Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

(προσωπικό αρχείο - γράμμα δεύτερο) χαριστική βολή

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης "γραφτά"

***
Το τηλεφώνημα της περασμένης Παρασκευής ήταν η χαριστική βολή σε κάθε ζεστό συναίσθημα που ένιωθα για σένα, σε κάθε ελπίδα να διασώσω έστω ένα κουρέλι από αυτό που πίστευα ότι είχαμε οι δυο μας.

Μετά από ενάμιση χρόνο τρελού έρωτα, μετά από τόσο βαθύ και ειλικρινές μοίρασμα, μετά από έναν αναπάντεχο και οδυνηρό χωρισμό, και ενώ ξέρεις πόσο πονώ, γιατί στο έχω πει, ενώ ξέρεις πόσο με πληγώνει η παρουσία της άλλης στη ζωή σου, γιατί στο έχω πει, (έχω αναγκαστεί να σου πω τα προφανή, έχω αναγκαστεί να ξεπεράσω το σοκ μου, να βάλω στην άκρη το θυμό μου, να αποσιωπήσω τον πόνο μου, για να σου εξηγήσω τα αυτονόητα) μου τηλεφωνείς ένα βράδυ χωρίς κανένα προοίμιο, χωρίς καμμιά προετοιμασία, χωρίς καμμιά άλλη προειδοποίηση, για να μου πεις τι;

Ότι λυπάσαι πολύ για όσα έγιναν, ότι πονάς που υποφέρω, ότι με νοιάζεσαι και με αγαπάς ακόμη, ότι έχεις ανάγκη να με δεις για να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε οι δυο μας τι συνέβη, ίσως και για να δούμε αν μπορούμε ακόμη να διασώσουμε κάτι από τη σχέση μας;

Ότι θέλεις να σου πώ αν νιώθω κι εγώ καλά με αυτό, αν θα ήθελα να βρεθούμε, και σε περίπτωση που απαντήσω θετικά, να κοιτάξουμε να βρούμε μια στιγμή βολική και για τους δυο;

Ότι είσαι πρόθυμος να κάνεις ένα ταξίδι στην Αθήνα για να με δεις και να κουβεντιάσουμε, μια που για σένα είναι πολύ πιο εύκολο και μια που ξέρεις ότι για μένα είναι αρκετά πιο δύσκολο;

Όχι δα! Πώς μου πέρασαν από το μυαλό τέτοια πράγματα! Όχι βέβαια!

Μου τηλεφωνείς για να μου πεις ότι κατεβαίνεις στην Αθήνα για δικούς σου λόγους, άσχετους με μένα, μαζί με τη γυναίκα σου, και ότι αν θέλω μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί, τη μέρα και τις ώρες που βολεύει εσάς! Όχι οι δυο μας, εγώ κι εσύ, για να συζητήσουμε, μια που έχουμε τόσα να ξεκαθαρίσουμε πριν μπορέσουμε (αν μπορέσουμε ποτέ) να δούμε ξανά ο ένας τον άλλον με αγάπη και χωρίς μνησικακία, μια που έχουμε τόσο θυμό να διαλύσουμε και τόσες πληγές να γιατρέψουμε και τόσες παρεξηγήσεις να λύσουμε, όχι! Μου προτείνεις να βρεθούμε για να γνωριστώ με την κυρά σου, για ένα τσάι με κουλουράκια, έτσι απρογραμμάτιστα, σαν να μην τρέχει τίποτα!

Και τι μου λες στο τηλέφωνο; Μήπως ότι με πεθύμησες, ότι θέλεις να με ξαναδείς, ότι θέλεις να ξανακούσεις τη φωνή μου; Μήπως ότι δεν θέλεις να με χάσεις και θέλεις να βρεθούμε για να συζητήσουμε πώς θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε την επαφή μας; Μήπως ότι είναι σημαντικό για σένα να βρεθούμε, γιατί έχεις πολλά να μου πεις, γιατί θέλεις να μάθεις τι έχω να σου πω εγώ;

Μα όχι φυσικά!

Μου λες ότι "εκείνη θέλει πολύ να με γνωρίσει"!

Λες και με νοιάζει εμένα τι θέλει αυτή και τι δεν θέλει! Λες και δεν σου έχω πει αμέτρητες φορές, με πολύ καθαρά λόγια, ότι δεν δίνω δεκάρα για εκείνη και για το τι θέλει! Ότι εγώ έχω σχέση με σένα, όχι με εκείνη, ούτε με το δίδυμο εσύ+εκείνη! Εγώ με σένα είχα (είχα, δεν έχω πια, κατά πώς φαίνεται) μια σχέση πολύ ιδιαίτερη, μια σχέση πολύ προσωπική, πολύ βαθιά, με πολύ ξεχωριστό μοίρασμα. Εγώ σε σένα είχα ανοίξει όλη την καρδιά μου, είχα προσφέρει όλη την ψυχή μου, είχα διηγηθεί όλη τη ζωή μου, πράγματα που ποτέ πριν σε κανέναν άλλον δεν είχα κάνει.

Και μετά από όλα αυτά, και μετά από όλα όσα έγιναν αναμεταξύ μας, μου προτείνεις μια συνάντηση λίγο πολύ τυχαία, παρεμπιπτόντως, μια που έτυχε να κατέβεις στην Αθήνα, όχι για να δεις εμένα, αλλά για άλλους λόγους, και μια που σου περισσεύει χρόνος είπες να με χώσεις κι εμένα στο πρόγραμμα; Και μάλιστα όχι μια συνάντηση με εμένα κι εσένα, όχι τους δυο μας, κάτι που το ήθελα και λογάριαζα να στο ζητήσω κάποια στιγμή μόλις τελείωνα με τις υποχρεώσεις μου, αλλά μια συνάντηση με τους τρεις μας; Και πώς φαντάζεσαι ότι θα ερχόμουν; Σε τι κατάσταση; Με την καρδιά μου σπαραγμένη, κατακρεουργημένη, σέρνοντας τις πληγές μου, καταπίνοντας την οργή μου, να έρθω να κάνω κοινωνικές συναναστροφές και γνωριμίες; Να διασύρω τον πόνο μου, να τον δώσω βορά σε μια άγνωστη γυναίκα; Ή μήπως να παίξω θέατρο και να κάνω δημόσιες σχέσεις για να σε ευχαριστήσω; Αυτό θέλεις από μένα;

Είσαι πραγματικά απίστευτος.

Φαντάζομαι ότι δεν είχες πρόθεση να με πληγώσεις. Τα είχες φτιάξει έτσι στο κεφάλι σου που σου φάνηκαν ωραία. Μια που κατεβαίνουμε Αθήνα και που δεν έχουμε τι να κάνουμε το Σάββατο το πρωί, δεν πίνουμε κι έναν καφέ με την πρώην; Και μόλις γνωρίσει την δικιά μου, και μόλις δει τι υπέροχη κοπέλα που είναι, τι ανοιχτός άνθρωπος, τι προχωρημένος, πόσο γεμάτος κατανόηση, θα της περάσουν όλα και θα είμαστε πάλι μέλι-γάλα.
Δεν έχεις συναίσθηση του τι κάνεις.

Ούτε καν σκέφτηκες ότι θα με πλήγωνες. Ούτε καν σκέφτηκες ότι μια τέτοια συνάντηση ήταν όχι απλώς άτοπη, αλλά ανέφικτη. Αυτό είναι το χειρότερο, ότι ούτε καν το σκέφτηκες. Δεν σκέφτεσαι πια εμένα, δεν σκέφτεσαι πια τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία. Δεν με μετράς, δεν με λογαριάζεις, δεν με νιώθεις, και δεν συνειδητοποιείς καν σε τι βαθμό έχεις κόψει την επαφή μαζί μου - εσύ την έκοψες, δεν την έκοψα εγώ.

Είπες κάποια στιγμή σε ένα προηγούμενο γράμμα σου ότι τώρα νιώθεις πως με χάνεις. Όμως δεν με χάνεις τώρα, αγόρι μου. Με έχασες τη στιγμή που αποφάσισες να δεσμευτείς μαζί της. Με έχασες και το ήξερες, και ένιωσες κάποιες ενοχές και κάποια ανησυχία και κάποια αμφιβολία, αλλά τα έβαλες στην άκρη πήρες την απόφασή σου. Δεν λέω ότι έπραξες άσχημα ή λάθος, δεν υπάρχει καλό και κακό, όπως ξέρουμε, μονάχα οι πράξεις και οι συνέπειές σους. Τώρα απλώς συνειδητοποιείς κάποιες από τις συνέπειες.

Είπες ακόμη κάποια στιγμή ότι ήρθε η σειρά σου να πονέσεις. Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι. Για το δικό σου το καλό. Αν νιώθεις πόνο, αυτό σημαίνει ότι έχεις τουλάχιστον ένα ίχνος συναίσθησης. Τουλάχιστον νιώθεις επιτέλους τι συνέβη.

Ίσως κάπου να φταίω κι εγώ. Σου είπα πράγματα που μάλλον παρερμηνεύθηκαν. Λόγου χάρη, σου είπα της να πεις ότι δεν την βλέπω ανταγωνιστικά όταν σας βλέπω σαν φίλους, και ότι θέλω να το ξέρει αυτό, ώστε να μπορώ κάποτε να πιω κι εγώ έναν καφέ στο σπίτι σας χωρίς πρόβλημα. Ίσως αυτή η φράση σου δημιούργησε την εντύπωση ότι νιώθω άνετα με την ιδέα να έρθω άμεσα, τώρα, να πιω καφέ και να κουβεντιάσουμε περί ανέμων και υδάτων. Όχι αγάπη μου. Δεν είναι έτσι. Τον καφέ αυτόν μπορώ να τον πιω μαζί σας, ΙΣΩΣ, μετά από πολύ-πολύ καιρό. Μετά από ένα ή δύο χρόνια, ίσως και περισσότερο. Ακόμη και τότε, μπορεί να γίνει, μπορεί και να μην γίνει. Χρειάζεται να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, να γίνουν πολλές διεργασίες μέσα μου και μέσα σου, μέχρι να μπορέσουμε (αν μπορέσουμε) να προσεγγίσουμε ξανά ο ένας τον άλλον φιλικά. Στην πορεία αυτών των διεργασιών μπορεί να συναντηθούμε και να μιλήσουμε, (οι δυο μας χωρίς τρίτους), μπορεί και όχι. Αυτό θα το δούμε. Σε κάθε περίπτωση όμως, τσάι και κουλουράκια με την κυρά σου τώρα και για πολύ καιρό είναι out of the question. Μην το διανοείσαι καν. Λοιπόν για να είναι τελείως ξεκάθαρα τα πράματα: Χαίρομαι για σένα που έχεις μια γυναίκα που σου ταιριάζει και είσαι ευτυχισμένος. Τέρμα με αυτό. Ταυτοχρόνως και παραλλήλως, με πληγώνει πολύ το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να είμαι εγώ αυτή η γυναίκα και είναι μια άλλη. Η παρουσία της στη ζωή σου με πληγώνει, με πονάει, με βασανίζει. Δεν θέλω να ξέρω ΤΙΠΟΤΑ για εκείνη, ούτε πόσο καλή ή κακή είναι, ούτε τι θέλει και τι δεν θέλει, ούτε πώς σχετίζεστε οι δυο σας, ούτε πώς βλέπει εμένα, ούτε ΤΙΠΟΤΑ. Και εύχομαι να ξέρει κι εκείνη για μένα όσο το δυνατόν λιγότερα. Εγώ έχω σχέση - αν έχω πια - με εσένα. Εσύ θα μου λες αν θες να με δεις ή δεν θες να με δεις, εσύ μόνος σου, χωρίς αιτιολογίες και εξηγήσεις. Αν δεν θες να με δεις επειδή αυτό θα πληγώσει εκείνη, δεν θέλω να το ξέρω. Θέλω να ξέρω απλώς ότι δεν θες να με δεις. Ο λόγος για τον οποίο θες ή δεν θες να με δεις αφορά μονάχα εσένα. Και σε κάθε περίπτωση όταν μου λες να συναντηθούμε, στη συνάντηση θα εννοείται ότι θα συμμετέχουμε μόνο εσύ κι εγώ, κανένα τρίτο πρόσωπο, ούτε η γυναίκα σου ούτε ο δικηγόρος σου ούτε ο ψυχαναλυτής σου ούτε ΚΑΝΕΝΑΣ. Δεν θέλω να ξανακούσω τίποτα για εκείνη μέχρι νεωτέρας διαταγής! Ποτέ και για κανέναν λόγο! Είμαι σαφής;

***

Δεν υπάρχουν σχόλια: