδηγός.
Σήμερα θα ιδωθούμε
τα ρούχα σου θα φορέσω
στη σιωπή θα ψιθυρίσω
μόλις κοντά σου βρεθώ
Σήμερα θα ιδωθούμε
τη λύπη σου θα σκορπίσω
και μια γιορτή θα στολίσω
για την αγάπη θα ζω.
Έχω δυο λέξεις κρυμμένες
σε στόμα και μαξιλάρι
με ξεγυμνώνουν ξανά.
Έχω μια κρυφή αμμουδιά
να με συντροφεύει τη νύχτα
όταν θα είσαι μακριά
Έχω μια μέρα γαλάζια...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου