σταυροδρόμι

.

Πάντα σιχαινόμουν το ψέμα, την απάτη, την υποκρισία.

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα βρισκόμουν σε μια τέτοια κατάσταση.

Από αδράνεια, από ανοησία, από λιποψυχία. Και να 'μαι τώρα εδώ, να λέω το ένα ψέμα μετά το άλλο, να προσπαθώ να τα καλύψω και να εύχομαι να με ανακαλύψουν, για να τελειώσει μια για πάντα αυτή η ιστορία, χωρίς ωστόσο να έχω το κουράγιο να το αποκαλύψω μόνη μου.

Προσπάθησα πολλές φορές να κουβεντιάσω με τον άντρα μου.

Θέλω να συζητήσουμε, δεν θέλω να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση σα να μη συνέβη τίποτα, δε θέλω να βυθιστούμε αδρανείς σε μια ρουτινιάρικη συμβίωση. Έχω ανάγκη να σκεφτώ, να αφουγκραστώ τον εαυτό μου, τις ανάγκες του, δεν ξέρω αν θέλω αυτή τη σχέση, λάθος, ξέρω, δεν θέλω αυτή τη σχέση, δεν θέλω τη σχέση που είχαμε, θέλω κάτι άλλο στη ζωή μου, κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Δώσε μου χρόνο, σε παρακαλώ δώσε μου χρόνο, χρειάζομαι χρόνο, δεν μπορώ να αποφασίσω τόσο γρήγορα...

Κούφια λόγια.

Όταν κοιμάται στο κρεβάτι δίπλα σου, όταν στα μάτια του κόσμου είναι άντρας σου, όταν στα μάτια τα δικά του είσαι δική του, όλες οι κουβέντες του κόσμου δεν αλλάζουν τίποτα.



Και στο αναμεταξύ η ανάγκη να σε δω θέριευε. Αδύνατον να στερηθώ την παρουσία σου. Αδιανόητο να χάσω το χαμόγελό σου, τη γλύκα σου, τη γαλήνη που πλημμύριζε την ψυχή μου όταν ήμουν πλάι σου.

Κάθε φορά που σε συναντούσα ήταν ένα μαρτύριο. Το ψέμα μου έφερνε ναυτία, η απάτη με αρρώσταινε, έλεγα μέσα μου όχι, όχι, δεν το θέλω, γιατί να είναι έτσι γαμώτο; Όχι έτσι, γιατί να μην είμαστε ελεύθεροι, ελεύθεροι να βρεθούμε όποτε θέλουμε, ελεύθεροι να αγαπάμε ο ένας τον άλλον;

Κάθε φορά έλεγα ότι δεν θέλω να ξανασυμβεί, όχι έτσι, και κάθε φορά υπέκυπτα στην επιτακτική ανάγκη μου να σε αγκαλιάσω, να με αγκαλιάσεις, να νιώσω αγαπημένη για μια ακόμη φορά, ας είναι κι έτσι.

Κάθε φορά υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία φορά, όχι έτσι, ποτέ ξανά, την επόμενη φορά θα πεις την αλήθεια όσο και αν σου στοιχίσει, αλλιώς δεν θα υπάρξει επόμενη φορά.

Κάθε φορά, και πάλι, και ξανά.

Και κάποια μέρα μάζεψα κουράγιο και μίλησα.

Θέλω να χωρίσουμε, είπα.

Κι έκλεισα τα μάτια.

Έγινε κομμάτια.

Δεν αντέχω άλλο χωρισμό, σε παρακαλώ, όχι τώρα, ας περιμένουμε λίγο ακόμη. Δεν αντέχω να φύγω, δεν αντέχω να χάσω το σπίτι μου, δεν αντέχω τη σκέψη να χάσω το παιδί.

Θα φύγω εγώ, είπα.

Ποτέ, αυτό ποτέ, είναι το σπίτι σου εδώ, το παιδί σε έχει ανάγκη, δεν μπορείς να φύγεις. Ας περιμένουμε ακόμη, σε παρακαλώ, δώσε μου τουλάχιστον λίγο χρόνο, δεν αντέχω αυτή τη στιγμή, όχι τώρα.

Έσκυψα το κεφάλι και είπα, εντάξει.



Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Κάθε τόσο, τις πιο ανύποπτες στιγμές, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιλογή, σε μια διχάλα. Κάθε τόσο επιλέγουμε μια κατεύθυνση, διαλέγουμε ένα μονοπάτι, αφήνοντας για πάντα πίσω μας την άλλη κατεύθυνση, χάνοντας για πάντα την ευκαιρία να μάθουμε πού θα μας οδηγούσε το άλλο μονοπάτι.

Πολλές ευκαιρίες έχω αφήσει στη ζωή μου να χαθούν.

Πολλές επιλογές έχω κάνει που αμφιβάλλω αν ήσαν σωστές.

Αν όμως η νεράιδα με το μαγικό ραβδί μου έδινε την ευκαιρία να γυρίσω πίσω και να αλλάξω μία επιλογή, μονάχα μία, θα γυρνούσα πίσω στη μέρα εκείνη και θα έλεγα:

Όχι.

Φεύγω.

Φεύγω τώρα.

Δεν ξέρω πού θα με έβγαζε το μονοπάτι εκείνο, δεν θα το μάθω τώρα πια ποτέ. Μπορεί και να 'βγαζε στην έρημο, σε ζούγκλες επικίνδυνες, σε απότομους γκρεμούς. Ακόμη κι έτσι όμως, ήθελα να ήξερα πού βγάζει. Γιατί ετούτο εδώ, το μονοπάτι το γνωστό, ξέρω καλά που βγάζει.

Καταμεσίς στο βάλτο.

Και τελειώνει εκεί.