μ' ένα άρλεκιν ξεχνιέσαι

.

Η πρώτη μου αντίδραση μετά το σοκ ήταν να τρέξω κοντά σου. Να σε αρπάξω από το λαιμό και να σε τραβήξω πάλι πάνω μου. Να προλάβω πριν εκείνη σε κάνει ολότελα δικό της.

Με σταμάτησε η αίσθηση της γελοιότητας. Ή της περηφάνειας, ίσως. Έχει μήπως διαφορά; Είδα τον εαυτό μου να εξευτελίζεται σε μια γελοία ηρωική προσπάθεια, με είδα να στέκω δίπλα σου, δίπλα της, δίπλα σας, και να βρωντοφωνάζω το δίκιο μου σαν Δον Κιχώτης της Κουζίνας. Να πολεμάω έναν λαστιχένιο δράκο με μια βελόνα του πλεξίματος για δόρυ, ένα τέντζερη για περικεφαλαία κι ένα σουρωτήρι για ασπίδα, για να σώσω μια φαλακρή και ξεδοντιάρα πριγκήπισσα.

Αισθάνθηκα πρωταγωνίστρια φωτορομάντζου. Ή μεξικάνικου σήριαλ. Ή βίπερ Νόρα. Να ορμάω να ξεμαλλιάσω την αντίζηλό μου υπό τα τρομολάγνα βλέμματα των θεατών. Και μια φλασιά: η σκηνή της ζηλοτυπίας ήταν το ίδιο γελοία και ανούσια με όλες τις σκηνές τρελού πάθους και τις υποσχέσεις αιώνιου έρωτα, λίγες σελίδες ή λίγα επεισοδια πριν. Το σενάριο ήταν βασιμένο στη γνωστή συνταγή, και τα όσα συνέβαιναν τώρα ήταν η προδιαγεγραμμένη εξέλιξη των προηγούμενων.

Απλώς εγώ, σαν βλάκας, δεν είχα διαβάσει όλο το σενάριο πριν δεχτώ να παίξω. Είχα ρίξει μια ματιά μόνο στις πρώτες σελίδες.

Έπρεπε να διαβάζω περισσότερα Άρλεκιν όταν ήμουνα μικρή.

.