βαυκαλισμοί

.

Πρώτα άρνηση. Μετά πανικός. Και μετά μίσος. Μίσος πρώτα πρώτα για τον άντρα μου. Για την αδυναμία του να με αποχωριστεί που με κράτησε δέσμια, που με εμπόδισε να είμαι δίπλα σου. Για την δική μου αδυναμία που με έκανε ευάλωτη στις ικεσίες του, που με έκανε να αναβάλλω την απόφαση. Αν είχα χωρίσει πριν έξη μήνες, πριν δυο μήνες, έστω πριν ένα μήνα, τώρα εγώ κι εσύ θα ήμασταν μαζί.

Θα ήμασταν μαζί;

Μίσος, αμέσως μετά, για Εκείνη. Για Εκείνη που δεν με ξέρει, που δεν την ξέρω, που δεν έφταιξε σε τίποτα. Για Εκείνη που, όπως μου γράφεις, είναι υπέροχη, ενδιαφέρουσα, αξιολάτρευτη. Για Εκείνη που σε έχει δίπλα της ενώ εγώ δεν σε έχω. Για Εκείνη που όταν χρειάστηκε να διαλέξεις ήρθε πρώτη.

Μίσος, τέλος, για σένα. Για σένα που λατρεύω, για σένα που αγαπώ, για σένα που δεν μπορώ να πάψω να ποθώ και να σκέφτομαι. Όσο κι αν ξέρω ότι όλα τελείωσαν. Για σένα που συνεχίζεις να μου γράφεις, αδιάφορος και αυτάρεσκος, αναίσθητος και αφελής, να μου μιλάς για την καινούρια σου ευτυχία και να με καλείς να την μοιραστώ - μα πώς θα μπορούσα;

Μου μιλάς για τις εκδρομές σας, για τα ταξίδια σας, ακόμη και για τις ερωτικές σας περιπέτειες. Γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της έλξης βασίζεται στο κοινό σας γούστο για ερωτικές παρεκκλίσεις. Μου μιλάς για ανταλλαγή συντρόφων, για τρίγωνα, για τετράδες, για γνωριμίες με ζευγάρια που είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Για έναν κόσμο που σε γοητεύει και που φαντάζεσαι ότι θα με δελεάσει.

Μου προσφέρεις ένα κομμάτι από την τούρτα που τρώτε οι δυο σας, ένα μικρό κομμάτι, με γεύση οίκτου και συγκατάβασης. Γιατί το κάνεις αυτό; Για να νιώσεις καλύτερα για την προδοσία των αισθημάτων σου; Για να μπορείς να πεις, σε μένα και στον εαυτό σου, ότι δεν με εγκατέλειψες, ότι μου έδωσες μια ευκαιρία να είμαι κοντά σου - με ποια ιδιότητα; Του πιστού σκύλου, του υποτακτικού, του μαϊντανού;

Κι εγώ, χαμένη μέσα στο στρόβιλο των νέων αισθημάτων, μην ξέροντας από πού να πιαστώ, πώς να προσανατολιστώ, σε αφήνω να γράφεις, σε διαβάζω, απαντάω, γράφω κατεβατά που δεν στέλνω ποτέ, θρήνους, λιβέλους, ικεσίες, γράφω άλλα κατεβατά που σου στέλνω, ποτέ μου δεν έγραψα τόσο πολύ στην διάρκεια της σχέσης μας, σου γράφω κάθε μέρα δυο ώρες, τρεις, τέσσερις, μια μέρα κάθησα και σου έγραφα όλη τη μέρα, περιπλανήθηκα σε ερήμους, σε κατσάβραχα, έγινα κομμάτια, επέστρεψα το απόγευμα χαμένη, μην ξέροντας ούτε πού είχα πάει ούτε πώς γύρισα.

Πρέπει να πάψω να σου γράφω, πρέπει να πάψω να σε διαβάζω, πρέπει, μα δεν μπορώ, η ψυχή μου είναι όλη στραμμένη σε σένα, σε έχω πιστέψει τόσο βαθιά ώστε δεν αντέχω να χάσω αυτήν την πίστη, ο κόσμος μου θα καταρρεύσει, κι έτσι σε ακούω, σε διαβάζω, προσπαθώ ακόμη και να πιστέψω ότι με αγαπάς ακόμη, ότι θα μπορούσα να είμαι ακόμη κάτι στη ζωή σου, μα τι;

Προσάθησα ακόμη και να μπω στο κλίμα του ρόλου που μου έταξες, της δευτεραγωνίστριας, της κομπάρσας, της παλλακίδας - στάθηκε αδύνατον. Πώς μπορούσα να νιώσω χαρά στη σκέψη να γνωρίσω την γυναίκα που σε κέρδισε από μένα; Πώς μπορούσα να νιώσω οτιδήποτε εκτός από θλίψη και οδύνη;

Στους εφιάλτες μου σε έβλεπα δεμένο μαζί της με αλυσίδα, ζόμπι τηλεκατευθυνόμενο, πρίγκηπα αιχμάλωτο με ξόρκι μαγικό. Μα πρίγκηπες και ξόρκια μόνο στα παρμύθια υπάρχουν. Εσύ είχες διαλέξει να είσαι μαζί της, ελεύθερα.

Και πάνω απ' όλα να με βασανίζει η σκέψη ότι αν ήμουν ελεύθερη, αν ήμουν κοντά σου, τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.

Ο πόνος της απώλειας είναι αβάσταχτος. Η γνώση ότι ευθύνομαι για αυτήν την απώλεια είναι παραπάνω από αβάσταχτη. Η σκέψη ότι θα μπορούσα να σε είχα κρατήσει κοντά μου είναι συντριπτική.

Προσπάθησα να παρηγορηθώ στην σκέψη ότι ακόμη κι αν ήμουν ελεύθερη, θα είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο. Μήπως δεν ήταν ανοιχτή η σχέση μας; Μήπως και πάλι δεν θα είχα πάει διακοπές με την οικογένειά μου; Αν όχι με τον άντρα μου, σίγουρα με το παιδί μου. Μήπως και πάλι δεν θα την γνώριζες; Μήπως και πάλι δεν θα την ερωτευόσουν;

Θα είχε αλλάξει κάτι, αν ήξερες ότι εγώ ήμουν ελεύθερη να είμαι δική σου;

Η λογική μου λέει όχι. Θα ένιωθες την ίδια έλξη για εκείνη, θα έβρισκες και πάλι δικαιολογίες για να είσαι μαζί της. Γιατί ήταν πλέον πρώτη προτεραιότητα για σένα. Είπες πολλές φορές στα γράμματά σου ότι θέλεις να την κρατήσεις, ότι δεν είσαι διατεθειμένος να την χάσεις, ότι δεν θέλεις να την πληγώσεις.

Την αγαπάς.

Εμένα ήσουν πλέον διατεθειμένος να με χάσεις. Θα προτιμούσες να με κρατήσεις, γιατί όχι; Άλλωστε είναι πολύ γαμάτο, δύο γκόμενες, ουάου! Ποιος έχει τέτοια τύχη! Αλλά και να με χάσεις, θα το αντέξεις. Θα προτιμούσες να μην με πληγώσεις, γιατί να το κάνεις; Πάνω απ' όλα όμως θέλεις να έχεις εκείνη ευχαριστημένη, και αν στην πορεία πληγωθώ εγώ, τόσο το χειρότερο για μένα.

Στο κάτω κάτω ας πρόσεχα, έτσι δεν είναι, μωρό μου;

Ας μην άφηνα τη σχέση ανοιχτή. Τι τα ήθελα τα μοντέρνα και τα προχωρημένα; Ας σου στερούσα την ελευθερία σου, για να ικανοποιήσω την ανασφάλειά μου. Ας σε καβάντζωνα από νωρίς, ας σε ανάγκαζα να δεσμευτείς λεκτικά, ας δεσμευόμουν κι εγώ, τι τα ήθελα τα φλου και τα χύμα; Ας χώριζα κι εγώ όσο ήταν καιρός, στο καπάκι, τι καθόμουν και λογάριαζα την οικογένεια και τον άντρα μου και τις συναισθηματικές του δυσκολίες; Ας έπαιρνα παράδειγμα από σένα: χωρισμός και μετακόμιση μέσα σε μια εβδομάδα, καινούρια γκόμενα μετά από δύο μήνες - όχι θα κάτσεις να σκάσεις και να περιμένεις, τι έρωτας και κουραφέξαλα, εδώ βρήκαμε γκόμενα ωραία και άμεσα διαθέσιμη, έρωτες θα κοιτάμε;

Αλλά αυτά είναι σκέτη κακία από μέρους μου.

Το πράγμα είναι απλό: την ερωτεύτηκες.

Δεν ξέρω αν ήσουν ερωτευμένος μαζί μου ή όχι. Τι θα πει άλλωστε αυτή η λέξη; Καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό. Σίγουρα γούσταρες να είσαι μαζί μου, και αν κάθονταν όλα βολικά, θα έμενες μαζί μου, γιατί όχι; Μέχρι να πάψω για κάποιο λόγο να σε βολεύω. Μπορεί να ήσουν κι ερωτευμένος, γιατί όχι; Για τα δικά σου μέτρα, με τον δικό σου τρόπο. Μπορεί να ερωτεύτηκες κι εκείνη χωρίς να πάψεις να είσαι ερωτευμένος και μαζί μου, γιατί όχι; Εγώ δεν λειτουργώ έτσι, εγώ όταν ερωτεύομαι δεν έχω μάτια για άλλον, εσύ όμως μπορεί να λειτουργείς διαφορετικά.

Δύο τινά συμβαίνουν:

Είτε δεν ήσουν ποτέ ερωτευμένος μαζί μου, απλώς με γούσταρες και παραμυθιαζόσουν και με παραμύθιαζες κι εμένα άθελά σου. Είτε ήσουν ερωτευμένος, και με τις πρώτες δυσκολίες το μάζεψες, το έκανες κουβάρι και το καταχώνιασες στο μπαούλο, και με την πρώτη ευκαιρία ερωτεύτηκες μιαν άλλη. Σε κάθε περίπτωση, τα συναισθήματά σου είναι τόσο επιπόλαια και ευμετάβλητα ώστε δεν αξίζει τον κόπο να μιλάμε για δαύτα. Δεν θέλω τόσο ρηχούς ανθρώπους στη ζωή μου.

Αρχίδια καλαβρέζικα και δυο αυγά τουρκίας.

Όσα δεν φτάνει η αλεπού... όμφακες εισί.

Ποιον κοροϊδεύω; Σε ηθελα, σε θέλω, ακόμη τώρα που σε μισώ σε θέλω. Ξέρω καλά πως δεν θα σε άγγιζα ξανά ούτε με το κοντάρι της σημαίας, ξέρω καλά όμως πως σε θέλω. Δεν διάλεξα εγώ να σε χάσω, εσύ διάλεξες να φύγεις. Στο παιχνίδι αυτό είμαι χαμένη και το ξέρω. Ό,τι κι αν κάνω έχει τη γεύση της ήττας, της αποτυχίας, του εξευτελισμού.

Θέλω να ελευθερωθώ από σένα.

Μα πώς να πάρω πίσω την καρδιά μου;

.