Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης "γραφτά"
***
Αναθυμάμαι και αναμασώ συχνά πυκνά το πρώτο γράμμα που μου έστειλες μόλις την γνώρισες, καθώς και τα αμέσως επόμενα. Τα έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει τόσες φορές ώστε τα θυμάμαι σχεδόν απέξω. Ξεκινάς προσπαθώντας να δημιουργήσεις ένα κλίμα άνεσης, οικειότητας και χαλαρότητας. Ένα κλίμα ψεύτικο, τεχνητό και παραπλανητικό, ένα κλίμα που κάνει να φαντάζει διπλά σκληρό και σχεδόν ειρωνικό αυτό που έχεις στην ουσία να μου ανακοινώσεις: ότι η σχέση μας έτσι όπως την ήξερα διαλύθηκε, ότι έχεις δεσμευτεί με άλλη γυναίκα. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο να ξεκινήσεις με μια συγγνώμη, με μια ανησυχία, με μια εξομολόγηση, με ένα μοίρασμα συναισθημάτων - να μου μιλήσεις για τις αμφιβολίες, για τις ενοχές, για τη δυσκολία που περνούσες, για το δίλημμα όπου βρισκόσουν. Αλλά ήδη είχες πάρει την απόφασή σου, ήδη ήσουν αλλού, ήδη δεν ένιωθες πια την ανάγκη να μοιράζεσαι πρώτα μαζί μου κάθε τι που σε απασχολούσε - το μοιραζόσουν με την άλλη, με εκείνη που ήταν πια γυναίκα σου. Και ύστερα μου ανακοινώνεις ότι βρήκες μια γυναίκα πρώτης ποιότητας, ότι σύντομα αναπτύχθηκε συναίσθημα ανάμεσά σας, και ότι θέλεις να προχωρήσεις στη σχέση μαζί της. Και στο αμέσως επόμενο γράμμα σου μου ανακοινώνεις ότι δεν θα μπορείς να με βλέπεις ιδιωτικά διότι θέλεις να σεβαστείς αυτήν την επιθυμία της, την επιθυμία εκείνης που είναι πια γυναίκα σου. Δεν μου άφησες κανένα περιθώριο. Τι άλλο μπορούσα να κάνω παρά να κλειστώ στον εαυτό μου και να κλάψω μόνη μου; Μπορούσα να το μοιραστώ αυτό μαζί σου; Ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο; Όταν σου ζήτησα να μου ξεκαθαρίσεις τι εννοείς ότι δεν θα μπορώ να σε δω ιδιωτικά, μου είπες ότι θα το κουβεντιάσεις μαζί της. Και στο αμέσως επόμενο γράμμα σου μου ανακοίνωσες ότι εκείνη μάλλον "είναι του χαρακτήρα της δέσμευσης" και δέχεται ερωτικά παιχνίδια μόνο στο πλαίσιο του ζευγαριού. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, για να είμια σίγουρη ότι πράγματι δεν υπάρχει δυνατότητα να σε ξαναδώ μόνο σου όπως πριν, σε ρώτησα αν εκείνη είναι πλέον γυναίκα σου, αν είναι πρώτη προτεραιότητα για σένα, και μου απάντησες "ναι". Για μένα εκεί τελείωσαν όλα. Πολύ κακώς συνέχισα την αλληλογραφία. Αλλά βλέπεις είχα πάρει φόρα, συνέχιζα από κεκτημένη ταχύτητα, άλλωστε δεν είχα ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως τι συνέβη, δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν άντεχα να το πιστέψω. Όμως όλα όσα ειπώθηκαν από εκεί και μετά, παρέλκουν. Δεν υπάρχει τίποτε πια να ειπωθεί. Σε ένα άλλο γράμμα σου, πολύ πρόσφατο, μου έλεγες ότι δεν της έχεις κουβεντιάσει το ενδεχόμενο να βρεθείς μόνος μαζί μου, και ότι αν της το κουβεντιάσεις τώρα θα πληγωθεί (και φυσικά δεν θέλεις να την πληγώσεις, αλίμονο! εμένα με κατακρεούργησες, με λιάνισες κανονικά, στο κάτω-κάτω ας πρόσεχα, αλλά Εκείνη μη στάξει και μη βρέξει, αφού είναι η γυναίκα σου, και είναι μαζί σου καθημερινά, και δε θέλεις να την χάσεις με τίποτα, βέβαια!). Ώστε λοιπόν δεν της έχεις κουβεντιάσει το ενδεχόμενο να με δεις μόνος σου!
***
Αναθυμάμαι και αναμασώ συχνά πυκνά το πρώτο γράμμα που μου έστειλες μόλις την γνώρισες, καθώς και τα αμέσως επόμενα. Τα έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει τόσες φορές ώστε τα θυμάμαι σχεδόν απέξω. Ξεκινάς προσπαθώντας να δημιουργήσεις ένα κλίμα άνεσης, οικειότητας και χαλαρότητας. Ένα κλίμα ψεύτικο, τεχνητό και παραπλανητικό, ένα κλίμα που κάνει να φαντάζει διπλά σκληρό και σχεδόν ειρωνικό αυτό που έχεις στην ουσία να μου ανακοινώσεις: ότι η σχέση μας έτσι όπως την ήξερα διαλύθηκε, ότι έχεις δεσμευτεί με άλλη γυναίκα. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο να ξεκινήσεις με μια συγγνώμη, με μια ανησυχία, με μια εξομολόγηση, με ένα μοίρασμα συναισθημάτων - να μου μιλήσεις για τις αμφιβολίες, για τις ενοχές, για τη δυσκολία που περνούσες, για το δίλημμα όπου βρισκόσουν. Αλλά ήδη είχες πάρει την απόφασή σου, ήδη ήσουν αλλού, ήδη δεν ένιωθες πια την ανάγκη να μοιράζεσαι πρώτα μαζί μου κάθε τι που σε απασχολούσε - το μοιραζόσουν με την άλλη, με εκείνη που ήταν πια γυναίκα σου. Και ύστερα μου ανακοινώνεις ότι βρήκες μια γυναίκα πρώτης ποιότητας, ότι σύντομα αναπτύχθηκε συναίσθημα ανάμεσά σας, και ότι θέλεις να προχωρήσεις στη σχέση μαζί της. Και στο αμέσως επόμενο γράμμα σου μου ανακοινώνεις ότι δεν θα μπορείς να με βλέπεις ιδιωτικά διότι θέλεις να σεβαστείς αυτήν την επιθυμία της, την επιθυμία εκείνης που είναι πια γυναίκα σου. Δεν μου άφησες κανένα περιθώριο. Τι άλλο μπορούσα να κάνω παρά να κλειστώ στον εαυτό μου και να κλάψω μόνη μου; Μπορούσα να το μοιραστώ αυτό μαζί σου; Ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο; Όταν σου ζήτησα να μου ξεκαθαρίσεις τι εννοείς ότι δεν θα μπορώ να σε δω ιδιωτικά, μου είπες ότι θα το κουβεντιάσεις μαζί της. Και στο αμέσως επόμενο γράμμα σου μου ανακοίνωσες ότι εκείνη μάλλον "είναι του χαρακτήρα της δέσμευσης" και δέχεται ερωτικά παιχνίδια μόνο στο πλαίσιο του ζευγαριού. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, για να είμια σίγουρη ότι πράγματι δεν υπάρχει δυνατότητα να σε ξαναδώ μόνο σου όπως πριν, σε ρώτησα αν εκείνη είναι πλέον γυναίκα σου, αν είναι πρώτη προτεραιότητα για σένα, και μου απάντησες "ναι". Για μένα εκεί τελείωσαν όλα. Πολύ κακώς συνέχισα την αλληλογραφία. Αλλά βλέπεις είχα πάρει φόρα, συνέχιζα από κεκτημένη ταχύτητα, άλλωστε δεν είχα ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως τι συνέβη, δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν άντεχα να το πιστέψω. Όμως όλα όσα ειπώθηκαν από εκεί και μετά, παρέλκουν. Δεν υπάρχει τίποτε πια να ειπωθεί. Σε ένα άλλο γράμμα σου, πολύ πρόσφατο, μου έλεγες ότι δεν της έχεις κουβεντιάσει το ενδεχόμενο να βρεθείς μόνος μαζί μου, και ότι αν της το κουβεντιάσεις τώρα θα πληγωθεί (και φυσικά δεν θέλεις να την πληγώσεις, αλίμονο! εμένα με κατακρεούργησες, με λιάνισες κανονικά, στο κάτω-κάτω ας πρόσεχα, αλλά Εκείνη μη στάξει και μη βρέξει, αφού είναι η γυναίκα σου, και είναι μαζί σου καθημερινά, και δε θέλεις να την χάσεις με τίποτα, βέβαια!). Ώστε λοιπόν δεν της έχεις κουβεντιάσει το ενδεχόμενο να με δεις μόνος σου!
Τότε λοιπόν τι κουβέντιασες τότε, όταν υποτίθεται ότι θα της κουβέντιαζες ακριβώς αυτό, επειδή σου είχα ζητήσει να μου το ξεκαθαρίσεις; Τι της είπες; Έκανες απλώς μια θεωρητική συζήτηση περί σχέσεων, σωστά; Τη ρώτησες πώς βλέπει το θέμα των σχέσεων, τις παράλληλες σχέσεις και λοιπά, κι εκείνη σου είπε πως το βλέπει, και εσύ το υιοθέτησες ασυζητητί, ούτε καν διαπραγματεύτηκες, ούτε καν έθεσες θέμα ότι εσύ έχεις ανάγκη να βλέπεις εμένα κάποιες φορές μόνος σου είτε της αρέσει αυτό είτε όχι, είτε της βγάζει ανασφάλεια αυτό είτε όχι - ίσως διότι, πολύ απλά, δεν το είχες και τόσο πολύ ανάγκη.
Εξάλλου σε βόλεψε η ιδέα ότι μπορεί να μας έχεις και τις δυο σε τριολέ, και ούτε που λογάριασες ότι μπορεί και να μην γίνει αυτό και ότι τότε θα με χάσεις τελείως, ούτε που κάθησες να σκεφτείς τα δικά μου αισθήματα, ούτε που σκέφτηκες να της πεις ότι μετρώ για σένα, ούτε που διανοήθηκες να μιλήσεις μαζί μου πριν αποφασίσεις και να μετρήσεις τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Α πα πα, να την πληγώσουμε και να χάσουμε το κελεπούρι; Άλλωστε τι είχαμε να χάσουμε από την άλλη μεριά; Μια σχέση αμφίβολη, με μια παντρεμένη, τόσα χιλιόμετρα μακριά! Ενώ αυτή ήταν μέσα στα πόδια μας, διαθέσιμη, υπέροχη, αξιόλογη, γοητευτική, με κλίση στη διαστροφή και με τα κατάλληλα κονέξια! Τι άλλο θέλαμε; Πού ήταν ο έρωτάς σου για μένα όταν έκανες εκείνες τις πρώτες συζητήσεις μαζί της;
Στο ντουλάπι;
Στη ναφθαλίνη;
Πάντως πολύ παρών δεν ήταν. Τον είχε υποσκελίσει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο καινούριος συναρπαστικός έρωτας για εκείνη. Διαφορετικά θα ένιωθες την ανάγκη να κάνεις κάτι παραπάνω πριν δεσμευτείς μαζί της, να μιλήσεις και μαζί μου, να της πεις ότι θέλεις να με κρατήσεις στη ζωή σου, ότι έχεις ανάγκη να με βλέπεις, ότι έχεις ανάγκη να βρεθεί οπωσδήποτε ένας τρόπος να διατηρηθούν και οι δύο σχέσεις. Δεν θα δεσμευόσουν τόσο ρητώς και οριστικώς μαζί της από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της γνωριμίας σας, στο κάτω κάτω δεν είχε περάσει και τόσος καιρός που να ανησυχείς μήπως βαρεθεί να σε περιμένει! Θα το άφηνες λίγο ακόμη στον αέρα το θέμα μαζί της, για όνομα του θεού, μια εβδομάδα δεν είναι και τόσο πολύς καιρός, ούτε καν προλαβαίνεις να γνωρίσεις τον άλλον και να σιγουρευτείς ότι τον θες, όχι να πεις και ότι "είναι η γυναίκα μου"! Αλλά να που για σένα μια εβδομάδα ήταν αρκετός καιρός για να ξέρεις ότι ήθελες να δεσμευτείς μαζί της, να που δεν ήθελες να το αναβάλεις ούτε για μια κουβέντα μαζί μου, να που δεν είχες ανάγκη να διασφαλίσεις τη σχέση μαζί μου, γιατί αν το είχες ανάγκη θα το δεκδικούσες από την αρχή, όσο και αν νόμιζες ότι ίσως ρισκάριζες να την χάσεις. Θα το έκανες όχι επειδή "πρέπει" ή επειδή μου το είχες "υποσχεθεί" αλλά επειδή θα σου το υπαγόρευε το συναίσθημά σου. Απλά πράματα. Δε σου λέω ότι οι παράλληλες σχέσεις θα ήταν ότι πιο εύκολο. Θα ήταν μια μικρή δοκιμασία για όλους μας. Θα έβγαιναν κι εκεί ζήλιες, ανασφάλειες, ανισορροπίες που θα έπρεπε να δουλευτούν. Αλλά ήταν κάτι που θα ήμουν διατεθειμένη να επιχειρήσω. Αρκεί να ένιωθα ότι μετρώ για σένα τόσο όσο και πριν, ότι μετρώ για σένα τουλάχιστον τόσο όσο και η άλλη. Αλλά προφανώς δεν μετρούσα τόσο. Γι' αυτό βολεύτηκες εύκολα μέσα σου με την ιδέα του τριγώνου, που ταίριαζε και με το δικό της lifestyle, χωρίς να λογαριάσεις καθόλου αν ταίριαζε με τα δικά μου αισθήματα, με το είδος της σχέσης που είχαμε εγώ κι εσύ. Αποφάσισες ερήμην μου, με μόνο γνώμονα τις δικές σου και τις δικές της προτιμήσεις, με έφερες προ τετελεσμένου. Δικαίωμά σου. Στο κάτω-κάτω, όπως έχουμε πει τόσες φορές, όταν την γνώρισες εγώ δεν είχα χωρίσει ακόμη και δεν ήταν και σίγουρο ότι θα χώριζα. Μπορεί να το ήθελα, μπορεί να ήθελα εσένα, αλλά απόφαση δεν είχα πάρει ακόμη. Αγόρι μου, καλά έκανες και πήγες μαζί της. Καλά έκανες και με άφησες. Με γεια και με χαρά σου. Μόνο μην περιμένεις ότι μπορούν να βολευτούν όλα τόσο απλά όσο το έφτιαξες μέσα στον κεφάλι σου για να αποφύγεις τον πόνο του χωρισμού και για να δικαιολογήσεις την απόφασή σου στον ίδιο τον εαυτό σου. Δεν μπορούν. Πίτα ολάκερη και σκύλος χορτάτος δεν γίνεται. Φάε την πίτα σου, καλή σου όρεξη, και κλείσε καλά την πόρτα. Γιατί ο σκύλος, ή μάλλον η σκύλα, δεν είναι απλώς πεινασμένη, αλλά λυσσασμένη. Μακριά από μένα λοιπόν γιατί έτσι και σε πετύχω πουθενά, θα σε κάνω κομματάκια, κι εσένα και την πίτα σου.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου