Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"
.
Έχω σκεφτεί κάποιες φορές, σε μια προσπάθεια να σε καταλάβω και να σε δικαιολογήσω, ότι ίσως όταν την γνώρισες και αποφάσισες να προχωρήσεις στη σχέση μαζί της να μην συνειδητοποίησες πλήρως ότι μπορεί και να με χάσεις ολοκληρωτικά. Ίσως να μην αντιμετώπισες μέσα σου αυτό το ενδεχόμενο. Ίσως να θεώρησες περίπου δεδομένο ότι θα μπορέσεις να μας κρατήσεις και τις δύο. Τα δυο πρώτα σου γράμματα, άλλωστε, κάτι τέτοιο δείχνουν.
Γι’ αυτό και ξαφνιάστηκα πάρα πολύ όταν στο τρίτο γράμμα σου μου είπες ότι εκείνη θα έχει πρόβλημα να με δεις ιδιωτικά. Εκεί ήταν που πραγματικά ταράχτηκα, εκεί ήταν που πραγματικά κάτι άλλαξε μέσα μου, κάτι μετατέθηκε, μετακινήθηκε, ξεχαρβαλώθηκε. Όπως όταν τραβάς ένα ξυλάκι από έναν πύργο mah jong.
Δεν μπορούσα να καταλάβω.
Αφού εγώ ήμουν το κορίτσι σου, η γυναίκα σου, η νεράιδα σου, πώς ήταν δυνατόν να μην μπορείς να με δεις ιδιωτικά; Φυσικά και μπορούσες! Αν η άλλη είχε πρόβλημα με αυτό, ας κοίταζε να το λύσει, ας κοίταζες κι εσύ πώς θα το χειριστείς. Δεν ήταν δυνατόν να δεχτείς να μη με ξαναδείς ιδιωτικά επειδή έτσι ήθελε η άλλη! Ή μήπως ήταν;
Γι’ αυτό σε ρώτησα τι ακριβώς εννοούσες.
Η απάντησή σου ήταν ξεκάθαρη.
Είναι το κορίτσι μου, είναι η γυναίκα μου, είναι πρώτη προτεραιότητα για μένα. Είναι του χαρακτήρα της δέσμευσης, δέχεται τα ερωτικά παιχνίδια αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο του ζευγαριού. Ανταλλαγή παρτενέρ, τρίγωνα, παρτούζες, πάντα όμως μαζί, σαν ζευγάρι.
Τι θέση θα είχα εγώ εκεί;
Όποια κι αν ήταν η θέση μου, ένα πράμα ήταν τελείως ξεκάθαρο: ότι τη θέση της συζύγου, της συντρόφου, της γυναίκας σου, θα την είχε πάντα και σε κάθε περίπτωση εκείνη. Δεν υπήρχε χώρος για εμένα εκεί.
Τότε σου έγραψα ότι το ερωτικό κομμάτι της σχέσης μας τελείωσε.
Για μένα αυτή ήταν η κρίσιμη στιγμή.
Εκεί, τότε, αν δεν είχες καταλάβει μέχρι τότε ότι μπορούσες να με χάσεις ολοκληρωτικά, εκεί και τότε θα πρέπει να το κατάλαβες.
Και αν μετρούσα για σένα όσο νόμιζα, όσο έλεγες ότι μετρώ, εκεί και τότε θα είχες κάνει κάτι για να με κρατήσεις.
Δεν το έκανες.
Έκανες κάθε τι που περνούσε από το χέρι σου για να κατοχυρώσεις τη θέση της, για να οριοθετήσεις τα δικαιώματά τηςπάνω σου. Ξεκαθάρισες και τόνισες πως ότι σχέση θα είχες, αν είχες, μαζί μου, θα βρισκόταν στο περιθώριο της σχέσης σου με εκείνη.
Αν, ακόμη και τότε, είχες πει ότι με αγαπάς τόσο πολύ ώστε δεν αντέχεις με χάσεις, ότι μπορεί εκείνη να σου καλύπτει κάποιες ανάγκες αλλά ότι έχεις και άλλες που μόνον εγώ μπορώ να καλύψω, ότι έχεις ανάγκη να με κρατήσεις στη ζωή σου και ότι θέλεις να βρούμε μαζί έναν τρόπο να γίνει αυτό, αν είχες τοποθετηθεί έτσι, θα είχα δεχτεί να διαπραγματευτώ, να προσπαθήσω να βρω κι εγώ τρόπους να ισορροπήσουν οι δυο σχέσεις.
