κουφό ιστολόγιο

.

Τέλος.

Ξημερώνει η πρώτη μέρα χωρίς εσένα στη ζωή μου.

Πώς θα ζήσω χωρίς να σου γράφω;

Σου έγραφα κάθε μέρα, ώρες ολόκληρες. Άπλωνα την ψυχή μου στα γραφτά μου και σου την έστελνα. Πώς μπορώ να πάψω να γράφω;

Δεν μπορώ.

Συνεχίζω να γράφω, μόνη, σε μένα, σε σένα, σε κανέναν. Αυτά που γράφω δεν μπορώ να σου τα στείλω. Μαζεύονται στη μνήμη του υπολογιστή, αρχεία που μεγαλώνουν και απειλούν να με πνίξουν.

Δεν αντέχω να γράφω έτσι.

Τόσο μόνη.

Θέλω να με διαβάζει κάποιος, μα ποιος;

Θέλω να ξέρω πως τα γραφτά μου έχουν έναν παραλήπτη, πως υπάρχει κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής που τα διαβάζει. Μα δεν μπορώ να τα μοιραστώ αυτά με κανέναν, σε ποιον θα μπορούσα να μιλήσω για όλα αυτά;

Μόνο σε αγνώστους.

Ανώνυμοι αναγνώστες διάσπαρτοι στο δίκτυο.

Θέλω να μιλήσω, μα δεν αντέχω να ακούσω τίποτα. Δεν αντέχω συμβουλές, προτροπές, νουθεσίες. Δεν αντέχω οίκτο, λύπη, συμπόνια. Δεν αντέχω μομφές, κρίσεις, κατηγορίες. Δεν αντέχω φιλία, δεν αντέχω έχθρα, δεν αντέχω ανωτερότητα. Δεν αντέχω κανένα άγγιγμα.

Αόρατοι βουβοί αναγνώστες.

Ανοίγω ένα blog.

Χωρίς σχόλια.

Κουφό.

.