Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

(προσωπικό αρχείο - γράμμα όγδοο) ανταγωνισμός

Αυτό το γράμμα είναι παράρτημα της ανάρτησης με τίτλο"κι άλλα γραφτά"

.

Μου είπες πολλές φορές ότι φέρομαι ανταγωνιστικά, ότι ανταγωνίζομαι την κοπέλα σου, ενώ εκείνη δεν με ανταγωνίζεται. Προσπάθησα με πολλούς τρόπους να σου δώσω να καταλάβεις ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, αλλά φυσικά δεν θέλεις να το δεις. Πολύ απλά: δεν σε ενδιαφέρει.

Θέλω παρόλα αυτά να το επιχειρήσω πάλι.

Όταν μου έγραψες ότι εκείνη θα είχε πρόβλημα να σε δω ιδιωτικά, ξαφνιάστηκα και σοκαρίστηκα πολύ. Θεωρούσα δεδομένο ότι ήμουν το κορίτσι σου, θεωρούσα δεδομένο πως ό,τι άλλο και να γινόταν στη ζωή σου, εγώ πάντοτε θα μπορούσα να σε βλέπω ιδιωτικά, πάντοτε θα υπήρχε ένας ιδιαίτερος χώρος για μένα στη ζωή σου. Το θεωρούσα δεδομένο όχι επειδή μου το είχες υποσχεθεί λεκτικά, ξέρεις ότι δεν ήθελα να σε δέσω με υποσχέσεις. Το θεωρούσα δεδομένο επειδή εισέπραττα το συναίσθημά σου, επειδή ένιωθα ότι με λαχταρούσες τόσο όσο σε λαχταρούσα κι εγώ.

Όμως για να μου λες κάτι τέτοιο, για να μου αναφέρεις την επιθυμία μιας άλλης γυναίκας για την ιδιωτική ζωή σου, αυτό σήμαινε ότι μετρούσες την επιθυμία αυτή, ότι είχε βάρος για σένα. Σήμαινε ότι αυτή η άλλη γυναίκα είχε πάρει πολύ σημαντική θέση στην καρδιά σου.

Μου είπες όμως ταυτόχρονα, μεταξύ άλλων, ότι της είχες μιλήσει για μένα και ότι τα ήξερε όλα. Ποια όλα; Σε ρώτησα. Ξαφνιάστηκα, μπερδεύτηκα, απόρησα. Γιατί αν τα ήξερε πραγματικά όλα, θα ήξερε και πόσο ερωτευμένοι ήμασταν, θα ήξερε ότι είμαι το κορίτσι σου, θα ήξερε ότι είμαι πρώτη στην καρδιά σου. Θα ήξερε ότι σκέφτομαι να χωρίσω για να είμαι δίπλα σου, θα ήξερε ότι έχουμε κάνει όνειρα για ένα κοινό μέλλον, θα ήξερε ότι είμαι τόσο ξεχωριστή για σένα ώστε να αποτελώ κομμάτι σου.

Ποια όλα; Σε ρώτησα.

Όλα, μου απάντησες μονολεκτικά, λες και έτσι ξεμπέρδευες.

Είτε δεν ήθελες να απαντήσεις, είτε δεν προλάβαινες, είτε δεν καταλάβαινες, είτε δεν σε ένοιαζε – ήσουν αλλού, δεν είχες πια τόσο χρόνο και ενέργεια για μένα όσο πριν, έδινες πολύ περισσότερα στην άλλη.

Επέμενα, σε ρώτησα: της μίλησες για τη σχέση μας, για το είδος της σχέσης μας, για τα αισθήματά μας; Της είπες τι νιώθεις για μένα;

Τι νιώθεις για μένα, αλήθεια;

Μου απάντησες ότι ναι μεν της είπες τι ένιωθες, αλλά ότι «δεν της το τόνισες στο βαθμό που το ένιωθες», δεν επέμενες στο βάθος και στην ένταση αυτών των αισθημάτων, γιατί «το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να της προκαλέσεις ανταγωνισμό».

Μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα εγώ τότε; Όχι, δεν μπορείς. Αν πριν ένιωθα αγωνία και ταραχή, εκεί ένιωσα τέτοιο πόνο, τέτοιο κρύο, τέτοιο σκοτάδι, ώστε με κόπο πια μπορούσα να συνεχίσω να διαβάζω. Μου έλεγες ότι έβαλες στην άκρη το συναίσθημά σου για μένα, το έκρυψες, το μείωσες, για να κάνεις χώρο μέσα σου για το νέο συναίσθημα που γεννιόταν.

Δεν της είπες ψέματα. Δεν της είπες ψέματα όταν μείωσες τη σημασία των αισθημάτων σου για μένα. Της είπες την αλήθεια. Όπως της έλεγες την αλήθεια σε όλα τα άλλα. Ήθελες να χτίσεις μια καινούρια σχέση, και ήθελες η σχέση αυτή να βασίζεται στην ειλικρίνεια. Της έλεγες την αλήθεια σε όλα. Και αν η αλήθεια δεν ήταν της αρεσκείας της, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια: θα έπρεπε να αλλάξει.

Και άλλαξε.

Στην παλιά σου αλήθεια, με αγαπούσες τρελά, παθιασμένα, πάνω από κάθε τι άλλο. Στην καινούρια σου αλήθεια, με αγαπούσες τρυφερά και νοσταλγικά, αλλά δεν με είχες πια και τόσο ανάγκη.

Κι ύστερα είχες το θράσος να συνεχίζεις να μου λες ότι με αγαπάς το ίδιο, ότι αισθάνεσαι για μένα το ίδιο όπως πριν, ότι αυτό που ένιωθες για μένα δεν μπορεί να αλλάξει επειδή γνώρισες μιαν άλλη!

Είχε ήδη αλλάξει, και δεν ήσουν ούτε καν σε θέση να το δεις.

Γιατί δεν ήσουν πια ο παλιός σου εαυτός, ο δικός μου άντρας. Ήσουν ένας καινούριος άντρας, αλλιώτικος, διαφορετικός. Ο άντρας της άλλης. Και νόμιζες πως νιώθεις το ίδιο, γιατί νόμιζες πως ήσουν ο ίδιος. Όμως ήσουν άλλος, και ένιωθες διαφορετικά. Απλά δεν μπορούσες να το δεις. Γιατί το σημείο αναφοράς είναι πάντα ο εαυτός μας. Όταν όλα γύρω μας αλλάζουν σκεφτόμαστε ότι άλλαξαν εκείνα, δεν σκεφτόμαστε ότι αλλάξαμε εμείς και ότι γι’ αυτό φαντάζουν διαφορετικά.

Είχες αλλάξει και δεν το ήξερες καν.

Ώστε λοιπόν της είπες τι ένιωθες, αλλά ότι «δεν της το τόνισες στο βαθμό που το ένιωθες», δεν επέμενες στο βάθος και στην ένταση αυτών των αισθημάτων, γιατί «το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να της προκαλέσεις ανταγωνισμό».

Σκέψου το λιγάκι αυτό. Σκέψου το δυο λεπτάκια μόνο.

Αν τονίζοντας σε κείνη τα αισθήματά σου για μένα θα της προκαλούσες ανταγωνισμό, τι φαντάζεσαι ότι προκαλούσες σε μένα όταν μου μιλούσες για τη σημασία και τη θέση της στη ζωή σου;

Το τελευταίο πράγμα που ήθελα, και στο λέω με το χέρι στην καρδιά, ήταν να μπω σε ανταγωνισμό. Γι’ αυτό αποτραβήχτηκα αμέσως, γι’ αυτό σεβάστηκα απόλυτα την επιλογή σου και δεν επεχείρησα να σε τραβήξω ξανά πάνω μου, ούτε στο ελάχιστο. Γι’ αυτό δεν πρότεινα να συναντηθούμε άμεσα. Γι’ αυτό δεν σου ξανάγραψα ερωτικά, όσο και να το λαχταρούσα, πέταξα σελίδες επί σελίδων με εξομολογήσεις και φαντασιώσεις, για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση. Γι’ αυτό δεν σου μίλησα για τον πόνο μου, για το πόσο μου λείπεις, για το πόσο σε έχω εγώ ανάγκη κι ας μην με έχεις πια ανάγκη εσύ, για να μην σε πικράνω, για να μην σε πληγώσω, για να μην σε βάλω ξανά σε δίλημμα. Είχες μπει στο δίλημμα και το είχες λύσει μόνος σου, ερήμην μου. Δεν είχα σκοπό να σε γυρίσω πίσω αφού ήταν φανερό ότι δεν ήθελες κάτι τέτοιο.

Εσύ ήσουν που με έβαλες σε ψυχολογία ανταγωνισμού. Εσύ ήσουν που με έφερες σε αντιπαράθεση με εκείνη, προτείνοντάς μου ένα ερωτικό παιχνίδι με τους τρεις μας, ένα ερωτικό παιχνίδι όπου εκείνη θα έμπαινε με την ιδιότητα της συντρόφου σου κι εγώ θα έμπαινα σαν τρίτη, σαν ξένη.

Εκεί φούντωσε μέσα μου η ζήλια.

Ένα τέρας πράσινο, γλοιώδες, φαρμακερό, αποτρόπαιο.

Ποτέ μου δεν είχα νιώσει τόσο άθλια στη ζωή μου, ποτέ μου!

Είχα ζήσει ερωτική απόρριψη ξανά, και όχι μονάχα μια φορά. Είχα πονέσει, είχα υποφέρει, είχα τσακιστεί, ποτέ μου όμως δεν είχα θυμώσει τόσο, ποτέ μου δεν είχα μισήσει τόσο, ούτε είχα νιώσει ποτέ μου τέτοια ζήλια!

Εσύ το πέτυχες αυτό, μωρό μου. Εσύ και οι υπέροχες εμπνεύσεις σου.

Εσύ κατάφερες να βγάλεις το χειρότερο εαυτό μου, ένα τέρας που ούτε καν γνώριζα ότι υπήρχε μέσα μου. Εσύ με έβαλες στο ρινγκ, εσύ μου έδωσες τα γάντια, εσύ χτύπησες το κουδούνι, για να μου πεις μετά τι; Ότι είμαι ανταγωνιστική, ότι είμαι νευρωτική, ότι δεν αναγνωρίζω το ρίσκο που παίρνει εκείνη παραχωρώντας μου μεγαλόθυμα την ευκαιρία να παίξω στο παιχνίδι αυτό με τον άντρα της, με τον δικό της άντρα, με εσένα!

Εκείνη, λες, δεν με ανταγωνίζεται, και σαν απόδειξη φέρνεις το γεγονός ότι δέχτηκε να συμμετάσχει σε ερωτικό παιχνίδι μαζί μου. Λες ότι δεν χαίρεται κάτι τέτοιο με ανταγωνισμό.

Αγόρι μου, εκείνη δέχτηκε το ερωτικό παιχνίδι ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

Το δέχτηκε μη γνωρίζοντας το πραγματικό βάθος των αισθημάτων μου για σένα, μη γνωρίζοντας το πραγματικό βάθος που είχαν τα δικά σου αισθήματα για μένα πριν τη γνωρίσεις, μη γνωρίζοντας την πραγματική φύση της σχέσης μας, γιατί «δεν της το τόνισες». Εάν το γνώριζε θα ήταν πιο κουμπωμένη – όπως και έγινε όταν της το είπες.

Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εσύ θα φρόντιζες πάντα πρώτα να της δώσεις την ασφάλεια που χρειαζόταν. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ δεν θα επιχειρούσα να έχω από εσένα τίποτε παραπάνω πέρα από μια περιστασιακή συνάντηση. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ δεν θα επιθυμούσα ένα κομμάτι από την πίτα που είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό της. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι η σχέση μου μαζί σου θα ήταν πιο ρηχή, πιο χαλαρή, πιο επιπόλαια από τη δική της σχέση μαζί σου. Το δέχτηκε με δεδομένο ότι εγώ θα ήμουν σε δεύτερη μοίρα.

Μόνον έτσι μπορούσε να είναι «μη ανταγωνιστική».

Μα έτσι, μάτια μου, κι εγώ θα το μπορούσα!

Ήμουν ανταγωνιστική όταν έβγαινες με άλλες; Ήμουν ανταγωνιστική όταν πήγες εκδρομή με μια συνάδελφο; Ήμουν ανταγωνιστική όταν φλέρταρες εκείνη την κοπέλα στο μπαρ; Ήμουν ανταγωνιστική όταν μου πρωτοέγραψες για την νέα σου γνωριμία, πριν την τοποθετήσεις στη θέση της «γυναίκας σου»; Ήμουν ανταγωνιστική ακόμη και με την επίσημη γυναίκα σου που είχε πρακτικά δικαιώματα πάνω σου; Όχι, δεν ήμουν, ούτε στο ελάχιστο. Γιατί ήξερα, γιατί ένιωθα, ότι ήμουν πρώτη στην καρδιά σου. Ήξερα ότι είχα μέσα σου μια θέση που κανείς δεν μπορούσε να μου πάρει.

Λοιπόν και εκείνη από μια τέτοια θέση μπορεί εύκολα να μην είναι ανταγωνιστική.

Ενώ εγώ, σπρωγμένη στη θέση της παρακατιανής, της δεύτερης, καλούμαι να σεβαστώ τα δικαιώματα της πρώτης κυρίας, και όταν τυφλώνομαι από μίσος και ζήλια δέχομαι επικρίσεις: είμαι νευρωτική, είμαι ανταγωνιστική.

Δεν ξέρω εγώ τι είμαι, παλικάρι μου, εσύ πάντως είσαι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ.

Όσο για εκείνη, φυσικά και είναι ανταγωνιστική, όπως κι εγώ, όπως κι εσύ, όπως και κάθε άνθρωπος ΥΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Απλώς σου ζητά να δημιουργήσεις τις ιδανικές συνθήκες για να μην βιώνει ανταγωνισμό και να αισθάνεται άνετα, κι εσύ το κάνεις, φυσικά, γιατί μετρά για σένα περισσότερο από κάθε τι άλλο. Αν στην πορεία δημιουργείς ακριβώς τις συνθήκες που χρειάζονται για να γίνω εγώ ανταγωνιστική, τόσο το χειρότερο για μένα: όχι μόνο υποφέρω, όχι μόνο καταλήγω να σιχαθώ τον εαυτό μου, αλλά ακούω και κριτική από πάνω.

Θέλει εσένα και σε θέλει ολόκληρο.

Τόσο απλά.

Εγώ επίσης θέλω εσένα και σε θέλω ολόκληρο.

Εξίσου απλά.

Και τα δυο μαζί, πολύ απλά, δεν γίνονται.

Απλά πράγματα.

Όποια από τις δύο σε έχει εξασφαλισμένο, θα νιώθει ήρεμη και μπορεί να το παίζει άνετη και καθόλου ανταγωνιστική. Η άλλη, θα τρώει τα λυσσακά της.

Αν δεν θες να το δεις ούτε και τώρα, αγόρι μου, καληνύχτα.

Παραιτούμαι.

.

3 σχόλια:

Λιακάδα ☼ είπε...

Ε ναι... δε το ξερες?
Εκ του ασφαλούς όλες δείχνουν ανωτερότητα... είναι ανοιχτές...
Εκ του ασφαλούς... ως οι κυρίες του σπιτιού στους καλεσμένους...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Λιακάδα μου, τι να σου πω: όχι, δεν το 'ξερα. Τώρα το 'μαθα, the hard way. Μάθε γέρο γράμματα, που λένε.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Λιακάδα, θα ήθελα να δω το ιστολόγιό σου, αλλά διαπιστώνω ότι χρειάζεται πρόσκληση. Αν νομίζεις ότι θα ήθελες να μου στείλεις πρόσκληση, θα χαρώ να του ρίξω μια ματιά. Θα σου έγραφα ιδιωτικά να σ' το ζητήσω, αλλά δεν βρήκα στο προφίλ σου διεύθυνση επικοινωνίας.

Αν πάλι δεν θελήσεις, δεν τρέχει τίποτα. Εσυ ξέρεις τι είναι καλύτερο. Εδώ θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτη. :-)