Όμως εσύ τοποθετήθηκες αλλιώς.
Νοιάστηκες πάνω απ’ όλα να τονίσεις ότι εσύ και εκείνη είσαστε ζευγάρι, ότι η ανάγκη σου να με δεις δεν είναι τόσο επιτακτική, ότι θα σου άρεσε να με έχεις αλλά μόνο υπό ορισμένους όρους, τους όρους που έθετε εκείνη και που εσύ υιοθετούσες αδιαπραγμάτευτα, γιατί μετρούσε πια τόσο πολύ για σένα ώστε να αντέχεις να με παραγκωνίσεις τελείως, ώστε να αντέχεις στη σκέψη να με χάσεις. Δεν άντεχες να χάσεις εκείνην, άντεχες όμως να χάσεις εμένα. Τι πιο ξεκάθαρο;
Εκεί τελείωσαν λοιπόν όλα.
Και δεν έφταιγε το γεγονός ότι ήμουν ακόμη με τον άντρα μου. Δεν έφταιγε αυτό και το ξέρεις πάρα πολύ καλά. Ήξερες ότι ήθελα να χωρίσω, ότι αμφιταλαντευόμουν αλλά το ήθελα. Θα μπορούσες να με στηρίξεις, να με βοηθήσεις, να μου δώσεις την αγάπη σου για να πιαστώ και να κάνω το βήμα, για να σταθώ στα πόδια μου τις πρώτες δύσκολες μέρες ή εβδομάδες. Θα μπορούσες να περιμένεις λίγο ακόμη, δεν σου λέω μια ζωή, λίγο μόνο, λίγες εβδομάδες, ένα δύο μήνες. Θα μπορούσες επειδή θα το ήθελες, επειδή θα το λαχταρούσες, γι’ αυτό και μόνο.
Αν μετρούσα αρκετά για σένα, θα έκανες μια προσπάθεια να με κρατήσεις, ακόμη κι έτσι, ακόμη και ενόσω ήμουν με τον άντρα μου, ακόμη και αφού γνώρισες εκείνη. Θα έκανες μια προσπάθεια γιατί θα το ήθελες, θα το λαχταρούσες. Αληθινή προσπάθεια, όχι μια πρόταση με δικούς σου όρους, αδιαπραγμάτευτους, και αν δε μου αρέσει τη βόλτα μου. Αληθινή προσπάθεια, με υποχωρήσεις, με διαπραγματεύσεις, με προσεγγίσεις, με θυσίες στην ανάγκη.
Το πράγμα είναι απλό και ξεκάθαρο:
Γούσταρες τη σχέση μαζί της περισσότερο απ’ όσο τη σχέση μαζί μου. Ακόμη και ελεύθερη, εγώ θα ήμουν σε θέση να σου καλύψω ορισμένες ανάγκες σου, όχι όμως όλες, και οπωσδήποτε όχι αρκετές για να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι άλλη γυναίκα. Η απόσταση και μόνο ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο: άλλο πράγμα μια γυναίκα τόσα χιλιόμετρα μακριά, με υποχρεώσεις να την κρατούν εκεί, με μικρό παιδί, και άλλο μια γυναίκα στην ίδια πόλη με σένα, διαθέσιμη καθημερινά, με τα παιδιά της μεγάλα πια. Αλλά δεν ήταν μόνο η απόσταση, έτσι δεν είναι, μωρό μου; Ήταν και το γεγονός ότι εκείνη σου άρεσε, τη γούσταρες, την έβρισκες μαζί της τουλάχιστον όσο και μαζί μου, και κατά πάσα πιθανότητα περισσότερο. Σου κάλυπτε απόλυτα όλες σου τις ανάγκες, κι αν όχι όλες τουλάχιστον τις περισσότερες, οπωσδήποτε περισσότερες από όσες εγώ, και οπωσδήποτε αρκετές για να θέλεις να την κρατήσεις κοντά σου με κάθε τρόπο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έχανες τη σχέση σου μαζί μου.
Να την έχεις να τη χαίρεσαι, λοιπόν, την κοπέλα σου.
Είναι όλη δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου