Κάθε φορά λέω πως σου γράφω για τελευταία φορά. Κάθε φορά που απαντάς ξαναγράφω. Μου είναι αδύνατον να σταματήσω. Σε ικετεύω να σταματήσεις εσύ, σε εξορκίζω, σε εκλιπαρώ. Αρνείσαι πεισματικά.
Υπάρχουν μέρες που δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου πέρα από τα μαύρα γράμματα στην άσπρη οθόνη.
Πόσες μέρες; Πολλές, ξέχασα πια να μετρώ.
Κι ύστερα εκείνο το τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας. Για να μου πεις ότι έρχεστε στην Αθήνα, εσύ κι εκείνη, για το σαββατοκύριακο, και θέλεις να βρεθούμε. Εκείνη, λες, θέλει πολύ να με γνωρίσει. Αν έχω χρόνο, λέει, σαββάτο πρωί ή μεσημέρι, γιατί μετά έχετε άλλες υποχρεώσεις.
Αναρωτιέμαι μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσει ο ευτελισμός των αισθημάτων σου.
Σου στέλνω μήνυμα στο κινητό: δεν θέλω να συναντηθούμε.
Δυο μέρες δεν αγγίζω τον υπολογιστή.
Και ύστερα
γράφω, γράφω, γράφω, γράφω, γράφω.
Μέχρι τελικής πτώσεως..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου